Ενώ σύσσωμα τα ελληνικά (social) media ασχολούνται με το ποιος άραξε οκλαδόν στον Άγνωστο Στρατιώτη και με την επιστροφή του Πάνου Ρούτσι σε αυτόν, στο περιθώριο της ενημέρωσης εορτάζεται η συνάντηση της τεχνητής και της …συναισθηματικής νοημοσύνης με την επιχειρηματικότητα. Αυτό, καθώς η εταιρία TP Greece “παρουσιάζει το Innovation Lounge, έναν νέο κόμβο καινοτομίας στο ASSOS Business Park στον Πειραιά”.
Αντιγράφω τονίζοντας κάποια σημεία από Dnews (το πλήρες ρεπορτάζ εδώ):
Στην ομιλία της σε άπταιστα ελληνικά, η Charlotte Foucteau, CEO της TP Greece, – η οποία μάλιστα ξεκίνησε την καριέρα της στην εταιρεία πριν 18 χρόνια, στο τμήμα τεχνικής υποστήριξης – δήλωσε μεταξύ άλλων ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν καταργεί, αλλά επαναπροσδιορίζει τις θέσεις εργασίας, δημιουργώντας νέα επαγγέλματα και ανάγκες, καθώς «το ΑΙ απελευθερώνει τον άνθρωπο από επαναλαμβανόμενες εργασίες, δίνοντάς του τον χώρο να επικεντρωθεί σε αυτά που πραγματικά έχουν αξία». Πρόσθεσε ακόμη ότι «πέρυσι φέραμε πίσω 240 Έλληνες του εξωτερικού» τονίζοντας της συμβολή της εταιρείας στο brain regain, ενώ σημείωσε ότι το 75% των εργαζομένων της εταιρείας δουλεύουν από το σπίτι και πολλές από τις θέσεις εργασίας βρίσκονται εκτός μεγάλων αστικών κέντρων, ακόμα και σε απομακρυσμένα χωριά και νησιά.
Ακόμα :
Η TP Greece δεν περιορίζεται σε μεμονωμένες εφαρμογές. Το όραμά της εστιάζει στη δημιουργία ολοκληρωμένων οικοσυστημάτων υπηρεσιών που ενώνουν το front office, το back office και τις ψηφιακές λειτουργίες σε ένα ενιαίο και αποδοτικό μοντέλο. Με αυτόν τον τρόπο, επιτρέπει στους οργανισμούς να λειτουργούν με ευελιξία, να απλοποιούν την πολυπλοκότητα, να προσφέρουν πιο έξυπνες και προσωποποιημένες εμπειρίες σε κάθε βήμα του customer journey…
…Η TP Greece επενδύει συστηματικά και σε δράσεις ESG. Μόνο την τελευταία τετραετία έχει προσφέρει 34.500 ώρες εθελοντισμού, ενώ έχει διαθέσει €1,7 εκατ. σε πρωτοβουλίες, επηρεάζοντας θετικά περισσότερους από 417.000 ανθρώπους. Παράλληλα, έχει δεσμευθεί για 56,7% μείωση εκπομπών έως το 2030, αποδεικνύοντας ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός μπορεί να συμβαδίζει με τη βιωσιμότητα…
…Στην πράξη, η TP Greece προσφέρει εξειδικευμένες λύσεις ανάλογα με την ανάγκη των πελατών της, όπως αξιοποίηση AI για ανάπτυξη και δημιουργία νέων γραμμών υπηρεσιών, ταχύτερες, προσωποποιημένες εμπειρίες που μετατρέπουν κάθε αλληλεπίδραση σε μακροπρόθεσμη αξία, insights σε πραγματικό χρόνο και αυτοματοποίηση ρουτίνας, που απελευθερώνουν χρόνο για στρατηγική εργασία.
Κάπου εδώ ο ψεκασμένος συνωμοσιολόγος θυμάται ζητήματα επιμελώς σπρωγμένα κάτω απ’ το χαλί, όπως το ”τι θα κάνουμε με όλους τους άχρηστους (βλ. …μη στρατηγικά εργαζόμενους) ανθρώπους”, όπως το έθεσε ο κύριος Χαράρι. Ως προς αυτό ειδικά το ζήτημα, όταν κάποια στιγμή οι περισπασμοί θα έχουν εξαντληθεί, και θα κυριαρχεί ακόμα και στα δελτία ειδήσεων, είναι απλώς αδύνατον να υπάρξει λύση.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Σε περίπτωση πάντως που δεν υπάρχει άμεσα στο σχέδιο δραστική μείωση του πληθυσμού, το πιθανότερο είναι ότι ο κόσμος θα βρει κάποια καινούργια μαλακία να κάνει για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Εδώ που τα λέμε, οι περισσότερες δουλειές από τα τέλη του 20ου αιώνα στις ανεπτυγμένες χώρες άχρηστες είναι στην πραγματικότητα. Μια δικαιολογία για να κυκλοφορεί το χρήμα.
