Στην ενημέρωση του Netflix: το Mad Max, Fury Road είναι διαθέσιμο. Βλέπεις το trailer μιας ταινίας …εξόχως εσχατολογικής, με ντελιριακή hi-tech βία, χορταστικές εκρήξεις, ζογκλεριλίκια, ταρζανιές και νοσηρή γοητεία από men & women warriors. Κάποια στιγμή, μέσα στην άνευ εμφανούς λόγου παράκρουση, όπου οι πάντες εκτελούν τους πάντες, ο πρωταγωνιστής, άθλιος και από παντού βαλλόμενος, Ξανθόπουλος της Νέας Εποχής, αναρωτιέται: “…αναρωτιέμαι, ποιος είναι πιο τρελός, εγώ ή όλοι οι άλλοι…”.
Σου έρχεται στο μυαλό μια φράση που θα μπορούσε να αποτελεί το “μήνυμα” του Χόλιγουντ προς όλους μας:
Ο Αρμαγεδών ως εκπληρωμένη Ουτοπία. Η υστερική προσμονή ενός θεαματικού, οικουμενικού φινάλε.
Σ’ ένα κανάλι, σε μια εκπομπή μαγειρικής, κάποιος ενημερώνει πως …αν είχε τριάντα μέρες ζωής, θα τις πέρναγε τρώγοντας βούτυρο. Ακούγοντας ακόμα και μια γαστριμαργική επιλογή να αποκτά εσχατολογικές προεκτάσεις, σκέφτεσαι το αρχαίο γνωμικό: “ζήσε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου”. “Μεγάλοι” λογοτέχνες όπως ο Κέρουακ μας το κληροδότησαν, εκχυδαΐζοντας τον Μάρκο Αυρήλιο και περνώντας τη σκυτάλη στα “μυαλά” της διαφήμισης. Ίσως ο εκχυδαϊσμός να δίνει μια εξήγηση  της απελπισίας και της βαρβαρότητας του κόσμου ετούτου: αντί για ανοιχτές λεωφόρους / προοπτικές …”εδώ και τώρα όλα”. Αντί για τον βάρβαρο που σφύζει από υγεία [και …σχέδια για το μέλλον], ο νεο-βάρβαρος, εκφυλισμένος με τεχνικές δεξιότητες, που διευκολύνουν την καθήλωσή του στην νηπιακή κατάσταση.
Η αναστολή δυσπιστίας [= μετατροπή του θεατή σε νήπιο], όρος ύπαρξης του “καλλιτεχνικού θεάματος” βρίσκεται σε ισχύ και στα δελτία ειδήσεων: οι τεχνικές τους είναι αντίστοιχες εκείνων των blockbusters.
Η ματαιότητα της “ενημέρωσης” προβάλλει εν πλήρη δόξει, τις στιγμές που την έχεις περισσότερο ανάγκη: στιγμές των ανθρωπιστικών καταστροφών και των πολεμικών συρράξεων. Οι “συγκλονιστικές εικόνες” και το “καυτό ρεπορτάζ απ’ το πεδίο της μάχης” μαρτυρούν αλάνθαστα το ζοφερό ρόλο της τηλεόρασης: μετατροπή της ζωής, και του θανάτου ως μέρους της ζωής, σε διαφημιστικά πακέτα. Δίπλα στο πολυθέαμα της καταστροφής, δημοσιογράφοι και ειδικοί παρελαύνουν δίκην σοφιστικέ καρυκευμάτων, εκθέτοντας στον πολίτη τα πώς και τα “γιατί” της κάθε υπόθεσης, αφήνοντας έξω [ως …ενοούμενο] το βασικότερο απ’ όλα: ότι είναι ανίκανος, ως νήπιο – θεατής, να την επηρεάσει.