Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ και είναι το εξής :
Μιλώντας για Αμερική πάντα, ο συγκεκριμένος κύριος δεν αποτελεί ακραία ή ασυνήθιστη περίπτωση.
Μετ’ ου πολύ, παρόμοιες περιπτώσεις δεν θα είναι ασυνήθιστες ούτε εδώ.
(Visited 88 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τι εννοείς ακραία περίπτωση? Κάθε μέρα μου έρχονται μηχανάκια και αυτοκίνητα κόντρα στο ρεύμα σε μονόδρομους και μου ζητάνε και τα ρέστα ή με κοροϊδεύουν γιατί πηγαίνω νομότυπα. Τα τελευταία χρόνια έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ναποφεύγω τα μαλώματα με τους τρελούς, γιατί αλλιώς θα καταλήξω το λιγότερο στη φυλακή. Το υπόβαθρο υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε μας από την Αμερική!
Μετά από δεκαετίες βομβαρδισμού του κόσμου με συνθήματα τύπου “μην ακούς κανένα κάνε το δικό σου” [οι διαφημίσεις ως ιδεολογικός μπούσουλας στην εποχή του stake holder capitalism] έχει έρθει η ώρα της συγκομιδής, να πούμε.
Δεν ξέρω αν είναι μόνον αυτό. Ειδικά μετά τη φάση με τον κορωνοϊό έχουν ξεφύγει τελείως και προς διάφορες κατευθύνσεις. Brain salad surgery alright.
Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι η βάση είναι αυτή – ίσως γιατί έτσι ευλογώ τα γένια μου, καθότι το επισημαίνω ως “επιφυλλιδογράφος” εδώ και είκοσι χρόνια.
Εννοείται ότι το trigger ήταν ο κορωνοϊός, αλλά οι σπόροι έχουν πέσει σε έδαφος καλλιεργημένο με επιστημονικές μεθόδους.
Το δικαίωμα στη μαλακία προωθείται δεκαετίες τώρα ως στόχος μιας ακήρυχτης, γενικώς-και-αορίστως-“επανάστασης”. Εχθρός της είναι η λογκή σε κάθε της έκφανση. Στις μέρες μας η λογική μετονομάζεται σε συντηρητισμό απ’ τους ιδεολόγους του “αισθήματος” / μετονομασίας της “παραβατικότητας”.
…ενοείται ότι οι “παραβατικοί” αναλώνονται σε μαλακίες, συντηρώντας έκρυθμες καταστάσεις σε κάθε είδους διαπροσωπικές σχέσεις. Όντας ταυτόχρονα με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια σε ότι αφορά τη σχέση τους με την εξουσία.
Δεν το συζητάω, κι από πριν βλαμμένοι για τα καλά ήταν οι περισσότεροι. Εντωμεταξύ μόλις επέστρεψα στο σπίτι από άλλο ένα επεισοδιακό ταξίδι στο κέντρο της Αθήνας και αφού γλύτωσα στο παρά τρίχα σε δυο περιπτώσεις τη σύγκρουση με καταφανώς τυφλούς και σε άλλες δυο τη λογομαχία επειδή.. δεν πέρασα με κόκκινο. Στις δυο πρώτες περιπτώσεις δεν ζήτησα το λόγο και στις δυο τελευταίες δεν απάντησα στις προκλήσεις παρά μόνο με λοξό αγριοκοίταγμα που ευτυχώς φαίνεται να κατάλαβαν.
Αυτό με την κυκλοφορία στο δρόμο μου το έλεγε η Μαρίνα και επειδή είχα κόψει τα πολλά-πολλά “εν δήμω” νόμιζα ότι έλεγε υπερβολές. Κάποια στιγμή άρχισα να ξανακυκλοφορώ και έχω μείνει άλαλος.
Αυτοσυγκράτηση κι άγιος ο Θεός. Και που ξέρω γω αν ο σαμιαμιδόπουστας που έχω μπροστά μου δε βγάλει κάνα μπιστόλι και με καθαρίσει; Ή μήπως η πιθανότητα του behind bars είναι ευκαταφρόνητη; Σιγά σιγά φτάνεις έτσι σε ένα νέο επίπεδο καρτερίας και ανεκτικότητας. Έχει και τα καλά του…
Εν τω μεταξύ εννοείται ότι οι χειρότερες είναι οι πάλαι ποτέ ευγενικές και υποχωρητικές γυναίκες.
Η τελευταία περίπτωση από αυτές που σου περιέγραψα ήταν ακριβώς μια χοντρολεσβία με παπί που αγανάκτησε γιατί δεν έκανα σφηνάκια και δεν πέρασα με κόκκινο στη Χαριλάου ώστε να διευκολύνω τη σχεδιαζόμενη παρανομία της. Η πρώτη περίπτωση δυο γκομενίτσες με smart που ξεπάρκαραν χωρίς καμία προειδοποίηση την ώρα που περνούσα δίπλα τους. Αυτές τις τελευταίες κάπου τις λυπήθηκα, με την πρώτη όμως μου ψιλοανέβηκε το αίμα στο κεφάλι γιατί φώναζε κι από πάνω. Οι άλλες δύο περιπτώσεις ήταν κάτι ψαρομάλληδες.
