“Μέχρι πρόσφατα είχαμε δίκιο να πιστεύουμε στο ρητό του Λίνκολν : ‘μπορείς να κοροϊδέψεις όλο τον κόσμο για ένα διάστημα. Μπορείς να κοροϊδέψεις συνέχεια μέρος του κόσμου. Αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις συνέχεια όλο τον κόσμο’. Αυτή είναι μια από τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις της αμερικανικής δημοκρατίας. Το ρητό του Λίνκολν στηρίζεται σε δυο βασικές παραδοχές : πρώτο, ότι υπάρχει μια σαφής διάκριση μεταξύ απάτης και πραγματικότητας, ανάμεσα στα ψέματα που ένας δημαγωγός θα μας έκανε να πιστέψουμε, και μια αλήθεια σταθερή και αμετάβλητη. Δεύτερο, ότι ο κόσμος τείνει να προτιμά την αλήθεια από το ψέμα, ότι αν του προσφερθεί η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στα δυο θα προτιμήσει το πρώτο.
Τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν ταιριάζει με τη σημερινή πραγματικότητα. Όχι γιατί ο κόσμος είναι λιγότερο ευφυής ή περισσότερο ανειλικρινής. Αλλά περισσότερο γιατί τεράστιες αόρατες αλλαγές – τα βήματα προόδου του αμερικανικού πολιτισμού μας – έχουν θολώσει τα όρια της πραγματικότητας. Τα γεγονότα που πλημμυρίζουν το συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι ούτε ψεύτικα ούτε αληθινά, με την παλιά έννοια του όρου. Η ίδια εξέλιξη που έδωσε τη δυνατότητα σ’ αυτά να υπάρξουν, έχει επίσης καταστήσει τις εικόνες – άσχετα πόσο προσεκτικά σχεδιασμένες, κατασκευασμένες ή παραμορφωμένες – πιο ζωηρές, πιο ελκυστικές, πιο εντυπωσιακές και πιο πειστικές από την ίδια την πραγματικότητα”.

Παρατηρώντας τις αναφορές από τα συστημικά [ = ασυμβίβαστα φιλοϊσραηλινά] μίντια στο “Εβραϊκό Pearl Harbor” και την “Εβραϊκή 9/11” να πυκνώνουν,* προς a priori δικαίωση μιας πιθανά εκτός ορίων βίας που αναμένεται, θυμήθηκα το παραπάνω απόσπασμα από το The Image του Daniel Boorstin, δημοσιευμένο το …1962.
Όχι τυχαία, βάση του σημερινού επικοινωνιακού συστήματος είναι η εικόνα, με το λεκτικό σκέλος αφιερωμένο αποκλειστικά στην “έκφραση συναισθημάτων”.
“Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου”;
Ακόμα μια παρωχημένη φράση.
Γιατί το θύμα εδώ δεν είναι η “αλήθεια”, αλλά οι ίδιες οι λέξεις, ατάκτως ερριμμένες εκτός νοηματικού πλαισίου. Το θύμα είναι ο λόγος – και ας μη κάνουμε λόγο για διά-λογο.

* όπως και οι αναφορές σε θηριωδίες, τι άλλο, “ανεπανάληπτες”, όπως οι …αποκεφαλισμοί μωρών.
Η περί την 9/11 απάτη, παρά τη σωρεία των στοιχείων, αργεί να καθιερωθεί ως τέτοια στη συνείδηση του κόσμου. Όμως η απάτη του Pearl Harbor, είναι περίπου κοινός τόπος : η αμερικανική κυβέρνηση ήξερε ότι ερχόταν [στο φινάλε ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής της] και το άφησε να εξελιχθεί, ώστε να εξασφαλίσει το άλλοθι για τη συμμετοχή των ΗΠΑ στον Β’ΠΠ, “κάμπτοντας” τη μέχρι τότε σθεναρή αντίσταση του κόμσου.
Τα παραπάνω κάνουν τα περί “Ισραηλινού Pearl Harbor” τουλάχιστον ενδιαφέροντα, δεδομένου του ότι ότι, απλώς δεν νοείται η επί μήνες σχεδιαζόμενη επίθεση της Χαμάς από ξηράς θαλάσσης και αέρος να περάσει απαρατήρητη από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.
Παρεμπιπτόντως, το Ολοκαύτωμα έχει για κάποιο λόγο αφαιρεθεί από το οπλοστάσιο των υποβλητικών παρομοιώσεων – ίσως γιατί οι αναφορές σ’ αυτό πυροδοτούν ένα αντίστοιχο κύμα αναφορών στη Nakba [η παλαιστινιακή καταστροφή του 1948 – η επίκλησή της έχει κηρυχθεί παράνομη ως “ρατσιστική” και “αντισημιτική” απ’ την ισραηλινή βουλή]