Πώς θα αντιδρούσε ο Χατζιδάκις σ’ αυτή την εργαλειοποίηση του λόγου του; * Ένας Θεός το ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι ο ίδιος και άλλοι της γενιάς του, τη λέξη “φασίστας” δεν την τσιγγουνεύονταν. Και ότι το συγκεκριμένο, περί φασιστών “ρεφρέν”, ανήκει στους προγόνους της σημερινής αφασικής αμετροέπειας.
Ούτε και θα μπορούσε ο ΜΧ να έχει κάποια ανοσία σ’ αυτή την τελευταία, κατ’ αποκλειστικότητα.
Δια του λόγου το αληθές :
…Όσο για την ομοφυλοφιλία του κυρίου Σούμπερτ, δεν με εξέπληξε. Υπήρξε πολύ όμορφος για να αρκεστεί σε συμβατικούς δεσμούς με ανόητες καταπιεσμένες κρυπτολυσσασμένες κοπέλες του καιρού του. Το Σπίτι Των Τριών Κοριτσιών (σ.σ. τίτλος οπερέτας του FS) δεν υπήρξε ποτέ. Πού το μεμπτόν; στο κάτω-κάτω η ομοφυλοφιλία, όπως και η όποια έντονη ερωτική σχέση, σχηματίζει έρωτα χωρίς συμβατικά προσχήματα. Γυμνόν, ως ο έρως, καθώς λεν οι ποιητές. Ο Σούμπερτ λοιπόν μας διδάσκει, και με τη μουσική του προπαντός, να τολμάμε τον όποιο αληθινό έρωτα, κι όχι τον υπό της εκκλησίας και γειτόνων ευλογούμενον, και τελικώς υπόπτως διαβιούντα. Και εις τον έρωτα λοιπόν ιδιοφυής ο Σούμπερτ.
Η ανωτέρω ροή ασυναρτησιών σημειώνεται εδώ, με υπόκρουση εγχόρδων, στη Lifo του κυρίου Τσαγκαρουσιάνου.
* Το “θέμα” είναι, φυσικά, ο αντι-τουρκικές βωμολοχίες στη διάρκεια της παρέλασης. Καλά ειπωμένες, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
To ξέρω καλά ότι θέματα savoir vivre δεν έχουν θέση στην εποχή μας, but.. Oι εθνικιστικές βωμολοχίες ήταν (και μάλλον είναι ακόμα) στην ημερήσια διάταξη κάθε στρατοπέδου που σέβεται τον εαυτό του. Έχω ψάλλει άφθονες ο ίδιος κατά τη διάρκεια της πρωινής γυμναστικής προ εικοσαετίας. Ακόμα θυμάμαι το γέλιο που ρίχναμε καθώς γκαρίζαμε τα φαλλοκρατικά συνθήματα σχετικά με τις γυναίκες των Τούρκων που μας υπαγόρευε ο εκάστοτε καραβανάς. Επρόκειτο για έναν εσωτερικό ανδρικό κώδικα που δεν απευθυνόταν σε outsiders. Το να μεταφέρεις τώρα μια τέτοια συμπεριφορά σε δημόσιες παρελάσεις που απευθύνονται σε γιαγιάδες και παιδάκια, είναι για μένα τζάμπα μαγκιά του χειρότερου γούστου.
Τα σημερινά παιδάκια (πολλά τουλάχιστον) εκφράζονται με τρόπο που θα έκαναν εμένα ως παιδάκι να κοκκινίσω. Και ήμουν αξιοσημείωτα βωμολόχος από προσχολικής ηλικίας. Όσο για τς γιαγιάδες, είναι παραδοσιακά οι χειρότερες βρωμόστομες.
Και σιγά τη φοβερή κουβέντα …”γαμιέται η Τουρκία”.
Η λέξη ακούγεται 24/7 σε όλα τα μήκη και πλάτη με οποιαδήποτε αφορμή.
