Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, όπως τις μεταφέρουν τα διεθνή μίντια, ο …δρόμος προς την ελευθερία είναι μπλοκαρισμένος απ΄τη “ραγδαία μεταδιδόμενη” μετάλλαξη Δέλτα. Αυτή “υποχρεώνει” τον ΠΟΥ να ζητά επιστροφή άρδην, ακόμα και των πλήρως εμβολιασμένων [!] σε μάσκες, πλύσιμο χειρών και social distancing.
Παράξενα αποσυνδεμένος απ’ αυτή την πραγματικότητα, ο κύριος Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι “η χώρα κερδίζει τη μάχη, μένοντας πάντα σε επιφυλακή, σταδιακά αίρονται οι περιορισμοί, οι εμβολιασμοί απλώνονται όλο και πιο πολύ, η οικονομική και κοινωνική ζωή επιστρέφει ξανά στους κανονικούς της ρυθμούς”.
Θέλει όμως, “είναι η ώρα”, να δείξει και την ευγνωμοσύνη του, να ανταμείψει την κοινωνική ομάδα που δοκιμάσθηκε περισσότερο από όλες [;] δηλαδή τους νέους 18 – 24. Δεν χρειάζεται να πέσουμε σε αναρώτηση πώς υπολογίσθηκε αυτό το πλεόνασμα δοκιμασίας : το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι δυο βήματα μπροστά, έχοντας ήδη προβεί σε ακριβή αποτίμησή του : 150 ευρώ. Αυτά, με τη μορφή προπληρωμένης κάρτας για έξοδα διακοπών, η οποία χρησιμεύει και σαν πάσο για συναυλίες. Γιατί η κάρτα αποτελεί και πιστοποιητικό εμβολιασμού, ο οποίος αποτελεί την …προϋπόθεση για την εξασφάλισή της, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η “ευγνωμοσύνη” και η “ανταμοιβή” είναι το παραμύθι ενός φουκαρά που προσπαθεί να εξαγοράσει για τρεις κι εξήντα, το δισταγμό ενός νέου να γίνει πειραματόζωο.
“Κλείνω καλώντας τα κορίτσια και τ’ αγόρια να χαρούν όσα τους προσφέρονται, να τσιμπήσουν τη ευκαιρία να …τσιμπηθούν με ένα εμβόλιο * να ταξιδέψουν, να κινηθούν, να διασκεδάσουν, αλλά να συνδράμουν και μ’ αυτό τον τρόπο στη μεγάλη εθνική προσπάθεια που κάνουμε να αφήσουμε πίσω μας τη μεγάλη περιπέτεια του κορωνοϊού, άλλωστε και η κάρτα για την οποία μιλάμε αντιπροσωπεύει το πιο βασικό τους γνώρισμα [sic] γι’ αυτό και θα ονομάζεται freedom pass ή κάρτα ελευθερίας”.
Αφήνοντας τον κύριο Μητσοτάκη στην τρικυμία που μαίνεται στην κρανιακή του κοιλότητα, ας επισημάνουμε ότι σήμερα, 28 Ιουνίου του 2021, γράφτηκε ιστορία: τέθηκε για πρώτη φορά σε πιλοτική [;] εφαρμογή και στη Ελλάδα το κινέζικο point system. **
* στο διόλου ρητορικό ερώτημα “πόσο θλιβερός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος” …δόθηκε μόλις η απάντηση.
** περί αυτού, βλ. post ΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ MEDIA [Νοέμβριος ’19].
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Καλά οι δικοί μας ακόμα ζούνε στον πλανήτη του αιώνιου τουρισμού. Μετά την απόλυτη αποτυχία πάντως των ανόητων προσπαθειών μου να επηρεάσω έστω και στο ελάχιστο την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων, συλλαμβάνω πλέον όλο και συχνότερα τον εαυτό μου σε μικροπρεπείς εξάρσεις ατομικιστικής αδιαφορίας. Το μεσημέρι που γυρνούσα για παράδειγμα κολλημένος και πάλι στη γελοιωδώς αδικαιολόγητη κίνηση, δεν άντεξα τελικά στον πειρασμό να βροντοφωνάξω, ΑΝΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΛΟΚΝΤΑΟΥΝ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Αυτό μην το γελάς καθόλου. Ατομικιστική αδιαφορία και μικροψυχία it is. Στο κάτω κάτω τί έχω να πάθω από ένα lockdown; συναναστροφές έχω περιορίσει στο μίνιμουμ, έξω βγαίνω για να πάω σε συγγενικό σπίτι 2 φορές το μήνα, σε εστιατόριο έχω να πάω 2 χρόνια, κοκ. Πόσο μαλάκας είναι τελικά κάποιος που κόπτεται για μέτρα που δεν τον πολυαγγίζουν, όταν αυτοί που πίνουν την πορτοκαλάδα κάνουν το κορόιδο;
Απλώς είναι το “αισθητικό” μέρος της υποθέσεως, που ούτε να το ανεχτώ μπορώ ούτε να το αγνοήσω.
You nailed it👌👍
Thanks man!