Για κάποιον που έχει υπάρξει σοβαρός φαν του Σαββόπουλου, η παρακολούθηση της “συζήτησης” με τον “δημοσιογράφο” Νίκο Στραβελάκη θα ήταν στα όρια του επονείδιστου …αν δεν είχε αντιληφθεί την προ πολλού ολοκληρωμένη διαδικασία εκφυλισμού του καλλιτέχνη σε συστημικό φερέφωνο. Ο τελευταίος των μεγάλων “τραγουδοποιών” εννοεί να μετέρχεται κώδικες ενός αντισυμβατικού παρελθόντος απ’ το οποίο αντλεί την αίγλη του, μη έχοντας με αυτό ίχνος σχέσης. Όχι τυχαία άλλωστε, η ίδια η καλλιτεχνική παραγωγή του των τελευταίων 30 χρόνων ωχριά μπροστά σ’ εκείνην της δημιουργικής του περιόδου. *
Εν πάση περιπτώσει, εν μέσω εύσχημων απεραντολογιών περί το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 200 χρόνων [την εκδήλωση για το οποίο έχει αναλάβει] και με υπόκρουση τη μοναδική fake δημιουργία του της “χρυσής περιόδου”, το ψευτοδημοτικό “Ας Κρατήσουν Οι Χοροί” – όχι συμπτωματικά, το πιο διάσημο τραγούδι του – ** ο ΔΣ δεν παρέλειψε να δώσει και αυτός την επιστημονική του άποψη περί του εμβολίου το οποίο, “εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα” [;] είναι η μόνη λύση… αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Και αυτοί που περιμένουν να το αποφασίσουν αργότερα.” Για να συνεχίσει:
“Αλλά αυτό που είναι σημαντικό κύριε Στραβελάκη είναι ότι σπεύσανε οι τριαντάρηδες, “οι thirty-something”, να εμβολιαστούν… Αυτά τα παιδιά έχουν απαλλαγεί απ΄ τις ιδεοληψίες των γονιών τους. Γιατί οι γονείς τους, δηλ. περίπου εμείς, έτσι; είχαμε το ελάττωμα “πολλή αμφισβήτηση”. Ήμασταν διχασμένοι ψυχολογικά, ήμασταν ανατρεπτικής συμπεριφοράς και συντηρητικής ψυχοσύνθεσης [σ.σ. ο καλλιτέχνης περιγράφει εδώ εύστοχα τον εαυτό του] ήμασταν κάπως μπερδεμένοι και πολύ υποψιασμένοι ότι πίσω από το κάθε τι κρύβεται κάτι άλλο και μπορεί αυτό να είναι στημένο [σ.σ. αλλεπάλληλα θαυμαστικά…]. Αυτό το έχει αποτινάξει από πάνω της η γενιά των σημερινών 30ρηδων…”
Το μόνο που μπορεί να ελπίσει κανείς μετά από τα παραπάνω είναι ότι …οι δεκαεξάρηδες, αυτοί τους οποίους υποδυόταν ο ΔΣ στα σαράντα του, *** δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη….
* Τελευταίο κατά την άποψή μου σημαντικό άλμπουμ του ΔΣ είναι το Κούρεμα, 1989 – κομβικό σημείο στα μισά περίπου της καριέρας του. Υπήρξε “αμφιλεγόμενο” και εμπορική αποτυχία, συγκέντρωσε δε εναντίον του τα πυρά του “παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ” στο πρόσωπο του οποίου στηλίτευε, ορθότατα, τη συνολική “αποτυχία της αριστεράς”.
** Η σκηνοθετική και …ενορχηστρωτική επιμέλεια του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου μετατρέπει το πρότζεκτ σε ένα είδος παρωδιακής coda της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών. Χωρίς καν την εξωτικίζουσα, άρτια τεχνικά “αισθητική” τουριστικής ατραξιόν που χαρακτήριζε εκείνη.
*** “Το Χειμώνα Ετούτο”, από το άλμπουμ Τραπεζάκια Έξω, 1983.
Ασχέτως πάντως της πραγματικής επικινδυνότητας του ιού, μου έχει κάνει αποκαρδιωτικά φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι δεν έχω ακούσει ένα (1) γέρο άνθρωπο να λέει, έστω εν τη ρύμη του λόγου του, ότι αυτός τα έφαγε τα ψωμιά του και πως η ζωή πρέπει να συνεχιστεί για τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στο γαμημένο σκατόκοσμο που αυτός και η διεφθαρμένη γενιά του δημιούργησαν κατεικόνα και ομοίωση. Ας τόλεγε κάποιος έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης κι εγώ θα φορούσα μάσκα τρίδιπλη για την πάρτη του και μόνο.
