Η λέξη «αποκαλυπτικό» είναι από τις εξευτελισμένες και υποβαθμισμένες στις μέρες μας. Η «μουσικούλα» που χρησιμεύει [;] ως υπόκρουση θα μπορούσε να λείπει, αλλά αυτό αφορά εμένα και τα γούστα μου. Κάποια απ’ τα στοιχεία / γεγονότα που παρουσιάζονται είναι γνωστά σε όσους έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα. Ακόμα και ως προς αυτά, μια επανάληψη δεν βλάπτει – προσωπικά τουλάχιστον δεν με έβλαψε. Υπάρχουν βεβαίως και αρκετά εδώ τα οποία δεν είχα υπ’ όψη μου, και με τα οποία έμεινα άναυδος.
Εν ολίγοις, δεν θα ανέβαζα αυτό το βίντεο αν δεν το θεωρούσα ιδιαίτερα χρήσιμο. Κατά μείζονα λόγο, για εκείνους [υπάρχουν ακόμα πολλοί …] που εξακολουθούν να πιστεύουν και να ακολουθούν «την Επιστήμη».
(Visited 214 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μην ξεχνάμε και την προγενέστερη εξωφρενική προφητεία της κατάστασης από το videogame DeusEx του 2000. Μια και μιλάμε για προφητείες όμως, μέρες που είναι δεν μπορεί να λείπει αναφορά στην τελευταία προειδοποίηση του Παναγιώτη Κονδύλη. Μιλάμε πάντοτε για 1998, τη χρυσή εποχή του ελληνικού χρηματηστηρίου:
“Αν ο 20ος αιώνας σήμανε τη διάψευση της κομμουνιστικής ουτοπίας, ο 21ος θα χαρακτηριστεί από την κατάρρευση της φιλελεύθερης. Ποια συγκεκριμένα γεγονότα θα συγκροτήσουν τις μεγάλες ροπές κατά τον 21ο αιώνα, που, καθώς πιστεύω, θα είναι ο συγκλονιστικότερος και τραγικότερος της ανθρώπινης Ιστορίας, δεν μπορούμε να ξέρουμε.”
25 χρόνια μετά βέβαια ίσως κάπου αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε..
Γεγονός είναι ότι ποτέ δεν τσίμπησα με το επιχείρημα – μαϊντανό περί αποτυχίας και φρικαλεοτήτων του υπαρκτού, λαμβάνοντας υπόψη ποιοι το μετέρχονται: οι τελευταίοι που δικαιούνται δια να ομιλούν είναι οι απόγονοι των …πρωτοπόρων της Βιομ. Επανάστασης. Οι οποίοι είχαν κάνει τα ίδια αίσχη, και εν ονόματι του ίδιου (εκβιομηχανιστικού) στόχου. Για να μη μιλήσουμε για τη θριαμβευτική επιτυχία του καπιταλισμού στις μέρες μας.
Μην το συζητάμε. Η πολυθρύλητη ανωτερότητα του καπιταλισμού αποτελεί κλασική περίπτωση οφθαλμαπάτης που προκαλείται από τη σύγκριση των χωρών του υπαρκτού με μια μικροσκοπική μειοψηφία κρατών σε μια εξαιρετικά περιορισμένη χρονική περίοδο ακμής (80s – 00s) οι οποίες μάλιστα οφείλουν την προπαγανδιστική ευημερία τους αποκλειστικά στην απειλή για την ύπαρξη της πολιτικής τους ελίτ που συνιστούσε ο διεθνιστικός κομμουνισμός. Αν συγκρίνουμε την κατάσταση των παλαίποτε σοσιαλιστικών χωρών – εξαιρώ φυσικά την Ανατολική Γερμανία για ευνόητους λόγους – πριν, μετά και κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κυριαρχίας, θα δούμε ότι το διάστημα του υπαρκτού αποτέλεσε φωτεινό διάλειμμα που νοσταλγούν όλοι σχεδόν όσοι τον έζησαν τότε. Αν συλλογιστούμε δε ότι τουλάχιστον το 90% των “καπιταλιστικών” whatever that means κρατών διάγει βίο απομυζούμενου ζητιάνου, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο “φιλελευθερισμός” αποτελεί το πιο αποτυχημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα που υπήρξε ποτέ.