Οι κοινωνικοί αγωνιστές της Lifo πρωτοστατούν στον αγώνα για δικαιοσύνη στην υπόθεση Floyd, ο οποίος εξάγεται πλέον εκτός ΗΠΑ:
“Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από την αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο, σε αλληλεγγύη με τις διαδηλώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, που πυροδοτήθηκαν από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλοίντ. Ο θάνατος του Φλοίντ έχει φέρει ένα κύμα διαδηλώσεων και οργής στις ΗΠΑ, αλλά σήμερα λαμβάνει διαστάσεις παγκόσμιου κινήματος καθώς και σε άλλες πόλεις εκφράστηκε η διαμαρτυρία κατά της ρατσιστικής αστυνομικής βίας. Στην πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο, οι διαδηλωτές αγνόησαν τους κυβερνητικούς κανόνες του Ηνωμένου Βασιλείου που απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις λόγω της πανδημίας και η αστυνομία δεν σταμάτησε την πορεία”.
Ακολουθούν αναφορές από άλλες πόλεις, Βερολίνο, Τορόντο, Κοπεγχάγη κλπ. Η προχειρότητα της σκηνοθεσίας είναι έκδηλη: 5-6 αργόσχολοι, με μάσκες και πλακάτ υψώνουν τις γροθίτσες τους κοιτάζοντας την κάμερα. Τους φαντάζεσαι να διαλύονται άμα τη απαθανατίσει του “γεγονότος”, για να παρουσιαστεί αυτό μετά στον Τύπο σαν …συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών της χώρας στο “κίνημα διαμαρτυρίας”.
Σε κάθε περιστατικό όπως ο φόνος του G. Floyd [είθισται να] ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία. Η πρώτη αυτοψία που πραγματοποιήθηκε από τις αρχές, δεν δείχνει κάποιον στραγγαλισμό ως αιτία θανάτου, αλλά άλλες αιτίες, καρδιοπάθεια, τοξικές ουσίες στο αίμα του θανόντος κοκ. Πράγμα που ασφαλώς, αν δεν αναιρεθεί, οδηγεί σε ελαφρότερες τιμωρίες για την παρέα των “εκπρόσωπων του νόμου”. Η οικογένεια του θύματος ζήτησε να γίνει νεκροψία από ανεξάρτητη πηγή. Ως εδώ τα πράγματα είναι στο πλαίσιο του φυσιολογικού.
Όμως, ο Isaiah Rumlin, εκπρόσωπος του τοπικού παραρτήματος του NAACP [National Association for the Advancement of Colored People] έχει άλλη άποψη: “ανεξάρτητα από το τι λέει η αυτοψία, ο αστυνομικός είχε το γόνατό του στο λαιμό του Floyd”.
Από την άλλη, οργανώσεις αποβρασμάτων τύπου Antifa, έχουν το όπλο παρά πόδα, σχέδιο δράσης έτοιμο προς εφαρμογή, ευκαιρίας δοθείσης.
Για ένα κοινό διψασμένο για “ένταση”, η δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί εδώ και τώρα, με ταχύτητες κιν. ταινίας, όπου τα πάντα γίνονται στο πιτς φυτίλι. Η όποια καθυστέρηση, ισοδυναμεί με αποκάλυψη της εγκληματικής ανεπάρκειας ενός σάπιου συστήματος.
Τι δημιουργεί στο κοινό αυτή τη δίψα; ανάμεσα σε άλλα, η ιδεολογικοποιημένη προτροπή για …έκφραση [“express yourself”], εμφατικά παρούσα στα εξώφυλλα της μεταπολεμικής ποπ κουλτούρας. Η προτροπή οδηγεί σε επιδημία αφορμών για έκφραση. Το κάθε τι, το κάθε γεγονός, της ιδιωτικής [“I’m gonna take my problem to the United Nations”] ή της δημόσιας ζωής, αποτελεί τέτοια αφορμή.
Με την ανάγκη έκφρασης να αποτελεί διαδικασία κατεπείγοντος, τα συναισθήματα που ευδοκιμούν στο πλαίσιό της, είναι τα ακραία συναισθήματα. Πόνος, απόγνωση και πάνω απ’ όλα …οργή.
Δεκατίες τώρα, η οργή εστιάζει μόνιμα σε ένα στόχο: τον λευκό άνδρα, εξ ορισμού ρατσιστή, εξουσιομανή, άπληστο & αδίστακτο, υπαίτιο όλων των δεινών που έχουν σωρευτεί στους μη λευκούς / μη άνδρες, στην επιφάνεια του πλανήτη, και στην ατμόσφαιρά του.
Ποιοι την καλλιεργούν; συστημικοί διανούμενοι [άνθρωποι που πληρώνονται για να παράγουν ιδέες] και, δευτερογενώς, “δημοσιογράφοι”. Ρόλος των τελευταίων είναι να κρατούν σε θερμοκρασία βρασμού το πλήθος, ενθαρρύνοντας απανωτές εκρήξεις.
Όταν το CNN προβάλλει “αφιέρωμα” στις δολοφονίες μαύρων απο λευκούς μπάτσους [αγνοώντας δολοφονίες μαύρων από μαύρους μπάτσους, λευκών από λευκούς μπάτσους, κοκ] δεν έχεις να κάνεις απλώς με virtue signaling. Βλέποντας τα “επεισόδια” του tribute να διαδέχονται το ένα το άλλο [η τυπική διαδικασία: βίντεο “εμπλοκής”, γελαστές φωτό θυμάτων, λιγότερο γελαστές των μπάτσων, ποινές που (δεν) επιβλήθηκαν, …ιαχές, συνθήματα, και μπόλικες κουκούλες] συνειδητοποιείς ότι έχεις να κάνεις με αδίστακτους ανθρώπους [είναι αλήθεια άνθρωποι; έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι] που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, υποδαυλίζοντας το “λαϊκό συναίσθημα”: “έως εδώ, δεν πάει άλλο”.
