Ο εκφασισμός της χώρας προχωρεί σε γρήγορους ρυθμούς, με όχημα την εκμηδένιση ως “φασιστικής” κάθε άποψης που αντιτίθεται στο politically correct εξάμβλωμα. Το να βλέπεις ένα ευρωβουλευτή [Κυμπουρόπουλος] να καταφεύγει σε ήξεις – αφήξεις* για να περιμαζέψει τον θόρυβο από την θετική στάση του σε ψήφισμα [“η ζωή ενός παιδιού πρέπει πάντα να προστατεύεται, από τη στιγμή της σύλληψης”] είναι εξ ίσου θλιβερό με την a priori “προθυμία” των υπόλοιπων να καταψηφίσουν. Κανονικά, ως επιστήμων, ο κύριος Κυμπουρόπουλος θα έπρεπε να υποστηρίξει την άποψή του, όχι απλώς απέναντι στα μηρυκαστικά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, αν αυτό χρειαζόταν. Πόσο μάλλον όταν ο θόρυβος από τα “θηλυκά” Morlocks των φεμινιστικών οργανώσεων και τις δικαιωματίστριες σκυλούδες των πρωινάδικων, εκτός απο χυδαίος, είναι και τεχνητός. Οι άνθρωποι του “είδους” έχουν μάθει να επιβάλλουν απόψεις ως ωρυόμενες μειοψηφίες, με ad hominem επιθέσεις και δολοφονίες χαρακτήρα, και με τη διοργάνωση παιδαριωδών, δίχως αντίπαλο δέος “δράσεων”, οι οποίες προβάλλονται απ’ τα μέσα ενημέρωσης – δεν χρειάζεται να θίξουμε ξανά τον ρόλο των “social” media.
Αυτό που χρειάζεται να αναδειχτεί εδώ, δεν είναι το τάχα “ιδεολογικό”, συναρτώμενο με “χψ” δικαιώματα, σκέλος. Αλλά η κτηνώδης, απέραντη, ασύδοτη βλακεία που επιτρέπει σε κάποιον να εγκρίνει τη δολοφονία ενός εμβρύου …7 μηνών [συμβαίνει διά νόμου σε πολιτείες των ΗΠΑ] ως μέρους τους σώματος της γυναίκας που το κυοφορεί, στο οποίο έχει εκείνη αποκλειστικό δικαίωμα.
* “είμαι υπέρ της άμβλωσης”, αλλά “είμαι και υπέρ του δικαιώματος του αγέννητου παιδιού”…
ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΥΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
(Visited 123 times, 1 visits today)
Δεν ξέρω πάντως αν το ζήτημα μπορεί να λυθεί με όρους αρχών και δικαιωμάτων. Σε προσωπικό επίπεδο το σκεπτικό μου προκαλούσε πάντοτε απέχθεια, σε σημείο να έχω ξεγράψει ακόμα και την πρακτική της εξωσωματικής που απαιτεί τη θανάτωση των εμβρύων που “περισσεύουν” μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα των διδύμων. Από την άλλη πάλι αναγνωρίζω την πρακτική πλευρά του προβλήματος και ποτέ δεν προσπάθησα επεκτείνω την ισχύ της παραπάνω αντίληψης έξω από τη στενά προσωπική μου σφαίρα. Οι εκτρώσεις με τον α΄ ή β΄ τρόπο ήταν ανέκαθεν μια διαδεδομένη πρακτική που σχετίζονταν με σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και υγειονομικά προβλήματα και περιλάμβαναν τεχνικές που ξεκινούσαν από τη χρήση βοτάνων, συνέχιζαν με αυτοσχέδιες αποξέσεις, για να φτάσουν μέχρι τον πνιγμό του μωρού άμα τη εμφανίσει. Στη χώρα μας μία στις πέντε χοντρικά μαθήτριες έχει κάνει έκτρωση προτού τελειώσει το σχολείο και πολλά ζευγάρια τη χρησιμοποιούν ως κύρια μέθοδο αντισύλληψης, ενώ οι γιατροί ποτέ δεν αρνούνταν μια χείρα βοήθειας κι όχι μόνο για προφανείς οικονομικούς λόγους. Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων είναι απλά μια προσπάθεια να θεσμοθετηθεί de iure μια πρακτική που ήδη εφαρμόζεται de facto με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται το καθεστώς της παρανομίας, κάτι δηλαδή ανάλογο με την επίσης διαφιλονικούμενη νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Δε νομίζω επομένως ότι απόλυτες γενικεύσεις που επικαλούνται το “δικαίωμα των γυναικών στο σώμα τους” από τη μια ή την “ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης” από την άλλη προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στη συζήτηση. Κανένας δεν σκοτώνει μωρά για διασκέδαση, κι αν κάποιος το κάνει λόγω ηλικίας ή λόγω βλακείας, κανένας νόμος δεν πρόκειται ποτέ να τον εμποδίσει.
