Ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαι …αρνητής των social media [θα έλεγα “του διαδικτύου” εν συνόλω, αν δεν το είχα προλάβει σε αθώες εποχές, από τα early middle ‘90s] είναι ότι το παιχνίδι παίζεται εξ αποστάσεως, με άλλα λόγια …εν ου παικτοίς.
Αυτό εκμαιεύει ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει “στην ψυχή και το μυαλό” του χρήστη [ανώνυμου συνήθως], με την άνευ προηγουμένου επιθετικότητα που προκύπτει να δημιουργεί επί πλέον ρήγματα στον κοινωνικό ιστό διαχεόμενη από την virtual στην αληθινή πραγματικότητα.
Υπάρχουν φυσικά και άλλες πτυχές του παιχνιδιού εξ αποστάσεως, όπως αυτή που υπέστην εχθές. Αυτή [screen shot] ήταν η εικόνα του λογαριασμού μου στο Twitter, επί ένα χρονικό διάστημα, προϊόν, υποθέτω …χακαρίσματος.
Το ότι τον διατηρώ μόνο και μόνο ως “διαφήμιση” του blog δεν μειώνει την ανήμπορη λύσσα που αισθανόμουν βλέποντάς τον να ξερνάει posts της Ray-Ban με την “υπογραφή μου”. Τo θέμα διευθετήθηκε [προς το παρόν] δια της αλλαγής password. Θα ήθελα απλώς να είχα μπροστά μου τον υπεύθυνο, ώστε να …χακάρω δια ζώσης μια συγκεκριμένη εσοχή του σώματός του.