“Η συνεργασία λογικής και επιστήμης, θα είναι η αντεπίθεση της υγείας έναντι αυτής της πανδημίας…”
Να προλάβω πριν εκλεγεί, πράγμα που είναι αναμενόμενο, και που θα επιβάλλει κάποιο σεβασμό στο θεσμό – όχι στον ίδιο :
Ο άνθρωπος είναι, εκτός των άλλων, πανύβλαξ και ανελλήνιστος.
(Visited 169 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Truth be told δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του ανδρός. Φαντάζομαι ότι το σκεπτικό του Μητσοτάκη – δεδομένου ότι βασική δουλειά του Προέδρου είναι να χαιρετάει ξένους ηγέτες – δεν είναι άλλο από το (με μέτρο πάντα) “στροφή δεξιά”. Μια χαρά μας εξυπηρέτησε η Σακελλαροπούλου όταν τη χρειαζόμασταν, αλλά δεν γίνεται να έχουμε woke Πρόεδρο εν έτει 2025!
Αν μπορείς εντωμεταξύ παίξε κι ένα κομματάκι με στίχους του εκλιπόντος David Lynch:
https://www.youtube.com/watch?v=hhguItwGFAw
Εννοείται! Είχα βάλει ένα άλλο τραγούδι απ’ το άλμπουμ παλιότερα. Τελευταία στιγμή που έκλεινα το κομπ. έμαθα τα του θανάτου του Lynch και χαλάστηκα άσχημα. Ήταν από τις περιπτώσεις που αισθανόμουν σσν δικούς μου ανθρώπους.
Κι εγώ τα ίδια. They don’t make them like that anymore.
…Στο βλακώδες δικό μου κόλημμα με την πολιτική από παιδικής ηλικίας οφείλεται το ότι ξέρω καλά το συγκεκριμένο κυριούλη. Είναι η προσωποποίηση της μετριότητας, και όταν αυτό αναγορεύεται σε προσόν για την κατάκτηση ανωτάτων αξιωμάτων, ακόμα και η συμπαθής μετριότητα (όπως ήταν εν λόγω) γίνεται αντιπαθής.
Παρεμπιπτόντως : χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι εννοείται, αλλά ένα από τα κείμενα που σκόπευα και δεν ευδόκησα να γράψω ήταν για το Σημίτη, με βάση το εξής ζήτημα : αυτό που είχε εγκαινιαστεί στο δημόσιο διάλογο επί των ημερών του, ήταν το καινοφανές τότε εξ Εσπερίας προερχόμενο περί “τέλους της εποχής των μεγάλων ηγετών” (κάτι σαν το “τέλος της ιστορίας”). Και ότι αυτό που χρειαζόμαστε πλέον δεν είναι οι μεγάλοι άνδρες με τις μεγάλες εμμονές και τα τεράστια λάθη, αλλά ευσυνείδητοι δημοσιοϋπάλληλοι οι οποίοι να ξέρουν τη δουλειά και να την κάνουν με σχολαστικότητα. Τέτοιος ήταν ο Σημίτης να πούμε.
Κατά ένα τραγελαφικό τρόπο, αυτό που θρηνούν όλοι σήμερα, επί ευρωπαϊκής ηπείρου είναι, ακριβώς, η απουσία μεγάλων ηγετών και η κυριαρχία των “πολιτικών νάνων”.
Ούτε καν “ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος που κάνει τη δουλειά του με σχολαστικότητα” δεν ήταν ο Σημίτης. Αποθέωση του φαίνεσθαι ήταν οι θητείες του που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Ας είναι καλά ο Άκης που πλήρωσε για λογαριασμό του.
Το ξέρω, απλώς το “αφήγημα” με το οποίο προβλήθηκε ήταν αυτό, και ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτό λειτουργεί, η κατάσταση που περιγράφει είναι μια συνθετική απονευρωμένη “ουτοπία”, όπως αυτή που μας …επιδαψιλεύουν τα AI guys.
