Θεωρητικά, η κυρίαρχη στα μίντια φιλολογία περί “σεξισμού”, ιδιοκτητικής συμπεριφοράς, ανάγκης των γυναικών “να φύγουν μακριά απ’ τον δυνάστη άντρα” καταφεύγοντας σε …δομές υποστήριξης, κοκ, θα μπορούσε να οφείλεται σε μια αληθινή έξαρση της εναντίον τους βίας. Ωστόσο, αν επρόκειτο εδώ για μια αξιόπιστη προσέγγιση σε ένα ζήτημα, το οποίο, σύμφωνα με “ψυχολόγους”, “δημοσιογράφους” κλπ. εξελίσσεται σε επιδημία, ο λόγος θα έπρεπε να δίδεται κάπου-κάπου στην άλλη πλευρά, σε εκπρόσωπους του ανδρικού φύλου “εκεί έξω”. Έστω και μόνο για να απολογηθούν. Εδώ βλέπει κανείς να αρνούνται κάποιοι, ακόμα και δικηγόροι ή “ψυχίατροι” το ελαφρυντικό του “βρασμού ψυχής” στο βίαιο αρσενικό, …ψυχρά αποφασισμένο να κυριαρχήσει ανεξαρτήτως κόστους. Θα έπρεπε ακόμα [η δημοσιογραφική προσέγγιση] να αναφέρεται σε περιστατικά βίας από γυναίκες προς άνδρες, τα οποία για κάποιο μυστηριώδη λόγο είναι εξαφανισμένα από την επικαιρότητα. Όσοι δεν έχουμε πέσει στην Γη από το διάστημα, ξέρουμε ότι …μια χαρά βία ασκούν και οι γυναίκες, και ότι εν πάση περιπτώσει, μια φορτισμένη κατάσταση όπως η ερωτική σχέση μπορεί κάλλιστα να έχει παρατράγουδα. Τα τελευταία, το φυσιολογικό είναι, να λύνονται μεταξύ των ενδιαφερομένων όπως όλες οι ιδιωτικές υποθέσεις. Ο νόμος, ο “σύμβουλος γάμου” και η αστυνομία δεν προέκυψαν χτες. Η πρακτική καταφυγής σ’ αυτούς όταν συντρέχει λόγος υπάρχει «από ανέκαθεν». Και η θηριώδης προπαγάνδισή της σήμερα, σταθερά μονόπλευρη και αποκλειστικά με κραυγές, υποδηλώνει ενορχηστρωμένη πρακτική καθ’ υπαγόρευση. Σκοπός φαίνεται να είναι η βάσει αφορμών και αυθαίρετων γενικεύσεων δημιουργία στο μέλλον ενός κλίματος στο οποίο κάποιοι αναφέρονται σαν να υφίσταται ήδη.
Η προσπάθειά τους αυτή, δημιουργίας διευρυμένου χάσματος μεταξύ των φύλων, σχετίζεται πιθανώς με κάποιο πρόβλημα που έχουν με την αναπαραγωγική διαδικασία.
Ένα τέτοιο πρόβλημα, υποθέτει κάποιος λογικά σκεπτόμενος, μπορεί να σχετίζεται με την επιθυμία εφαρμογής μιας από τις ακόλουθες πρακτικές, ή και ενός συνδυασμού τους:
1. Πέρασμα από το στάδιο της κλασικής αναπαραγωγικής διαδικασίας σ’ εκείνη με ….προηγμένες τεχνικές μεθόδους.
2. Μείωση του [«γηράσκοντος»] πληθυσμού των ανεπτυγμένων χωρών και αντικατάστασή του από μάζες ανειδίκευτων, εύκολα διαχειρίσιμων «μεταναστών» – «προσφύγων», σε μια εποχή που η εργασία μπορεί να διεκπεραιώνεται από ρομπότ και ΑΙ.
3. Μείωση του πληθυσμού της Γης – period.
Πλήθος επιφανών προσωπικοτήτων, από τον Bill Gates μέχρι τoν Ted Turner έχουν αναφερθεί σ’ αυτή την τρίτη λύση [ = ανάγκη συρρίκνωσης του ανθρώπινου πληθυσμού έως και στο 1/10].
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο παραπάνω συσχετισμός δεν προκύπτει μόνο από την λογική και τα γεγονότα …αλλά και απ’ την ιστορία.

