Ο Antony Blinken, υπουργός εξωτερικών του Biden, είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη φράση. Στοιχηματίζω ότι θα ακούγεται όλο και πιο συχνά το επόμενο διάστημα : “Trump was right”. Ο υπουργός αναφέρεται, θέλοντας και μη, εγκωμιαστικά στην αλλαγή πλεύσης της πολιτικής απέναντι στην Κίνα που είχε εγκαινιάσει ο απελθών πρόεδρος, τερματίζοντας το [επιπέδου φαρσοκωμωδίας] αφήγημα περί …φιλελευθεροποίησης που επρόκειτο να προέλθει από την οικονομική ανάπτυξή της. Ο ίδιος ο νυν “πρόεδρος” έχει διατυπώσει ισχυρισμούς όπως “η Κίνα δεν είναι αντίπαλος αλλά …φίλος”, ή “η ανάπτυξη της δεν σηματοδοτεί αρνητικές εξελίξεις, αλλά το αντίθετο”.
Στον πρόσφατο λόγο του στο World Economic Forum, ο πρόεδρος Xi Jinping κάλεσε τις χώρες να αποβάλλουν τις ιδεολογικές προκαταλήψεις και την ψυχροπολεμική νοοτροπία, εν όψει των …οικουμενικών προκλήσεων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Εν είδει απαντήσεως σ’ αυτό, ο Λευκός Οίκος δια της εκπροσώπου του Jen Psaki, ανακοίνωσε : ”τα σχόλια δεν αλλάζουν τίποτα. Η προσέγγισή μας στην Κίνα παραμένει αυτή που ακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, ή και περισσότερο”… Η JS πρόσθεσε ότι η νέα κυβέρνηση σκοπεύει να αντιμετωπίσει τις απειλές της Κίνας, θέτοντάς την ενώπιον των ευθυνών της για παράνομες πρακτικές, και διατηρώντας τις ΗΠΑ στην αιχμή των τεχνολογικών εξελίξεων.
“Αυτό που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια είναι ότι η Κίνα γίνεται όλο και πιο αυταρχική στο εσωτερικό της και όλο και πιο απειλητική στο εξωτερικό. Τώρα το Πεκίνο απειλεί την ασφάλειά μας, την ευμάρειά μας και τις αξίες μας, με τρόπους που απαιτούν μια νέα προσέγγιση…”
Τι να πει κανείς; το κλισέ περί της μνήμης του χρυσόψαρου, είναι υποθέτω αρκετό. Τα ανωτέρω άλλωστε αποκτούν πρόσθετο ενδιαφέρον, συνδυαζόμενα με την εν εξελίξει έρευνα γύρω από τις σχέσεις της οικογένειας Biden με το “Κομουνιστικό” καθεστώς.
Το σίγουρο είναι ότι, η κυβερνητική τακτική των Democrats, σε μια σειρά ζητημάτων, προδιαγράφεται από αυτήν που ακολουθούν εδώ:
“Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Donald. Και, με τα [social] media στο τσεπάκι μας, ουδείς υπάρχει πλέον να μας αποκαλέσει ρατσιστές και ξενόφοβους, όπως εκείνον”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Προσωπικά πάντως τείνω να κρατάω τις αποστάσεις μου από τους θεατρινισμούς του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού, γιατί ως προς την εξωτερική πολιτική -που αποτελεί την κύρια πηγή του εσωτερικού πλούτου, για τη νομή του οποίου κόπτονται οι δύο μεγάλες παρατάξεις- δεν υπάρχουν πραγματικές διαφορές μεταξύ Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Οι Δημοκρατικοί κατηγορούσαν και κατηγορούν ακόμα τον Τραμπ για ό,τι απίθανη σαχλαμάρα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, ποτέ όμως δεν έφεραν την παραμικρή αντίρρηση στις οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε στην Κίνα, στη Βόρεια Κορέα ή ακόμα και στο Ιράν, ούτε αντιστρόφως ο Τραμπ απέσυρε ποτέ τα στρατεύματα κατοχής από το το Ιράκ ή το Αφγανιστάν σε βαθμό μεγαλύτερο του συμβολικού. Ακόμα περισσότερο οι μεγάλες ψηφιακές πλατφόρμες που τον λογοκρίνουν απροκάλυπτα για ζητήματα που άπτονται του γελοίου, δεν έβγαλαν κιχ όταν απέκλεισε με το έτσι θέλω τη Huawei από την αμερικανική αγορά του 5G και απαγόρευσε τη συνεργασία της με τους αμερικανικούς κολοσσούς παρά την οικονομική ζημία που υπέστησαν από αυτό βραχυπρόθεσμα οι τελευταίοι. Το ίδιο αστείες είναι φυσικά οι ελπίδες των δικών μας ότι ο “φιλέλληνας” Biden θα τρομοκρατήσει την Τουρκία υποστηρίζοντας τα “δικά μας” (my ass) συμφέροντα εις βάρος των αμερικανικών στη Μέση Ανατολή κοκ. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική πάντοτε ήταν σταθερά προσανατολισμένη στα καλώς ή κακώς εννοούμενα δικά της συμφέροντα και μεταβάλλεται απειροελάχιστα έως καθόλου από την αλλαγή πολιτικού προσωπικού στο μικρό λευκό σπίτι στην Washington..
