Στη συνέντευξη της Idra Kayne, που φιλοξενεί η Καθημερινή φυλλάδα του Αλαφούζου, κρύβεται όλος ο παραλογισμός της άγνοιας και της αχαριστίας που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Και, κυρίως, που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε, αν λιγοψυχίσουμε μπροστά σε χυδαίες κατηγορίες, και δεν δείξουμε την προσοχή που πρέπει.

“Ο πατέρας μου είναι από την Ουγκάντα. Ήρθε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’70 για να σπουδάσει στη Σχολή Ευελπίδων, γνώρισε την Ελληνίδα μητέρα μου, ερωτεύτηκαν γρήγορα, παντρεύτηκαν και γέννησαν εμένα και τον αδερφό μου. Μεγάλωσα στην Κυψέλη, μια περιοχή που φιλοξενεί μεγάλη μερίδα της αφρικανικής κοινότητας της Αθήνας. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί έκανα τους πρώτους μου φίλους, εκεί άκουσα για πρώτη φορά «Δε σε παίζω γιατί είσαι μαύρη». Από μικρή ηλικία κατάλαβα καλά ότι το χρώμα του δέρματός μου, θα μου φέρει δυσκολίες, ότι η καταγωγή μου μπορεί για κάποιους να γίνει αιτία χλευασμού, σκληρού ρατσισμού, λεκτικής βίας, περιθωριοποίησης κι ενός αδιανόητου μίσους”.

Ακολουθούν παραδείγματα αυτού του “σκληρού ρατσισμού” και του “αδιανόητου μίσους” τόσο ευτελή και γελοία, που απαξιοί κανείς να τα αναπαραγάγει. Για όσους έχουν περιέργεια, voila το link: https://www.kathimerini.gr/1082170/gallery/politismos/atzenta/h-idra-kayne-megalwse-akoygontas-synexeia-de-se-paizw-giati-eisai-mayrh
Εννοείται ότι η γεμάτη βιωμένο πόνο εξιστόρηση έχει ως δια μαγείας όλα τα κλισέ που αναμένει κανείς σε μια προκάτ αντιρατσιστική μπροσούρα.

Φτάνουμε κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, στον George Floyd:
“Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινό. Χρειάστηκε να το δω ξανά και ξανά για να συνειδητοποιήσω ότι «ναι, αυτό μπορεί να συμβαίνει το 2020 στην πιο ανεπτυγμένη χώρα του πλανήτη, μπροστά στα μάτια εκατοντάδων περαστικών, σαν κάτι φυσιολογικό.
Η Ελλάδα, φυσικά, δεν πάει πίσω. Η αστυνομική βία είναι μια πραγματικότητα και για εμάς. Ξέρεις για πόσους μαύρους μαθαίνω ότι συλλαμβάνονται στο κέντρο της πόλης και μετά εξαφανίζονται χωρίς να μάθει ποτέ κανείς το πώς και το γιατί; Δεν είναι μόνο ότι θα σε βρίσουν στο δρόμο γιατί είσαι μαύρος, δεν είναι ότι θα αρνηθούν να κάτσεις δίπλα τους στην κενή θέση του λεωφορείου. Είναι ότι το μίσος ορισμένων, μπορεί να κοστίσει τη ζωή σου”.

Λίγη φιλοσοφία, πριν το τέλος:
Ο ρατσισμός είναι τόσο σύνθετος… Ακόμα κι αν δεν θες να είσαι ρατσιστής, μπορεί να γίνεις, στην υπερπροσπάθειά σου να συμπεριφέρεσαι ως «πολιτικά ορθός». Ήμουν κάποτε σε μια παρέα και μου λέει ένας «Ξέρω κι άλλους μαύρους», υπονοώντας ότι είναι κουλ, ψύχραιμος, δεν έχει κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Ήταν σαν να γύριζα εγώ και να του έλεγα «Κι εγώ ξέρω κι άλλους ξανθούς!». Πολλές φορές κι αυτό είναι κουραστικό. [Πώς το λένε οι Άγγλοι: “you can’t win with these people…”]

Επίλογος – “έκπληξη”:
Τώρα ετοιμάζω το πρώτο μου ελληνόφωνο single και ελπίζω να τα καταφέρουμε να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι. Είναι μια δική μου, πειραγμένη διασκευή, σ’ ένα παλιό ελληνικό τραγούδι που μ’ αρέσει πολύ. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου, είναι βαθιά μέσα μου, κομμάτι του εαυτού μου. Θα ‘θελα μια μέρα να μπορώ να αναπνέω λίγο πιο ελεύθερα στα σύνορά της. Χωρίς το χρώμα του δέρματός μου να δυσκολεύει τις ανάσες μου.

Κι ένας μικρός, δικός μου επίλογος:
Μια λευκή κοπέλα, γεννημένη στην Ουγκάντα, από ελληνική οικογένεια, θα μεγάλωνε ως το δημοφιλέστερο άτομο στην πόλη, ας πούμε;
Και τι πιθανότητες θα υπήρχαν να πραγματοποιήσει εκεί καριέρα τραγουδίστριας;