…Εν τω μεταξύ θα έχεις αντιληφθεί την ευχάριστη έκπληξη από πλευράς Trump με την εκεχειρία, για την οποία εκείνοι που πανηγυρίζουν περισσότερο είναι οι Παλαιστίνιοι. Υπάρχει η ελπίδα ότι ο DT (ίσως άρα, και το ίδιο το εβραϊκό λόμπι) θέλει να κόψει το βήχα του Νετ. Και ότι δεν είναι τόσο εξυπηρετικός του Ισραήλ όσο έδειχνε να είναι.
My thoughts exactly. Διατηρώ εξάλλου την ελπίδα ότι κι εδώ η καταστροφολογία θα λειτουργήσει τελικά σαν γούρι. Συμπεριλαμβάνω φυσικά και τη δική μου καταστροφολογία.
Θα θυμάσαι πάντως που σου είχα επισημάνει την πιθανότητα να “πουλήσει” κάποια στιγμή το Ισραήλ με αφορμή τις φήμες περί κουρδικού κράτους. Άμα το καλοσκεφτείς δεν το έχει πλέον ανάγκη. Το χρησιμοποίησε για να βγει – με τις γνωστές του τερατολογίες – και βγήκε. Τώρα μόνο προβλήματα, του δημιουργεί.
https://www.protothema.gr/world/article/1589402/suria-oi-iranoi-kai-oi-israilinoi-den-epitrepetai-na-eiselthoun-sti-hora/
Και η στήριξή του στην Τουρκία προς το παρόν μας ωφελεί. Καλύτερα επέκταση προς ανατολάς παρά επέκταση προς δυσμάς.
Εδώ …”έρχομαι να διαφωνήσω”. Πάσα στήριξη στην Τουρκία λειτουργεί εναντίον μας, μεσοπρόθεσμα έστω (σε αντιδιαστολή με το “άμεσα”). Με το που θα νιώσει δυνατός ο Τούρκος, ποιος τον πιάνει. Και με τα γιουσουφάκια που έχουμε για κυβέρνηση, ποιος τον πιάνει x 10. Ελπίζω το Ισραήλ να έχει ως αντάλλαγμα για την εκεχειρία άφθονες διευκολύνσεις στη Συρία (εκεί είναι που διεκδικεί τα πολλά, ως έχω αναφέρει, υδάτινους και ενεργειακούς πόρους μέσω “κουρδικού” κράτους – ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τους Κούρδους άπαντες. Ένα από αυτά που ισχύουν αυτή τη στιγμή είναι η ανάπτυξη αμερικανικών αλλά και …γαλλικών στρατευμάτων στη Συρία προς προστασίαν αυτών των τελευταίων, όχι ακριβώς προς χαράν των κοπρότουρκων, οι οποίοι τα σχέδια για βάψιμο των Κούρδων στο αίμα τα έχουν βάλει στον κώλο τους.
Θα δούμε. Προς το παρόν ο Τραμπ συμεριφέρεται μάλλον ορθολογικά – συμφεροντολογικά δηλαδή – for better or worse, κάτι που καθιστά την πολιτική του σχετικά διαφανή και προβλέψιμη σε κάποιον χωρίς χοντρές ιδεολογικές παρωπίδες. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε όλες οι προεκλογικές του τερατολογίες ήταν απλώς ψηφοθηρικές μπαρούφες και όλες οι μετεκλογικές του απειλές διαπραγματευτικές μπλόφες.
