Το θέμα με τον εκσυγχρονισμό του εντύπου αιμοδοσίας, όπως και η πλειονότητα των θεμάτων που μονοπωλούν την παρωδία δημοσίου διαλόγου στα [social] media αποτελείται από 1% ουσία και 99% virtue signaling. Αυτό που έπρεπε να φύγει είναι το, όντως γελοίο, περί «έστω και μιας ομοφυλοφυλικής σχέσης από το 1977».
Από κει και πέρα, η συζήτηση δεν αποσκοπεί παρά στο divide and conquer, και γενικά το mass formation χάριν του οποίου τα social media έχουν δημιουργηθεί.
Θα υπέθετε κανείς, με μια δόση συγκατάβασης, ότι, απ’ τη στιγμή που οι ομοφυλόφιλοι ως «κοινότητα»* απεκδύονται του περιθωριακού τους ρόλου, ζητούν από την εκκλησία να ευλογήσει τη σχέση τους και διεκδικούν νομικά το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά [!], με άλλα λόγια υιοθετούν το προφίλ του υποδειγματικού πολίτη, είναι φυσικό να αρνούνται να μπουν στο ίδιο καζάνι με τις λοιπές εξαιρέσεις.
Δεν είναι ακριβώς έτσι : οι γελοιότητες και οι αθλιότητες που εκτοξεύονται ευκαιρίας δοθείσης, όχι μόνο αυτής του Gay Pride, περί «νοικοκυραίων» και «κανονικότητας που βρωμάει φασισμό» δείχνουν μια επαμφοτερίζουσα τάση της «κοινότητας». Η τάση αποτελεί επιτομή του politically correctness. Αυτό που προκύπτει από την επιμελώς μελετημένη ατζέντα, είναι η με τεχνητά μέσα συντήρηση μιας ρητορικής πάλαι ποτέ ορθολογικής και ανθρωπιστικής, εξ ου δικαιωμένης, προς δημιουργία εντυπώσεων περί ρατσιστικών αποκλεισμών που σήμερα, απλώς, δεν υφίστανται. Αυτό θα μπορούσε ίσως να γίνει κατανοητό για εύλογο διάστημα, με τη δικαιολογία της κεκτημένης ταχύτητας. Όμως το πράγμα δεν σταματάει εκεί: Κάνοντας την υπέρβαση, ο πρώην παρίας «επιχειρηματολογεί» από θέση ιδεολογικής ισχύος ότι, οι ρίζες της [όντως] ρατσιστικής στο παρελθόν αντιμετώπισής του, δεν αφορούν σε κάποια παρανόηση ή παραπληροφόρηση, αλλά στις ίδιες τις ιδιότητες του «νοικοκυραίου» και του στρέιτ. Τις οποίες, …παρεμπιπτόντως. αναβαθμισμένες, διεκδικεί σήμερα ο ίδιος. Μιλάμε δηλ. για διαδικασία παραγωγής νέας, de facto κανονικότητας, η οποία, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν προκύπτει «φυσικώ τω τρόπω» ** αλλά άνωθεν, βλ. με την ευγενική χορηγία της κάστας των «ειδικών». Για να μη μιλήσουμε για τα λεφτά που αφειδώς διοχετεύονται στα «κινήματα» απ’ τους γνωστούς …φιλάνθρωπους δισεκατομμυριούχους.
* Το από πού κι ως που, και μόνο η ύπαρξη «κοινότητας» με κοινό παρονομαστή την ιδιότητα του ομοφυλόφιλου, δεν αποτελεί είδος «ρατσιστικού στερεότυπου», θα έπρεπε κάποια στιγμή να εξηγηθεί.
** Κανείς δεν θα μπορούσε να επαινέσει ή να …κατηγορήσει τη φύση για τις ιδιαίτερα «ηθικές» επιλογές της. Το ζήτημα είναι τι είδους κοινωνία προετοιμάζουν οι «ειδικοί» που εννοούν να πηγαίνουν κόντρα σ’ αυτές …all along the way.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δηλαδή ένας ομοφυλόφιλος με χίλιες φορές μεγαλύτερη σε σχέση με κάποιον mainstream άντρα/γυναίκα πιθανότητα να μεταδώσει μια 100% θανατηφόρο ασθένεια σε ανύποπτα θύματα διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει εθελοντής αιμοδότης.. Βρε ουστ!!
Το θέμα είναι ότι το απέκτησε κιόλας…
Κάπως έτσι πέθανε από aids κι o Aσίμωφ. Κατά τάλλα εγκληματίες είναι οι ανεμβολίαστοι..
Η τακτική “κοινοτήτων” [my butt] όπως η ομοφυλοφιλική, είναι να παίρνουν τα στατιστικά στοιχεία και να τα “ακυρώνουν” βαφτίζοντάς τα “ρατσισμό” και “στερότυπα”.
Είναι δεδομένο ας πούμε ότι στις ΗΠΑ, παρόλο που οι άνδρες που “συνευρίσκονται” με άνδρες [ανεξαρτήτως του αν είναι “επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι” (Κούγιας) 😊 ή όχι] αντιπροσωπεύουν ποσοστό της ταξης του 2-7% του πληθυσμού, το 70% των περιπτώσεων HIV αφορά σ’ αυτό το γκρουπ.
Βασικός λόγος το πολύ πιο επικίνδυνο για τη διάδοση του ιού …πρωκτικό σεξ.
Δεν είναι μόνον το “παρά φύσιν” που έλεγαν οι παλιότεροι (θεωρούνταν μάλιστα και κόσμια έκφραση, σήμερα θα σε σκότωναν για τέτοια διατύπωση}. Επιπλέον είναι και το γεγονός ότι κάθε άντρας ομοφυλόφιλος έχει πάει το λιγότερο με χίλιους και – αφού δεν τίθεται ζήτημα εγκυμοσύνης – χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις. Κάπου είχαν φτάσει μάλιστα να πιστεύουν ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος από σεξουαλική άποψη αποτελεί ευλογία. Παρόλο πάντως που η ομοφυλοφιλία ως αναμενόμενη στα πλαίσια της σεξουαλικότητας παρέκκλιση (όπως πχ και η μαλακία) είναι διαχρονικό και φυσιολογικό θα μπορούσε κανείς να πει φαινόμενο, η καθιέρωσή της ως θεμελιώδες και αναλλοίωτο στοιχείο της ατομικής υπόστασης αποτελεί νεόκοπη αντίληψη και οφείλεται σε αντίδραση στην ιεροεξεταστική δυτικοευρωπαϊκή καταπίεση των τελευταίων αιώνων. Άτομα δηλαδή με περιστασιακά παρεκλίνουσα συμπεριφορά όπως οι “ομοφυλόφιλοι” και οι “παιδεραστές” άρχισαν κάποια στιγμή να εσωτερικεύουν την εικόνα που τους απέδιδαν οι διώκτες τους και να γίνονται τρόπον τινά βασιλικότεροι του βασιλέως.
Ξέρεις, κάτι σε “θεέ μου, ΕΊΜΑΙ ομοφυλόφιλος, είμαι τέρας, τι κάνουμε τώρα?” Τι άλλο από το να γίνω ακόμα περισσότερο αυτό που υποτίθεται πως είμαι πραγματικά..