Προσωπικά …”δεν αγοράζω” την παρουσίαση της δουλειάς ως δραστηριότητας μέσω της οποίας κάποιος δικαιολογεί την υπαρξή του – αυτή είναι η τοποθέτηση του Musk, ο οποίος παρουσιάζει αυτό σαν μείζον πρόβλημα με την A.I. (στέρηση νοήματος, σκοπού στη ζωή). “Αγνοώντας” ότι η πλειονότης των ανθρώπων βαριέται ούτως ή άλλως αυτό που κάνει, εξ ου και η τεράστια βιομηχανία που επιμελείται των “διαφυγών” τους. “Αγνοώντας” επίσης τη μόνιμη, όχι ακριβώς συγκαλυμμένη καταφορά εναντίον του common man, του εργαζόμενου 9 to 5, και τη λυσσαλέα προσπάθεια των πάντων σε κινημ. ταινίες, διαφημίσεις, σίριαλ να “ξεφύγουν από όλα αυτά”, “να γίνουν κάποιοι”.
Υποθέτω ότι ο λόγος που ο Μάσκουλας παρουσιάζει τη στέρηση νοήματος ως βασικό πρόβλημα, είναι ότι, ακριβώς όπως λες, κάποια μαλακία θα βρουν / θα βρει για να το λύσει. Η μετατροπή των μελλοντικών ανέργων σε legends in their own minds μέσω των social media, και η διαρκής κατατριβή τους με την “τέχνη του διαδικτυακού ξεκατινιάσματος” είναι πιθανώς καλή διέξοδος, μετράει άλλωστε δυο δεκαετίες +.
Ιδού αλλωστε, ίσως, ο αληθινός λόγος για τον οποίο ο EM …εξαγόρασε το Twitter.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν απολυθούν εκείνοι που εκτελούν τις άχρηστες (και άρα επιζήμιες) εργασίες, οι ίδιες οι εργασίες δε θα εκλείψουν, ούτε η φιλοσοφία που τις διέπει. Απλώς θα εκτελούνται αυτόματα, πράγμα που θα τις κάνει ακόμα πιο επιζήμιες. Ένα καλό παράδειγμα έχουμε στις διαδικτυακές γραφειοκρατικές διαδικασίες που μπλοκάρουν τη δραστηριότητα σε κάποιους τομείς. Και οι οποίες είναι όχι μόνο πιο περίπλοκες και ψυχοφθόρες, αλλά σε περίπτωση (όχι σπάνια) που δεν καταφέρνουν να τελεσφοροήσουν, φτάνεις να νοσταλγείς τον πάλαι ποτέ “υπαλληλάκο” με τα ντοσιέ και τις σφραγίδες και το αγοραίο του ύφος. Γιατί εδώ δεν υπάχει καν άνθρωπος για να απευθυνθείς.
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς λέει ο Μασκ, το “να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους” πάντως δεν το εννοώ.. υπαρξιακά. Βασικά εννοώ “να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους απέναντι στο σύστημα”. Δεν αρκεί να κάνεις αυτό που σου αρέσει για σε πληρώνουν. Αν ήταν έτσι θα είμασταν πλούσιοι!🤑
Παρεμπιπτόντως δεν είναι σύμπτωση που οι λεγόμενες “υπαρξιακές” ανησυχίες εμφανίστηκαν δειλά δειλά στην αυγή της καπιταλιστικής εποχής και γιγαντώθηκαν στα τέλη του εικοστού αιώνα. Το ερώτημα για το “νόημα του είναι” or whatever ήταν πράγματι αδιανόητο σε προηγούμενες εποχές. Και δεν επρόκειτο για παράλειψη, όπως πίστευε αρχικά ό Χάιντεγκερ. Αφενός μεν η θρησκεία κάλυπτε το μεταφυσικό μέρος του θέματος, αφετέρου οι άνθρωποι εργάζονταν για λόγους λίγο πολύ προφανείς. Όταν δεν καταλαβαίνεις πλέον γιατί κάνεις αυτό που κάνεις, τότε προκύπτει το “υπαρξιακό” ερώτημα “what am I doing here”. Δεν αποκλείεται μάλιστα η ανάθεση τέτοιων “υπαρξιακών” (διαμεσολαβητικών δηλαδή) εργασιών στην τεχνητή νοημοσύνη να εξαφανίσει σταδιακά τις “υπαρξιακές” ανησυχίες.
Οι υπαρξιστικές ανησυχίες (μέσω του Κίργκεγκορ) εμφανίζονται όντως με την εκβιομηχάνιση, τη μαζικοποίηση, τη συντριβή της ατομικότητας και τη συνακόλουθη δίκην αντιδράσεως έμφαση σ’ αυτήν. Η “αλλοτρίωση” μέσω της εργασίας αποτελεί σημαντική μεν, υποπερίπτωση δε imho.