Μπορει κάποιοι να ενοχλήθηκαν από τον κίνδυνο δυναμιτισμού του χτισμένου με επικύψεις “ήπιου κλίματος”. Αλλά όντως το savoir vivre δεν έχει θέση στην εποχή μας, ιδίως όταν απευθύνεται κανείς σε Τούρκους.
Προ εικοσαετίας? It was 1995 alright! Man I’m getting old.
Δεν εκπλήσσομαι καθόλου. Είμαι σε θέση να ξέρω την κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι αντίστοιχοι εκείνων, 8 χρόνια πριν τα Ίμια, στη μαγευτική Λήμνο, με την κρίση του Αιγαίου.
Δεν τους αδικώ 100% τους ανθρώπους, καθότι μόνο αυτοί είναι σε θέση να ξέρουν τι συνεπάγονται κάποιες καταστάσεις. Από την άλλη …”διάβολε”, αυτή τη δουλειά διάλεξες να κάνεις.
Μάλλον έχεις δίκιο. Καμιά φορά παραείμαι old fashioned. Θα πειθόμουν περισσότερο πάντως για τις προθέσεις των “συντηρητικών” αν ήταν πραγματικά.. συντηρητικοί. Παρεμπιπτόντως το τελικό χτύπημα στο savoir vivre του δημόσιου λόγου το έδωσε ο Τραμπ απενοχοποιώντας με το προσωπικό του παράδειγμά του κάθε σχετική συμπεριφορά. Όχι δηλαδή ότι ο κόσμος ήθελε και πολύ.
Πάγια εντύπωσή μου είναι ότι η, όντως, καταστροφή του savoir vivre στο δημόσιο χώρο αποτελεί διάχυση στο real life της ασυδοσίας / τζάμπα μαγκιάς που καλλιεργούνται απ’ τα σόσιαλ μίντια μέσω της ανωνυμίας και του “εξ αποστάσεως”. Εννοείται ότι και η αθυροστομία των ναυτακίων ήταν επιπέδου κερκίδας και σε άλλες εποχές θα σόκαρε κι εμένα. Αλλά τρώω σταθερά στη μάπα ενημερούμενος τις ασχημίες και τα νταβατζιλίκια των Τούρκων, με τους οποίους έχω ούτως ή άλλως πρόβλημα ανέκαθεν – θυμάμαι να τσακώνομαι με φίλους και γνωστούς γι’ αυτό σε ανύποπτες εποχές “αδιατάρακτης ελληνοτουρκικής φιλίας” (early – mid-90s να πούμε).
Υποθέτω η ρίζα της αντιπάθειάς μου αφορά πλην άλλων τη φοβερή καταστροφή της Χίου απ’ τους κτηνάνθρωπους, για την οποία διάβαζα παιδάκι, συν διάφορα “ενθύμια” της θηριωδίας που έχω δει στο νησί κατά καιρούς, και εν πάση περιπτώσει …το αίμα νερό δε γίνεται.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν είναι της ιδέας μου αλλά, το συγκεκριμένο γεγονός, απουσιάζει ολοσχερώς από τις αφηγήσεις της εκάστοτε επετείου – αντίθετα με τη σφαγή της Τριπολιτσάς από τους Έλληνες, για την οποία δε χάνουν ευκαιρία να υπερθεματίσουν διάφοροι.
Για μένα το θέμα είναι καθαρά αισθητικό και δεν έχει καμία σχέση με τα “εθνικά θέματα”. Όχι δηλαδή ότι θα χάσω και τον ήδη ταραγμένο ύπνο μου. Απλά επειδή το ανέφερες. Με τη λογική του “όλα ίσιωμα” βέβαια δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην εισαγάγουμε συμπεριφορές όπως οι ανωτέρω επίσημα πλέον και στο σχολείο ή την εκκλησία. Trap culture all over the place!!
Για να το θέσω πιο γενικά, ο επίσημος “πολιτισμός” αποτελεί αντιστάθμισμα στη φυσική ανθρώπινη χυδαιότητα, όπως αντίστοιχα ο επίσημος “νόμος” αποτελεί αντιστάθμισμα στη φυσική ανθρώπινη ανηθικότητα. Old fashioned stuff to be sure.