Δεν διαφωνώ με αυτά [ιδίως η προσδοκία Ελήνων αναλυτών ως προς τα τουρκικά “τώρα με τον Biden”, δείχνει το βάθος της γεωπολιτικής σκέψης στον δημόσιο διάλογο]. Απλώς επισημαίνω αυτό που οι ίδιοι οι δημοκρατικοί παραδέχονται, ότι ο Trump ήταν αυτός που αντιλαμβανόμενος [=…ενοχλημένος, πράγμα που οι προηγούμενοι συστηματικά επέλεγαν να μην είναι] το μέγεθος της “μαλακής διείσδυσης”, την επισήμανε και έκανε πράγματα για να την ανατρέψει. Αυτήν και την “πάγια αντίληψη” ότι αυτό που επιδίωκε η Κίνα ήταν η ειρήνη και η “αμοιβαία επωφελής συνεργασία”.
Ακόμα και αν δεν είπαν κουβέντα για τις οικονομικές κυρώσεις, αυτό δεν αλλάζει την νιρβάνα στην οποία βρίσκονταν οι ίδιοι πριν. Τί λένε τώρα για να δικαιολογήσουν την απραξία τους; ότι “η Κίνα έδειξε …τα τελευταία χρόνια ότι αποτελεί απειλή κλπ.”
Ακόμα και στο θέμα του κορωνοϊού είχαν πέσει να τον φάνε τον “ανθρωπάκο” επειδή μιλούσε για “China virus”.
Σειρά μου κι εμένα να συμφωνήσω με τις επισημάνσεις σου. Στην πραγματικότητα οι Δημοκρατικοί αισθάνονται ανακουφισμένοι που ο Τραμπ ανέλαβε τη βρωμοδουλειά για λογαριασμό τους, την οποία τώρα ιδιοποιούνται στα μουλωχτά κατηγορώντας τον συγχρόνως για θέματα ήσσονος σημασίας. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία τη φράση “για λογαριασμό τους” γιατί ο Τραμπ κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν πίστεψε σοβαρά ότι τα μέτρα που έλαβε κατά της Κίνας (και ακόμα λιγότερο οι δικαιολογίες που χρησιμοποίησε για την εφαρμογή τους) θα μπορούσαν πραγματικά να μεταβάλλουν τη ροή των πραγμάτων, αλλά σε μεγάλο βαθμό το έκανε απευθυνόμενος στο αντικομμουνιστικό αίσθημα των δημοκρατικών ψηφοφόρων, κάτι ανάλογο δηλαδή με την επίσης αποτυχημένη στρατηγική του υποχώρηση στο θέμα των εμβολίων.
Το σενάριο ότι όλο αυτό είναι ένα είδος θεατρικής παράστασης, με διακύβευμα απλώς και μόνο την εξουσία, από ομάδες με επουσιώδες διαφορές μεταξύ τους είναι, εννοείται, το πιθανότερο. Προσωπικά ως προς τον Trump διατηρώ επιφυλάξεις, παρά την απογοήτευση που μου προκάλεσε η στάση του στο θέμα των εμβολίων : ακόμα και αν εκ των πραγμάτων [δεν μπορεί να μην] υποστηρίζεται από συγκεκριμένα κέντρα, εμφανίσθηκε εξ αρχής εκτός πολιτικού κατεστημένου, το οποίο περιλαμβάνει και τα δυο κόμματα. Και οι Κινέζοι, δεδομένα, έχουν “σχέσεις στοργής” με μέλη και των δύο.
Προφανώς και ο Τραμπ υπήρξε κάτι το αυθεντικά διαφορετικό, πράγμα όμως που φαινόταν καθαρότερα στην πρώτη προεκλογική του καμπάνια, όταν δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος των εμποδίων που τον περίμεναν. Έκτοτε ακολούθησαν όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις και παλινωδίες που σε μένα τουλάχιστον κατέστησαν το ζήτημα της επανεκλογής του άνευ σημασίας. Εν ολίγοις η “πανουργία του λόγου” και η “ετερογονία των σκοπών” χρησιμοποίησαν τον Τραμπ ως μέσο για να επιταχύνουν εκείνες ακριβώς τις ιστορικές διαδικασίες που ο ίδιος προσπάθησε να πολεμήσει, όπως είναι πλέον φανερό εκ του αποτελέσματος που βιώνουμε τώρα και που ξεπέρασε ακόμα και τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
Ομολογουμένως, όπως ίσως θα θυμάσαι [ήμουν στον ΗΧΟ ακόμα τότε] …από την προεκλογική εκστρατεία, και ακόμα περισσότερο από τη λύσσα με την οποία αντιμετωπίσθηκε η νίκη του τους πρώτους μήνες, ήταν που πήρα μεγάλη φόρα υπέρ του Trump. Αν πάντως ισχύει η [λογική “δυστυχώς”] ανάλυσή σου, αλλού δε οδηγεί παρά σε ένα και μόνο, εφιαλτικό συμπέρασμα: RESISTANCE IS FUTILE.