Ως προς τους νόμους και το αν μπορεί να γίνει κάτι με εκ των προτέρων ρυθμίσεις, συμφωνώ απολύτως – για να μη μπούμε στα θολά νερά της “συνολικής νοοτροπίας που πρέπει να αλλάξει”. Αυτό που λέω είναι ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα στοιχειώδη σεβασμό στις λέξεις. Μπορώ να καταλάβω την πρακτική της έκτρωσης ως αναγκαιότητα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όχι όμως και το να αντιμετωπίζεται σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι: φόνος. Το πρόβλημα στο οποίο “αναφέρομαι” είναι η κατασκευή εκ του μη όντος μιας απίθανης πραγματικότητας όπου η [όχι απλώς μελλοντικά, άλλά ήδη] αυτόνομη οντότητα “έμβρυο” αντιμετωπίζεται ως σκωληκοειδής απόφυση. Δεν νομίζω άλλωστε ότι αυτό αποτελεί γενίκευση περισσότερο απ’ το να πεις ότι ο οποιοσδήποτε άλλος φόνος είναι …φόνος.
Επίσης, “ρισκάρω” να πω ότι …δεν ξέρω γιατί πρέπει, και σε τι ωφελεί το ότι η συχνά βλακώδης επιπολαιότητα εφηβικών ζευγαριών [έχω προσωπική και …ενοχική πείρα επί του θέματος] αντιμετωπίζεται με απεριόριστη κατανόηση.
Συμφωνώ απόλυτα στο ζήτημα της ορολογίας, κατά καιρούς μάλιστα έχω διαφωνήσει με αρκετούς για το “δικαίωμα στην ευθανασία” με τη λογική ότι φορτώνεις το φόνο σου σε κάποιον άλλο επειδή εσύ δεν έχεις τη δύναμη να αυτοκτονήσεις. Για τα εφηβικά ζευγάρια πάντως διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Αυτό που είναι να κάνουν τελικά θα το κάνουν και να τους απειλείς με ποινικές κυρώσεις ή αβάσταχτες ενοχές απλώς θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Στην πραγματικότητα εξάλλου το πρόβλημα δημιουργείται κυρίως από τους γονείς που “θέλουν κάτι καλύτερο για το παιδί τους”, “ανησυχούν για τη γνώμη του κόσμου” και τα σχετικά. Προσωπικά πιστεύω ότι αν είχαν την αμέριστη στήριξη της οικογένειάς τους, τα περισσότερα κορίτσια που κάνουν έκτρωση θα κρατούσαν τελικά το παιδί.
Νομίζω ότι η ουσία βρίσκεται ακριβώς στις δυο τελευταίες σου προτάσεις. Όπως και στην ενθάρρυνση [αυτό εννούσα πριν] των εφήβων από “κάποιες” πλευρές σε μια βολική γι’ αυτές παραβατικότητα. Η οποία έχει εκληφθεί ως σήμα κατατεθέν της συγεκριμένης ηλικίας [ένα είδος τυφλής αμφισβήτησης για την αμφισβήτηση] πράγμα που πιστεύω είναι υποτιμητικό για αρκετούς που βρίσκονται σ’ αυτήν.