Δε διαφωνώ. Αλλά υπάρχει μπαράζ προκλητικότητας από την άλλη μεριά, συν θλιβερή ενδοτικότητα από πλευράς “αντιπροσώπων του έθνους”. Η συγκεκριμένη ενέργεια επομένως αποτελούσε όχι απλώς αναμενόμενη, αλλά και θεμιτή υβριστική απάντηση σε παρατεταμένη “έργω εξύβριση”. Για μια στιγμή, όσο πομπώδες ή γελοίο κι αν ακουστεί, το “άγημα” έγινε η φωνή …πολλών από μας τουλάχιστον.
Προσωπικά δεν θα είχα την παραμικρή αντίρρηση αν το έλεγαν ενώπιον οπλισμένου τουρκικού αγήματος.
…Ε σίγουρα θα το έλεγαν, εν ώρα μάχης ας πούμε. Τραγούδια αγάπης θα τους έλεγαν, ή θα τους έραιναν με ροδοπέταλα; 🌹🌹🌹
Μην είσαι τόσο σίγουρος. Έχω δει όχι μόνο άκαπνους φαντάρους αλλά και καριερίστες αξιωματικούς – όχι πολλούς ευτυχώς – το περίφημο βράδυ των Ιμίων να κλαίνε.
Αυτό με το οποίο τσίτωσα περισσότερο εγώ, για να πω την αλήθεια, ήταν το χατζιδακοαπόσπασμα. Μου θύμισε το γλοιώδες mode ιεροπρέπειας με το οποίο διάφοροι φτωχομπινέδες του πολιτισμού αντιμετώπιζαν πάντα σαν θέσφατο κάθε φράση του ΜΧ. Ο οποίος μια χαρά μαλακίες έλεγε όταν τα’ φερνε η περίσταση, όπως όλοι μας. Για να μη μιλήσω για το μουσικό του επίπεδο, στο οποίο οι ίδιοι φτωχομπινέδες αναφέρονται με όρους “ιδιοφυίας” : εκεί που τελειώνει ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης ξεκινάει. Ως προς την παπαρολογία βέβαια, ο ψηλός ήταν άπαιχτος …όσο και ως συνθέτης.
Συμφωνώ απόλυτα. Γενικά ο Χ έμεινε περισσότερο γνωστός ως πνευματώδης “πνευματικός άνθρωπος” (κάτι σαν Ελληνας Oscar Wilde) – άντε και ως κυνηγός ταλέντων – παρά ως μουσικός ο ίδιος. Όχι πως δεν έχει γράψει και κάποια εξαιρετικά κομματάκια, είναι όμως κατά τη γνώμη μου από τους λίγους γκέι μουσικούς που έγραψαν κατά βάση μουσική με “γκέι” χαρακτήρα. Κάτι που δεν ισχύει για την ποίηση του Χριστιανόπουλου ή του Καβάφη για παράδειγμα παρά το σχετικό κραυγαλέο της περιεχόμενο.
Ούτε συζήτηση περί συγκρίσεως οιουδήποτε είδους με τους προαναφερθέντες, ιδίως τον δεύτερο.
Χαρακτηριστική του sanctimonious spirit που καλλιέργησαν διάφοροι Τσαγκαρουσιάνοι (του φτωχού) δεκαετίες τώρα, ήταν η κίνηση των Raining Pleasure να εκτελέσουν το “περίφημο” …ροκ άλμπουμ του με τους New York Rock & Roll Ensemble, συνοδεύοντας την απόδοσή τους (καλύτερη κατά την άποψή μου απ’ το original…) με φαιδρολογήματα του τύπου “μ’ αυτό το άλμπουμ ο Χατζιδάκις απέδειξε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα!” και press photos όπου εμφανίζονται ερμηνεύοντες το magnum opus μέσα σε ένα είδος …ναού (της τέχνης) με κεράκια και τα τοιαύτα – μιλάμε για αναγούλα, όχι παίξε-γέλασε.