Ο συγγραφέας Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους [Thomas Robert Malthus] υπήρξε ιερέας, οικονομολόγος “δημογράφος” και κοινωνιολόγος σε μια εποχή που ο όρος δεν είχε εφευρεθεί ακόμα. Σύμφωνα με τη θεωρία που ανέπτυξε την πρώτη περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης, περιοριζόμενης ακόμα αποκλειστικά στην Αγγλία, ο πληθυσμός της Γης, γεωμετρικά αυξανόμενος, μοιραία θα προσπερνούσε τις γραμμικά αυξανόμενες διατροφικές δυνατότητες του πλανήτη. Μόνη λύση που έβλεπε, η λήψη μέτρων για τον έλεγχο και τη μείωσή του.
Όπως γράφει στο An Essay On The Principal Of Populatin [πρώτη έκδοση το 1798!] απαραίτητη ήταν μια αυστηροποίηση των ηθών που θα οδηγούσε στη μείωση του δείκτη γεννητικότητας. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα μειωνόταν «εκ των πραγμάτων», με βίαιο τρόπο : πολλαπλασιασμός των πολέμων, εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης, συμπεριλαμβανομένων επιδημιών και πείνας.
Υπέρμαχος της εγκράτειας και της αγαμίας, ο RTM θεωρούσε απαραίτητο τα ζευγάρια να παντρεύονται σε προκεχωρημένη ηλικία, ώστε αφενός να υπάρχει η οικονομική δυνατότητα ανατροφής παιδιών, αφετέρου, μειουμένης της ερωτικής διάθεσης αλλά και της δυνατότητας της γυναίκας για τεκνοποίηση να μειώνεται η αναπαραγωγική τους ικανότητα.
Άλλες μέθοδοι για τον έλεγχο του πληθυσμού στις οποίες έχει αναφερθεί ήταν ο έλεγχος των γεννήσεων, η άμβλωση, και η ενθάρρυνση πρακτικών διαβρωτικών του θεσμού της οικογένειας, όπως η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία.
Ο Μάλθους ήταν ιερέας. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να αναφερθεί σ’ αυτές τις τελευταίες παρά για να τις απορρίψει ως ανήθικες – όπερ και έπραττε.
Το τι άποψη έχουν γι’ αυτές οι επίγονοί του, σήμερα, αν υποτεθεί ότι υπάρχουν, είναι τελείως άλλο θέμα.
Οι ζοφερές προβλέψεις του TRM, βασισμένες σε ελλιπείς εμπειρικές παρατηρήσεις [όχι σε στατιστικά δεδομένα, παρόλο που τα επιστημονικά εργαλεία του είδους υπήρχαν ήδη] και διατυπωμένες εν αγνοία των επερχόμενων τεχνολογικών κλπ. εξελίξεων, προκαλούν τη συστηματική χλεύη των θιασωτών του θετικισμού, από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας.
Ένα από τα κύρια arguments αφορά στο ότι δεν «είδε» τη δυνατότητα μιας διαρκώς εκρηγνυόμενης τεχνολογίας να μετατρέψει την ανάπτυξη των διατροφικών πόρων από γραμμική σε γεωμετρική, όπως εκείνη του πληθυσμού. Ένα άλλο που δεν μπορούσε να γνωρίζει ήταν η, χάρη στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αύξηση του μέσου όρου ζωής και του μέσου …διανοητικού επιπέδου των εθνών της Δύσης, παράγοντες που οδηγούν σε μια πιο ορθολογική άσκηση πληθυσμιακού ελέγχου. Σε τελευταία ανάλυση, με τον αριθμό των κατοίκων του πλανήτη να έχει οκταπλασιαστεί από τον καιρό του Essays… οι συνθήκες διαβίωσης, «σημαινόμενες» από παράγοντες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα και το προσδόκιμο ζωής δεν φαίνονται να επιδεινώνονται – το αντίθετο.
Το «παράδοξο» αφορά στην ανθεκτικότητα του μαλθουσιανού πνεύματος, και στις συζητήσεις επ’ αυτού που κάθε τόσο αναζωπυρώνονται.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι, κάποιες από τις λύσεις που πρότεινε ο «προφήτης» φαίνονται να ανασύρονται από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Κάποιες ιδίως που είχε απορρίψει ως ανήθικες. Εκτός αν η σχέση τους με την πραγματικότητα που βιώνουμε, είναι τελείως συμπτωματική.

Τέλος Α’ Μέρους