Στα “ανομήματα” για τα οποία ζητώ κατά καιρούς συγχώρεση από τον εαυτό μου είναι και αυτό: καθήμενος ένα ωραίο πρωί, Άνοιξη 2014, στο καφενεδάκι του βιβλιοπωλείου Ευριπίδης στο Χαλάνδρι, είχα την εμπειρία της διά ζώσης επικοινωνίας με τον …Γιώργο Κύρτσο. Υποψήφιος ευρωβουλευτής για πρώτη φορά, ο εκδότης – δημοσιογράφος περιερχόταν τα τραπέζια, μοιράζοντας ο ίδιος [face value] φέιγ βολάν της προεκλογικής του καμπάνιας, και ανταλλάσσοντας χειραψίες με το κόσμο. Όχι μόνο έτεινα το χέρι μου, αλλά και στη συνέχεια …ψιλοτσακώθηκα με άτομα της παρέας, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για σχετικά σοβαρό, ήπιων τόνων αρθρογράφο. Και εν πάση περιπτώσει ότι, αν ήταν να ψηφίσω [κάτι που έχω να κάνω από τα early ‘90s] θα τον ψήφιζα.
Η μετατροπή του ανδρός σε ανδρείκελο απ’ τη στιγμή της εκλογής του, η εξαφάνιση της όποιας ιδιαιτερότητάς του μέσα στον politically correct πολτό των Βρυξελών, είναι παροιμιώδης. Ακραία εκδήλωση, η πολιτεία του σ’ όλο το διάστημα της “πανδημίας”, φανερή σε tweets όπως το παραπάνω.