Μου έχει τύχει προ ετών, γυναικοειδές στο δρόμο, μετά από κραυγαλέα μαλακία που είχε κάνει, να με βρίσει κι από πάνω. Σιγά το πρωτότυπο θα πεις, και όντως. Και κατά τη συνήθειά μου όταν πρόκειται για γυναίκες, δεν απάντησα καν.
Έλα όμως που το ον με πήρε από πίσω! Βρέθηκα να οδηγάω με το κωλάμαξό της κολημένο κανονικά πίσω μου. Και το πράμα να συνεχίζεται για δυο-τρία λεπτά της ώρας. Κάποια στιγμή, αποφασίζω να σταματήσω και “να βγω έξω” [δεν το έχω ξανακάνει σε γυναίκα, εννοείται, ούτε πριν ούτε μετά απ’ αυτή τη φάση].
Σταματάει κι αυτή και βγαίνει επίσης. Φτάνοντας δίπλα της διαπιστώνω ότι το ατομάκι …έτρεμε κυριολεκτικά. Και όχι απ’ τα νεύρα του.
Της λέω μια μαλακία εκεί πέρα του στιλ “μη το παρακάνεις, η υπομονή έχει και τα όριά της”, ήρεμα χωρίς φωνές, και επιστρέφω στο αμάξι χωρίς να πάρω απάντηση. Με το που ανοίγω την πόρτα, νιώθοντας ασφαλής πλέον …αρχίζει ξανά να με βρίζει. Μου φάνηκε τόσο γελοία και αξιοθρήνητη που απλώς μπήκα μέσα και έφυγα [η καταδίωξη δεν συνεχίσθηκε].
Κι εγώ δεν μαλώνω ποτέ με γυναίκες, αν και το συγκεκριμένο πλάσμα δεν το έλεγες γυναίκα με τίποτα. Τη συμπεριφορά που περιέγραψες παραπάνω πάντως τη βλέπω καθημερινά και με άντρες και μάλιστα νεαρούς. Το πιο απεχθές για μένα είδος οδηγού είναι ο τύπος που βρίζει χυδαία όταν καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με γυναίκα ή γέρο. Μια ωραία τέτοια φάση πάντως είχα πετύχει προ δεκαετίας όταν ένας γελοίος με μηχανάκι άρχισε να λούζει με ακατονόμαστες εκφράσεις μια γυναικούλα που οδηγούσε κατά τη γνώμη του αργά. Δεν είχε προσέξει ότι δίπλα της βρισκόταν ο άντρας της, ο οποίος τράβηξε χειρόφρενο, κατέβηκε τρέχοντας και τον σάπισε στο ξύλο μέσα στη μέση του δρόμου.
Είνα σιχαμερή φάση αυτή με τους τύπους που βρίζουν γυναίκες [καλά για γέρους δεν το συζητάμε, τους είχα αδυναμία από τότε που ήμουν έφηβος (και αισθανόμουν …γέρος)].
Αλλά σιχαμερή και η θρασυδειλία με την οποία επιτίθενται κάποιες γυναίκες, από το απυρόβλητο.
Επειδή αναφέρθηκες και στο ζήτημα της επίθεσης ενάντια στη λογική, αδιάσειστο στοιχείο για μένα ότι πρόκειται περί σχεδίου και όχι απλά για μια μόδα της εποχής, είναι το γεγονός ότι τα θέματα της έκθεσης των πανελληνίων των τελευταίων ετών αποτελούνται αποκλειστικά πλέον από αλιευμένα εκ διαδικτύου σύγχρονα νερόβραστα κείμενα καθαρά συναισθηματικού χαρακτήρα και από ανάλογες ερωτήσεις του τύπου “με ποιους τρόπους προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τον αναγνώστη ο συγγραφέας (που είναι συνήθως γυναίκα)” κλπ. Πριν λίγα χρόνια έβαζαν ακόμα Καστοριάδη και Σεφέρη και ζητούσαν λογική ανάλυση και αξιολόγηση επιχειρημάτων. Το περίεργο είναι ότι πρόκειται για ελληνική περισσότερο τάση, που σημαίνει ότι άλλη μια φορά η χώρα μας βρίσκεται στην πρωτοπορία της μαλακίας.
I know what you mean, έχω εικόνα των τεκταινομένων από το βαφτιστήρι μου. Μετροφυλλώντας σχολικά βιβλία των τελευταίων χρόνων έχω αντιληφθεί την παρουσία μιας ιδιότυπης επιχείρησης [πνευματικής] γενοκτονίας των νεώτερων ανθρώπων. Με ένα όπλο που δεν γίνεται καν αντιληπτό ως τέτοιο : την πλήξη.
Ως προς την πρωτοπορία μόνο αμφιβάλλω, από όσα βλέπω να εκτυλίσσονται επί αμερικανικού εδάφους, δεκαετίες τώρα. Νομίζω ότι δεν έχουμε τα “προσόντα” να πρωτοπορήσουμε …ούτε καν σ’ αυτό.