Ο πρώτος μαρτυρημένος “υπαρξιστής” είναι to my best knowledge o Πασκάλ. Δεν αναφέρομαι πάντως μόνο στην εργασιακή “αλλοτρίωση”. Και για το πιο απλό πράγμα τη σήμερον απαιτούνται ολοένα και περισσότερες διαδικασίες ή τελετουργίες και μάλιστα όχι σαφώς θεσμοθετημένες όπως κατά κανόνα στο παρελθόν. Kάθε στοιχειωδώς.. άνθρωπος καταλήγει αργά ή γρήγορα στο ερώτημα “what’s it all for?”
Δεν ξέρω αν υπήρξε εποχή όπου “το χρήσιμο ήταν ταυτόχρονα και ευχάριστο”. Η βασική μορφή εργασίας, η χειρωνακτική, εθεωρείτο πάντα αγγαρεία. Βέβαια, ακόμα και το στήσιμο ενός λογοτεχνικού βιβλίου, μιας επιστημονικής μελέτης, ή ενός μουσικού έργου ας πούμε, περνάει αναγκαστικά από ανιαρότατα, μη διαφέροντα από αγγαρεία στάδια. Η μόνη ενασχόληση που δεν σχετίζεται μ’ αυτήν είναι τα χόμπι των ελίτ (της “αργόσχολης τάξης”, του Θ. Βέμπλεν).
Ως προς την περιγραφή σου της σημερινής κατάστασης συμφωνώ 100% εννοείται.
Ομολογουμένως για τον άνθρωπο παίζει και να μην υπήρξε ποτέ στην ιστορική εποχή πραγματική επικάλυψη τερπνού και ωφελίμου. Σίγουρα όμως δεν υπήρχε και το χάλι το σημερινό. Για τις “χειρωνακτικές” εργασίες πάντως ψιλοδιαφωνώ. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κάτι που σε ξεκουράζει περισσότερο – ψυχικά μιλώντας – από μια χειρωνακτική εργασία που κάνεις για τον εαυτό σου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα χόμπι.
Συμφωνώ για τις χειρωνακτικές εργασίες, και όνειρό μου πάντα ήταν αυτό που είχε εκπληρώσει ο Ian Anderson στα 29 του or something : “μουσικός αγρότης”.
Πολλές βέβαια από αυτές δεν είναι ακριβώς χαλαρωτικές, ούτε αφήνουν χώρο για ταυτόχρονη διαλογιστική ενασχόληση.
Σε οποιαδήποτε περίπωση, όλα αυτά κατευθύνονται με σταθερό βηματισμό προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και ο κόσμος ασχολείται με ότι νά’ναι.
Αλλά ακόμα και ως προς τα ζώα, θυμάμαι ακόμα ένα ντοκιμαντέρ από το “θαυμαστό κόσμο της φύσης” : ένας μοναχικός (για κάποιο λόγο) λύκος, προσπαθούσε να τραφεί κυνηγώντας κάθε φορά και ένα διαφορετικό ελάφι / ζαρκάδι, δε θυμάμαι τι ακριβώς, απομονώνοντάς το απ’ το κοπάδι. Κάθε φορά το θήραμα αποδεικνυόταν πιο ευέλικτο απ’ τον κυνηγό. Με την τέταρτη – πέμπτη προσπάθεια, παραπαίοντας πλέον και με τη γλώσσσα έξω, ο “κακός λύκος” είχε καταντήσει κυριολεκτικά αξιολύπητος. Αφού είχα βρεθεί να παρακαλάω τελικά να πιάσει κάποιο απ’ τα …άλλα δύστυχα ζώα, να τελειώνει το μαρτύριο. Όπερ και τελικά, κάποια στιγμή εγένετο. Για το κατά πόσο τα ευχαριστιόταν όλα αυτά ο φίλος μας, θα σε γελάσω. 🦌
Βασικά όταν αισθάνεσαι αδύναμος ή όταν πονάς, δεν ευχαριστιέσαι τίποτα, είτε άνθρωπος είσαι είτε ζώο. Ούτε καν υπαρξιακές αγωνίες δεν έχεις. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πότε θα κοιμηθείς με ή χωρίς εισαγωγικά.
Ειδικά ο “μοναχικός λύκος” πάντως, για τον οποίο έτυχε με κάποια περίεργη αφορμή να ψάξω τελευταία πληροφορίες, αντιστοιχεί λίγο πολύ σε αυτό που ονομάζουμε “loser”. Πρόκειται για κοινωνικό ζώο που έχει ξεκόψει εξ ανάγκης από την κοινωνία του, με όσα προβλήματα μια τέτοια συμπεριφορά συνεπάγεται.
Το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ μέσων και σκοπών οδήγησε νομοτελειακά στο αγεφύρωτο σήμερα χάσμα μεταξύ τερπνού και ωφελίμου. Για τα ζώα – και μέχρι μια εποχή και για τους ανθρώπους – το χρήσιμο είναι ταυτόχρονα ευχάριστο. Για το σύγχρονο άνθρωπο το ένα είναι πλέον άσπονδος εχθρός του άλλου.