Απ’ τη στιγμή που πραγματικότητα γίνεται η οθόνη [της τηλεόρασης και του κομπιούτερ – “διαδραστικού” της κλώνου] ο έχων τον έλεγχο αυτής είναι κυρίαρχος της πραγματικότητας. Η απόπειρα δραπέτευσης από αυτήν στερείται νοήματος : η εποπτεία του γυμνού βλέμματος αδυνατεί να αντιπαρατεθεί σ’ εκείνην της οθόνης, απ’ τη στιγμή που “επιλέγει” ως οπτικό πεδίο του τον Πλανήτη και τον Κόσμο.
Πάνω στις #ταυτότητες πέφτουν με φόρα η #κακοκαιρία, η #δολοφονία, τα σχόλια επ’ αυτής των #Βαρβιτσιώτη – #Μάνδρου, η #γυναικοκτονία, οι #πλημμύρες, ο #Νιγηριανος, ο #Νατσιος και ο #Κασσελακης…
Στο χάσμα που ανοίγεται ανάμεσα στην “εποπτεία” και τη δυνατότητα επέμβασης, ο άνθρωπος γκρεμίζεται μαζί με το φάντασμα της ελευθερίας που είχε κατακτήσει.
Η ασταμάτητη ροή ειδήσεων, πληροφοριών και hashtags, είναι το ισοδύναμο παραγωγής ρουτίνας, καφενόβιας και αυτοεξυπηρετούμενης. Το μόνο στο οποίο δεν θα μπορούσε να οδηγήσει, είναι μια κινητοποίηση : για να κινητοποιηθείς, πρέπει να εγκαταλείψεις κατ’ αρχήν την εθιστική διαδικασία του posting.
Από την άλλη, η ερεβώδης ασυνέχεια των “ειδήσεων” που αφορούν σε απίθανα ζητήματα / σημεία του πλανήτη, καθιστά αδύνατη μια διαδικασία στοιχειώδους διαλογής και εστίασης. Κάθε συμπέρασμα γεννιέται και πεθαίνει αυτοστιγμεί, μαζί με την είδηση που το γέννησε.
Το μόνο που δείχνει να ενδιαφέρει τα ιδιωτικά συμφέροντα πίσω απ’ τα social media, είναι η διατήρηση ενός κλίματος αναμονής, στο πλαίσιο του οποίου το πέρασμα στην πράξη, εξ ορισμού αποκλείεται.
As above so below : Η ιδιωτικοποιημένη “δημοκρατία” των μέσων κοινωνικής δικτύωσης * αποτελεί το είδωλο μιας παγκόσμιας κατάστασης πραγμάτων, όπου οργανωμένες πολιτείες μιλούν τάχα για το συμφέρον του πολίτη, ενώ έχουν περάσει στην υπηρεσία των conglomerates.

* η παράμετρος “ιδιωτικά συμφέροντα” τείνει να ξεχνιέται απ’ το εικονικό lynch mob – κοινό του Twitter και του Facebook.