Αναζητώντας κανείς τα αποτελέσματα της κρίσης στη μουσική μας ζωή, φτάνει κάποια στιγμή στο δια ταύτα: δεν φτάνει η επάρκεια [δυνάμει] σημαντικών καλλιτεχνών. Εξίσου απαραίτητοι είναι κάποιοι διαμεσολαβητές, με παιδεία και διάθεση να προσφέρουν στο σύνολο, παίρνοντας την ευθύνη αυτού που κάνουν. Τέτοιοι άνθρωποι υπήρξαν στο παρελθόν, στις πάλαι ποτέ δισκογραφικές, ακόμα και σε δομές της εξουσίας. Στα πάλαι ποτέ “εξειδικευμένα” έντυπα επίσης, εμφιλοχωρούσε ένα minimum ανθρώπων της μουσικής. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι τα “ονόματα” του παρελθόντος υπήρξαν επιλογές καταρχήν αυτών ακριβώς των ανθρώπων. Και ότι κατάφεραν να συναντήσουν το κοινό μέσα από [διαφημιστικές καμπάνιες, αλλά και] κείμενα δημοσιογράφων – ευαίσθητων δεκτών που διέκριναν αξίες. Ας μην ξεχνάμε ότι η καθίζηση του επιπέδου της μουσικής των τελευταίων 20-25 χρόνων συνδέεται με το πέρασμα των λογιστών των δισκογραφικών σε διευθυντικές θέσεις, και με την κατάργηση, ως είδους, του κυνηγού ταλέντων. Παράλληλα, τα μουσικά έντυπα εξαφανίσθηκαν ένα-ένα, με την μουσική δημοσιογραφία να διακονείται σήμερα από τις dream team ηλιθίων των μουσικών sites, ανθρώπων εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου, οι οποίοι δεν είναι σε θέση εκ των πραγμάτων να προβάλλουν τίποτα πέρα από το “ασήμαντο εγώ τους” [δανείζομαι την έκφραση του Χατζιδάκι] και, φυσικά, το παρεόνι τους. Το πρώτο έγκλημα που συντελείται στην πλειονότητα των κειμένων που διαβάζεις στα “μουσικά” sites είναι ενάντια στη γλώσσα. Το δεύτερο ενάντια στη λογική και το συναίσθημα. Το έγκλημα ενάντια στην ίδια τη μουσική έρχεται τρίτο και καταϊδρωμένο. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά τόσο σπάνιες και ιδιωτεύουσες, που το μόνο που προσφέρουν είναι η επιβεβαίωση του κανόνα. Στο κάτω κάτω, η μουσική ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι, καθρέπτης της κοινωνίας. Και η “καλλιτεχνική” δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια αντανάκλαση της “πολιτικής” σκηνής μας.
0
Τι θλιβερό πράγματι! Ίσως φανεί υπερβολικό, αλλά έχω την εντύπωση πως η έντυπη δημοσιογραφία γενικά πνέει τα λοίσθια. Κάνω λάθος ή το μόνο ελληνικό μουσικό περιοδικό που κυκλοφορεί σήμερα (τουλάχιστον στη πόλη μου – δε ξέρω αλλού) είναι το Metal Hammer; Υπάρχει και το “Ήχος”, αλλά ούτε καθορισμένη κυκλοφορία έχει, ούτε είναι μόνιμη η σχετική στήλη! Για παράδειγμα, το νέο τεύχος Απριλίου-Μαΐου, το οποίο περίμενα πως και πως δεν την είχε! Γιατί; Δε μπορώ να το καταλάβω…
Θυμάμαι τη δήλωσή σας από συνέντευξη πως “Όταν κάποιος μπορεί να ενημερωθεί δωρεάν από το διαδίκτυο για τις νέες κυκλοφορίες δεν θα κάτσει να σκάσει για τα μουσικά περιοδικά”. Αλλά εγώ δεν αγοράζω το “Ήχος” απλά για να ενημερώνομαι γι’ αυτές, το κάνω επειδή θέλω να διαβάζω τη δική σας (και των συνεργατών σας) οπτική στα καινούρια άλμπουμ, γιατί μόνο από αυτό το περιοδικό πλέον μπορώ!
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας. Οι λόγοι που δεν υπάρχουν οι μουσικές σελίδες και που, πιθανότατα δεν θα ξαναϋπάρξουν στο περιοδικό, είναι δυο: 1. μεταξύ εμού και του κυρίου Φωτιάδη υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις περί του τι σημαίνει επαγγελματισμός και συνεργατικό πνεύμα και 2. η υπομονή, ακόμα και η δική μου, έχει τα όριά της.
Σκοπεύω να αφοσιωθώ / επεκτείνω το blog μου, το οποίο αυτή τη στιγμή ανανεώνω και στο οποίο θα ενσωματωθεί το ήδη υπάρχον εδώ υλικό. Ξεκινάει, full force, εντός των επομένων ημερών ως Oannes.gr, με κείμενα και μουσική μου, και με προοπτική [Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος] να εξελιχθεί σε ένα είδος ηλεκτρονικού εντύπου περί τον πολιτισμό, με σταδιακή προσθήκη και άλλων συνεργατών. Ευχαριστώ ξανά και θα χαρώ να έχω τα σχόλιά σας!
(ένα μεγάλο) Παρακαλώ. Ξέρετε, ήμουν τόσο κυριευμένος από τα συναισθήματα τα οποία ένιωθα (αγωνία – θυμός) που, σε συνδυασμό με τη περιέργειά μου, είχα την ανάγκη να εκφράσω μια “αγανάκτηση”. Και σας ευχαριστώ που με προϊδεάζετε για το μέλλον… Αλλά θα επιβιώσει ο “Ήχος” χωρίς μουσική στήλη;
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι κάτι που με αφορά πλέον ιδιαίτερα: ο ΗΧΟΣ που έχω στο μυαλό μου εγώ, έχοντας συμπληρώσει 23 χρόνια ως μουσικός αρχισυντάκτης, και εσείς ως αγνός φιλόμουσος – αναγνώστης, είναι ένα διαφορετικό πράγμα από το έντυπο που φέρει τον τίτλο “Sound + SoundVision κλπ” σήμερα. Οι του “μουσικού” έχουμε γίνει αποδέκτες αχαρακτήριστης συμπεριφοράς χρόνια τώρα, και το μόνο λάθος μου ήταν ότι δεν έχω αποχωρήσει από καιρό, όπως οι άλλοι. Με κρατούσε μια ανόητη προσκόλληση στο παρελθόν [έξις δευτέρα φύσις] απ’ την οποία επιτέλους απαλλάχθηκα.
Ευχαριστώ ξανά.
Παρακαλώ (ξανά). Αν και θα σας απογοητεύσω, δεν έχω αναπτύξει μακροχρόνια σχέση με το περιοδικό για να θεωρώ τον Ήχο του χθες με τον Ήχο του σήμερα διαφορετικά πράγματα. Άρχιζα να αγοράζω τεύχη μόλις πριν πεντέμιση χρόνια, όταν ήμουν 13. Και δε το έκανα συστηματικά μόνο όταν ενηλικιώθηκα! (αλλά αποκλειστικά για τη στήλη) Και ποιος μπορεί να σας διαψεύσει για το “έξις δευτέρα φύσις”; Εγώ θα ήμουν ο τελευταίος!