Το ότι κάποιος έχει υπάρξει στόχος συκοφαντιών, δεν τον εμποδίζει να διολισθήσει όντως στην αχρειότητα. Είτε κατά το διάστημα που τις υφίσταται [θα μπορούσαν να αφορούν “άσχετα” ζητήματα ή να αποτελούν υπερβολές/διαστρεβλώσεις] είτε από μια στιγμή και μετά, “δικαιώνοντας” εκείνους που μέχρι τότε ήταν απλώς συκοφάντες. Οι σεναριακές επιλογές της πραγματικότητας είναι άπειρες, εξ ου και φαίνονται να ξεπερνούν την φαντασία του [μέτριου] λογοτέχνη.
Η στάση του Τραμπ προς την Τουρκία το τελευταίο διάστημα, τον καθιστά ιδιαίτερα αντιπαθή, ακόμα και σε όσους τον θεωρούμε ένα είδος μοναχικού καβαλάρη απέναντι σ’ ένα πολιτικό κατεστημένο που, στην Αμερική όπως παντού, λειτουργεί έξω από κομματικά όρια.
Θα αντέτεινε κάποιος ότι η δουλειά του προέδρου των ΗΠΑ δεν είναι να ασχολείται με τα δικά μας συμφέροντα, αλλά με εκείνα της πατρίδας του. Κι ότι αν αυτά υπαγορεύουν τη συνεργασία με ένα κράτος – τραμπούκο όπως η Τουρκία και ένα πολιτικό απόβρασμα όπως ο πρόεδρός της, “ας είναι”. Ας πάει να πνιγεί το “διεθνές δίκαιο” το οποίο ισχύει, όπως και οι νόμοι του κράτους, για εκείνους που δεν δύνανται να το παρακάμψουν. Όμως με βάση ακριβώς την ηθική του συμφέροντος, είναι που γίνεται αντιπαθής σε όσους τον συμπάθησαν ως εχθρό των εχθρών τους. Κι όσο κι αν συμμερίζεσαι την αντιπάθειά του στο political correctness και τον ιδεολογικοποιημένο χυλό της παγκοσμιοποίησης, οι άνευ όρων εναγκαλισμοί με τον πρόεδρο της “φίλης και γείτονος” φτάνουν στο μη περαιτέρω.
Αυτός που βάλθηκε ξαφνικά να γίνει συμπαθής, είναι ο …Εμανουέλ Μακρόν. Ο “νεαρός” με το αλαζονικό βλέμμα και το αλγοριθμικά υπολογισμένο elegance, ο άνθρωπος που είχε ανέβει στην εξουσία με συνθήματα όπως “δεν υπάρχει αυτό που λένε γαλλική κουλτούρα”, “πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με την τρομοκρατία” και “οι μετανάστες είναι ευκαιρία για τη Δύση”.
Το ότι μιλάει αίφνης σαν φυσιολογικός άνθρωπος για το μεταναστευτικό, ίσως οφείλεται στο ότι νιώθει την ανάσα της ακροδεξιάς στα νώτα του…Ίσως και όχι. Μπορεί να είδε πράγματι το φως. Μπορεί και να είναι ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους, προσοικειούμενος μια “λαϊκίστικη” ρητορική για να επιβάλλει τελικά, δίχως αντίπαλο, την αρχική του ατζέντα. Το ότι μπλοκάρει πάντως τα Σκόπια, το ότι τα λέει χοντρά για τη συμπεριφορά της Τουρκίας ως μέλους του ΝΑΤΟ, είναι βαρύνουσες κινήσεις – άμποτε να πει μια κουβέντα και για μας, στο όψιμο αντι-νεο-οθωμανικό του μένος…
Στην πολιτική οι “συμπάθειες” είναι περιστασιακές, όσο και οι ισορροπίες συμφερόντων που τις διαμορφώνουν.