Ειλικρινά σου λέω, έχοντας ασχοληθεί με την αμερικανική σκηνή επί πολλά χρόνια, πολύ περισσότερο απ’ οποιονδήποτε φερόμενο ως επαγγελματία (ακούς τις “αναλύσεις” διάφορων κοπρόσκυλων και δεν ξέρεις κυριολεκτικά τι να κάνεις) ας ήταν μπαρούφες και μπλόφες όλα, προκειμένου να ξεφορτωθεί ο κόσμος τον εσμό των Democrats, με ο,τι συνεπάγεται σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό απ’ το οποίο δε γλιτώνουμε, και η εντύπωσή μου είναι ότι γι’ αυτό πρέπει να καθαρίσει το τοπίο από “παραδοσιακού τύπου” προβλήματα, είναι το ντιλάρισμα της ανθρωπότητας με την υποκατάσταση της από τα AI (πλέον) robots. Και αυτό φοβάμαι ότι θα συμβεί πιάνοντάς μας στον ύπνο εν μέσω “χρυσού αιώνος” τον οποίο ευαγγελίζεται ο Τραμπάκουλας.
Παρεμπιπτόντως, κάπως έτσι είχε ξεκινήσει η αποτρόπαια υπόθεση της AI, κάτω απ’ τη μύτη του κόσμου : εν μέσω παραδείσιας ευφορίας των …swinging sixties.
Δεν το συζητάμε. Οι τρελοί έπρεπε να φύγουν με κάθε κόστος από Ευρώπη και Αμερική. Από κει και πέρα όμως ούτε μαγικές λύσεις υπάρχουν ούτε τα συμφέροντα του Τραμπ και των ακολούθων του ταυτίζονται απαραίτητα με τα δικά μας. Και ας ελπίσουμε ότι δεν θα κυριαρχήσει σύντομα στον κόσμο κάποια νέα μορφή τρέλας.
Εν τω μεταξύ, άσχετο αλλά έχει πλάκα το εξής : περισσότερο απ όσο τα είχα πάρει εγώ στο κρανίο με τα λοκντάουν και τις σχετικές μαλακίες, δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποιον να τα παίρνει. Και όμως στην πραγματικότητα, το να κάθομαι σπίτι είναι η μόνιμη διάθεσή μου των τελευταίων 20 χρόνων (ίσως και λόγω κορεσμού μετά από ακόμα περισσότερα χρόνια “ασωτίας”). Όχι απλώς σπάνια βγαίνω έξω (as in εστιατόριο, καφετέρια etc) αλλά και τις σπάνιες περιπτώσεις που το κάνω (όπως σήμερα) δεν περνάω καλά, με όσο ευχάριστη παρέα και αν είμαι. Δηλαδή αν τα λοκντάουν με πετύχαιναν στην περίοδο που δεν καθόμουν ποτέ σπίτι, ένας Θεός ξέρει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.
Υπήρχαν οπωσδήποτε εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές όπως αποκαλύφθηκε, ο κόσμος είναι γεμάτος “μενουμεσπιτάκηδες” 20 και 30 χρόνων, και η σκέψη είναι εξαιρετικά άβολη. Το φαινόμενο αποτελεί αποχρώσα ένδειξη ήττας μιας γενιάς, και φυσικά έχει καταγραφεί / αξιολογηθεί προς χρήσιν.
Κάνε ένα αφιέρωμα μόλις μπορέσεις στον μοναδικό David Lynch . Τι να πρωτοπείς για αυτόν τον αριστουργιματικό σκηνοθέτη. Οτιδήποτε δημιούργησε είχε μια αισθητική εξαιρετική .
To Dune για παράδειγμα έχει γίνει cult με αυτή την baroque προσέγγιση που έκανε ο Lynch και την ισορροπία μεταξύ ανθρωπότητας και μηχανών
Έχω σκοπό να ανεβάσω αρκετά posts σχετικά με τον DL και ιδίως μουσική απ’ τις ταινίες του! Μεγάλη απώλεια.