Έχεις δίκιο. Κι αυτό δεν αλλάζει εκ του ότι εγώ έχω ακούσει έναν [1] να το λέει. Δεν είναι τυχαίο, το βλέπεις και στο δρόμο [το έβλεπα μόλις πριν] : οι πιο επιμελώς φασκιωμένοι είναι οι από 70 και άνω και οι around 30. Η γεροντική άνοια συναντάει την προβατοποιημένη μενταλιτέ του millennial. Ουδείς εκ των δυο φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο γελοίο είναι περπατάει …μόνος του σε ένα άδειο δρόμο φορώντας μάσκα.
Επειδή η ιατρική τέχνη είναι κι αυτή όπως και η μουσική,θα μπορούσαμε να πούμε πως ό,τι συμβαίνει στον χώρο της μιας συμβαίνει-κατ’ αναλογία-και στον χώρο της άλλης.Μια “ψεκασμένη” ένσταση σχετικά με την συμβολή των εμβολιασμών στην-όντως δικαστική,πλέον-“υπόθεση κορονοϊός” είναι ότι θα μπορέσουμε να εξάγουμε συμπεράσματα γι’ αυτήν μετά το πέρας της διαδικασίας.Αν όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια και επιστημονική ακρίβεια για παρενέργειες των εμβολίων ,πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την,όποια,θετική επενέργεια αυτών; Χμμμ…
Καλά τώρα, για την θετική επενέργεια οποιουδήποτε εμβολίου έχουν διατυπωθεί πλείστες όσες αμφιβολίες από καταβολής τους.
Την μεγαλύτερη πλάκα έχει η διαφημιζομενη εξασφάλιση “ήπιας νόσησης” με αυτά εδώ, λες και χωρίς αυτά …δεν είναι εξασφαλισμένη, πέραν ενός μικρού ποσοστού που νοσεί βαρέως.
Πόσο διαφέρει άραγε αυτό το ποσοστό από τα “ποσοστά αποτελεσματικότητας” στις προδιαγραφές των εμβολίων;
Αυτά χώρια τις παρενέργειες…
Μέσα σε διάστημα δύο μηνών (το πολύ) που διήρκεσαν οι δοκιμές της αποτελεσματικότητας των ψευτοεμβολίων – τουτέστιν το κάνεις σε κάποιους και περιμένεις να δεις αν και πότε θα κρυολογήσουν – είναι πρακτικώς αδύνατο να καταλήξει κανείς σε οποιαδήποτε συμπεράσματα. Και περισσότερο να περιμένεις δηλαδή, και πάλι δεν βγαίνει άκρη, αφού στο ενδιάμεσο έχουν επικρατήσει καινούριες μεταλλάξεις. Γιαυτό και ποτέ ως τώρα δεν επιχειρήθηκε η δημιουργία εμβολίων κατά του κοινού κρυολογήματος που προκαλούν οι κορωνοϊοϊ σε συνδυασμό φυσικά με την ασημαντότητα της ασθένειας καθεαυτήν.
Εντωμεταξύ μου φαίνεται αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τα σημερινά παιδιά ηλικίας κάτω των 15 είναι η πρώτη γενιά της οποίας η σύλληψη και η γέννηση έχουν γίνει σε μαζική κλίμακα με τεχνητές μεθόδους. Δεν ξέρω τι μπορεί πραγματικά να σημαίνει αυτό, αλλά μου φαίνεται λίγο περίεργο που κανένας δεν ανησυχεί έστω και για τους τύπους..
Ως προς το περί “τεχνητής σύλληψης” εννοείς προφανώς τις εξωσωματικές κτλ.. Η αίσθησή μου είναι ότι τεχνικές όπως αυτές ανήκουν στο ίδιο κόνσεπτ με τους γάμους και τις υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλους.
