Δυο-τρεις παρατηρήσεις, στο περιθώριο των βαρυσήμαντων [από “δυσθεώρατα” ύψη τεχνογνωσίας] αναλύσεων περί τα μέτρα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πίσω απ’ τα νούμερα, παραπλανητικά ή μη, μέχρι αποπληξίας βαρετά ούτως ή άλλως, εκείνο που προβάλλει ως ζητούμενο είναι η πτωχοποίηση του “πολίτη” και η γενίκευση / εδραίωση μιας μορφής σχέσης με το κράτος βασισμένης στα επιδόματα.
Και βέβαια, αν αφαιρέσει κανείς τις γενναιόδωρες ελαφρύνσεις του κυρίου Πρωθυπουργού, μια αύξηση της τάξεως του 20% στα βασικά, πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένη ως κανονικότητα. Η μέθοδος [μαξιμαλιστικό ξεκίνημα για την απόσπαση, δίκην συμβιβασμού, του εξ αρχής ζητούμενου] είναι δοκιμασμένη.
Εκείνο που αποσιωπάται, διά της ενεργοποιήσεως του μπαμπούλα “Πούτιν”, όπως πριν από αυτόν του “ιού”, είναι η αθλιότητα της θέσης της ίδιας της κυβέρνησης, οι ενσυνείδητα εγκληματικές επιλογές της.
Είχε νόημα τέλος να παρακολουθείς τις διευκρινιστικές τοποθετήσεις των υπουργών, γύρω απ’ τα μέτρα, χωρίς ήχο : μέσα απ’ τις εκφράσεις τους μπορούσες να εκτιμήσεις πόσο παγερά […ριζοσπαστικά] αποστασιοποιημένοι είναι από την πραγματικότητα ενός “λαού” τις αγωνίες του οποίου, υποτίθεται, αφουγκράζονται.

ΥΓ. “Ως αναφορά” τα κίνητρα που θα δοθούν για την ανανέωση των …ενεργοβόρων παλιών συσκευών, ψυγείων και κλιματιστικών : να θυμίσω ότι η εμβολιαστική καμπάνια είχε ξεκινήσει με κάποια προνόμια για τους εμβολιαστές. Σιγά – σιγά, νομοτελειακά, ήρθαν ο κοινωνικός αποκλεισμός των “αρνητών”, οι απολύσεις και τα πρόστιμα.