Στην πραγματικότητα η περίοδος της καραντίνας υπήρξε από τις πιο δραστήριες της ζωής μου. Καραντίνα καταρχάς δεν υπήρξε για μένα. Τα πρωινά βοηθούσα τον κουμπάρο μου στο (ανοιχτό) μαγαζί του με είδη θέρμανσης κάνοντας μεταφορές ανταλλακτικών σε όλη την Αθήνα. Το απόγευμα έκανα κανένα διαδικτυακό μαθηματάκι και το βράδυ έκοβα μια μεγάλη βόλτα στην έρημη πόλη στέλνοντας μήνυμα στον Μητσοτάκη ότι πάω για ψωμί στα Εξάρχεια ή στο Κολωνάκι. Αφήνω κατά μέρος την.. επαναστατική μου δραστηριότητα μέσα κι έξω από το blog. Η συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων μου εκείνη την εποχή έχει γραφεί κυριολεκτικά στο πόδι. Με την επίσημη “λήξη της πανδημίας” κλείστηκα μέσα οριστικά και αμετάκλητα. Ο λόγος είναι απλός: δεν μπορώ να ξαναδώ τους ανθρώπους με το ίδιο μάτι. “Κλονίστηκε η πίστη μου στην ανθρωπότητα” που έλεγε και ο Elon στο αποκορύφωμα της παράνοιας. Οι φόβοι μου φυσικά επιβεβαιώθηκαν σύντομα με τη δεύτερη απόπειρα μαζικής αυτοκτονίας με αφορμή το Ουκρανικό. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω ότι έχουν βάλει μυαλό. Άλλαξε απλά η μορφή της τρέλας τους.
Ναι, ένα είδος “ψυχωσικής συνδρομής” σε μαζικό επίπεδο. Επί το λαϊκότερον, “ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή”.
Για τη “νέα γενιά” δεν ξέρω πάντως τι να υποθέσω. Της αναγνωρίζω προς το παρόν το τεκμήριο της αθωότητας, με την έννοια ότι δεν συμμετείχαν ενεργά στις απόπειρες αυτοκτονίας-γενοκτονίας των γονιών και των παππούδων τους. Και συνεχίζω να θεωρώ την τραπ ως αυθόρμητη αντίδραση στο ζουρλομανδύα της πολιτικής ορθότητας. Πράγμα φυσικά που μόνο αισιοδοξία δεν μου προκαλεί.
Όλο και περισσότεροι νεαροί πάντως κλίνουν πολιτικά προς την ακρο-νεο-δεξιά. Της οποίας ως επί το πλείστον – στην Ευρώπη τουλάχιστον – περιέργως ηγούνται γυναίκες.
Αυτό το τελευταίο σηκώνει προβληματσμό. Αν θυμάσαι και παλαιότερα λέγαμε ότι οι ελπίδες σε διάφορα ζητήματα, από τους “μετανάστες” μέχρι τα εμβόλια σε παιδιά, με την ευνουχιστική μαλάκυνση στην οποία οδηγούνται οι άνδρες, εναποτίθενται πλέον στις γυναίκες, και ειδικά στο μητρικό τους ένστικτο. Αυτό ακριβώς που προσπαθούν να εξαλείψουν διάφοροι, με εργαλεία το “my body my choice”, και τις “φεμινίστριες” στο Σύνταγμα.
Και μένα με προβληματίζει. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι, όπως οι άντρες την περίοδο της πολιτικής ορθότητας πρωταγωνιστούσαν ως τρανς ή γκέι σε θέματα δικαιωματισμού, έτσι και οι γυναίκες πρωταγωνιστούν την περίοδο του νεοφασισμού ως ηγέτες των κομμάτων της ακροδεξιάς. Ο νόμος της προσαρμογής ως προϋπόθεση επιβίωσης και κυριαρχίας.
Βέβαια η προσαρμογή των αντρών – αν υποθέσουμε ότι έχει κάποια βάση το παραπάνω σκεπτικό – συνιστά downgrade, ενώ η προσαρμογή των γυναικών συνιστά εμφανώς upgrade.