Αλλά και το σπρώξιμο της …αναπαραγωγικής περιόδου της γυναίκας στα καλά καθούμενα στις ηλικίες …30 – 44 [το έλεγαν και το ξανάλεγαν σε μια εκπομή για τα εμβόλια και τις εγκύους] στο ίδιο κόνσεπτ ανήκει. Είναι φανερό ότι οι τύποι αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι το παραδοσιακό σενάριο γυναίκας – μητέρας – νοικυράς από τα 20 της χρόινα. Για τις μικρότερες και από αυτήν ηλικίες φροντίζει το παρανοϊκό virtue signaling των [social] media, σύμφωνα με το οποία το “ενδιαφέρον” για μια 16χρονη, ας πούμε, ανήκει στη σφαίρα της νοσηρής παιδοφιλίας…
Υπάρχει γενικότερα μια τάση πανικόβλητης απομάκρυνσης από κάθε υπόλειμμα ζωικών καταβολών του ανθρώπου, μέρος της οποίας αποτελεί και η χρήση της μάσκας (θα θυμάσαι ίσως μια σχετική “σημειωτική” συζήτηση που είχαμε κάνει προτού ακόμα την επιβάλλουν ως υποχρεωτική) Μερικές φορές βλέπω στον ύπνο μου πως είμαι κάποιο μεγάλο αιλουροειδές και τρέχω στη ζούγκλα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η αίσθηση ελευθερίας και δύναμης είναι πραγματικά κάτι μοναδικό! 🐯
Όσον αφορά “το κούρεμα” πάντως, ως χειρονομία (δεν αναφέρομαι στη μουσική γιατί ούτως ή άλλως δεν είμαι φαν του Σαββόπουλου) κατά τη γνώμη μου ήταν τζάμπα μαγκιά. Άλλο να επιτίθεσαι στις αριστερές αυταπάτες των “συναγωνιστών” όταν αυτές είναι ακόμα στην ακμή τους (σκέψου π.χ. τον Επαναστατημένο Άνθρωπο του Καμύ) και άλλο να παραβιάζεις ανοιχτές θύρες την εποχή των “σκανδάλων” και της πτώσης του κομμουνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Το γεγονός ότι προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις του “χώρου” δείχνει απλώς το επίπεδο της ελληνικής πνευματικής καθυστέρησης, σε σχέση με την οποία βέβαια ο Σαββόπουλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και πρωτοπόρος.
Για την Ελλάδα, όπως απεδείχθη εκ του αποτελέσματος, δεν ήταν ανοιχτές θύρες, και δεν εννοώ μόνο για τον Σ. Ούτως ή άλλως ο εν λόγω είχε υπάρξει “αμφισβητίας”, της αριστερής ορθοφροσύνης τουλάχιστον, από παλιά. Αλλά και ολόκληροι οι Αχαρνής επί της ουσίας ήταν μια κήρυξη πολέμου στο από καθέδρας “αριστερό” virtue signaling της μεταπολίτευσης – και η Εκδίκηση της Γυφτιάς που επακολούθησε, σε παραγωγή Σ. …σε εκδίκηση εναντίον αυτών αναφερόταν.
Αν κρίνω από τις “φορτισμένες” συζητήσεις που έκανα για χρόνια μετά την “πτώση του τείχους” με τους αριστερούς φίλους μου για πράγματα που θεωρούσα ότι θα έπρεπε να τους είναι αυτονόητα, μάλλον έχεις δίκιο για τις μισόκλειστες θύρες της αριστερής αυταπάτης. Το κακό είναι βέβαια ότι τελικά η κριτική αυτή ..έπιασε τόπο. Οι αριστεροί εγκατέλειψαν τη σταλινική ορθοδοξία και αγκάλιασαν τον ξαναγεννημένο φιλελευθερισμό δημιουργώντας το μπάσταρδο μείγμα της πολιτικής ορθότητας που τελικά κυρίευσε το δυτικό κόσμο από την -ορθάνοιχτη- πίσω πόρτα.
Ακριβώς. Όπως διαμορφώνεται άλλωστε η κατάσταση ισχύει το παροιμιώδες “you can’t win” : εν είδει “άλλης όψης του ιδίου νομίσματος” οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουν ανακαλύψει προ πολλού τις αρετές της “σοσιαλιστικού” τύπου οργάνωσης συμπυκνωμένες σε δυο: απόλυτος έλεγχος / αποκλειστικό μονοπώλιο.