Χωρίς να θέλω να ακουστώ “φεμινιστής” (που υπό τις σημερινές συνθήκες, ειδικά για άνδρες, είναι συνώνυμο του “γλοιώδης”) πιστεύω ότι αυτό που δείχνει μια τέτοια συνθήκη είναι η προσαρμοστικότητα / δυνατότητα εναλλαγής σε ρόλους, και εξ αυτού ότι πίσω από τις διαφορές, άνδρες και γυναίκες είναι ένα πράγμα – κάτι όχι άσχετο με αυτά που λέει ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.
Αυτή σίγουρα είναι μια ξεχασμένη στην εποχή μας αλήθεια. Ένας βασικός λόγος εξάλλου της παρακμής των σύγχρονων “σχέσεων” είναι ότι επηρεασμένοι από την εικονική πραγματικότητα των media όλοι αναζητάνε τον “άντρα” ή τη “γυναίκα” και απογοητεύονται όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που παίρνουν τελικά είναι κατά το 90% τουλάχιστον.. άνθρωπος.
Τι να πω, περί συγχρόνων σχέσεων και των αιτιών της παρακμής τους δεν έχω ιδέα. Υποθέτω ότι προϊόν μιας γενικότερης υποβάθμισης είναι και η υποβάθμιση των κριτηρίων επιλογής συντρόφου, με αποτέλεσμα να επλέγει κανείς όχι αυτό που όντως θέλει / του ταιριάζει, αλλά εκείνο που υπαγορεύει το “επίσημο αφήγημα”.
Πολλές γυναίκες σήμερα “τσιτώνουν”, επιφανειακά έστω, με την ιδέα/εικόνα κάποιου που είναι “πολύ άντρας”. Συχνά άλλωστε με το δίκιο τους, ιδίως αν τύχει και είναι σοβαρές οι ίδιες : καθότι ο σημερινός “πολύ άντρας” δεν είναι ακριβώς τύπου…Χεμινγουέη ας πούμε, αλλά ένας χούλιγκαν / Morlock του Survivor.
Αυτό για το οποίο κανείς / καμία δε βλέπω να λέει όχι, είναι κάτι “υπερ-θηλυκές” υπάρξεις, καλλιεργούμενες απ’ τα r’n’b βίντεο και τα σόσιαλ μίντια. Εκεί οι πάντες, ακόμα και οι σοβαρές γυναίκες, φαίνονται να πηγαίνουν πάσο.
Άλλωστε μια από τις ειδοποιούς διαφορές των σημερινών “φεμινιστριών” απο εκείνες που θυμάμαι ως νεανίας είναι ότι το σλόγκαν των παλαιότερων περί χρήσης του γυναικείου σώματος ως εμπορεύματος έχει γίνει γαργάρα, από “φεμινίστριες” που δεν κινούνται παρά από ένα ηλίθιο μίσος για τον άντρα. Η “τοξικότητα” του οποίου είναι τέτοια, που νομιμοποιεί κάθε μέσο εναντίον του, φυσικά και του σεξ απίλ, με τον οποίο δικαιούται να τον ξελογιάσει μια καριόλα για να του φάει τα λεφτά ας πούμε.
Παρεμπιπτόντως, ένα άλλο ενδιαφέρον που έχει υποπέσει στην αντίληψη μου είναι ότι οι σύγχρονες “φεμνίστριες” αποφεύγουν να μιλούν για γυναίκες, εστιάζοντας στις …θηλυκότητες.
Όλα αυτά πού κατατείνουν; στο αγαπημένο μου κλισέ περί επίρρωσης του ’80s oriented “Το μέλλον Είναι Γυναίκα”. Διατυπωμένου ως τίτλου ταινίας το 1984, χρονιά της “κλασικής” διαφήμισης του Apple Macintosh personal computer : ο διεστραμμένος φεμινισμός της εποχής είναι συνυφασμένος με το φαινόμενο της (παθητικής => …θηλυκής υποδοχής, της) υποκατάστασής μας από την AI.