Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς το πόνημα κάποιας Μαρίας Μουρελάτου, με τίτλο “Αποτυχία της κοινωνίας να προστατεύσει τα παιδιά της” δημοσιευμένο στο in.g. Το θέμα που προκύπτει από τον τίτλο, είναι η “κοινωνική” παράμετρος υποθέσεων όπως των νεκρών παιδιών στην Πάτρα. Τα αληθινά θέματα προκύπτουν ερήμην [;] της “δημοσιογράφου”.

«Ζούμε σε περίοδο αναταραχής στον κόσμο των ενηλίκων και αυτό σιγά – σιγά περνάει και στον κόσμο των ανήλικων «τονίζουν οι ειδικοί της ψυχικής υγείας, αλλά και κρούουν τον κώδωνα κινδύνου για ένα μεγάλο κομμάτι τέτοιων υποθέσεων που δεν λαμβάνει δημοσιότητα
Με το σύνολο της κοινωνίας να έχει συγκλονιστεί μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στην πρωτοφανή υπόθεση της Πάτρας και την άσκηση ποινικής δίωξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση στη Ρούλα Πισπιρίγκου για τον θάνατο του μεγαλύτερο παιδιού, της Τζωρτζίνας, τα δελτία ειδήσεων εσχάτως μοιάζουν να κατακλύζονται όλο και πιο συχνά από εγκλήματα κατά ανηλίκων που συνταράσσουν την κοινή γνώμη.
Οταν τον Φεβρουάριο έγινε γνωστή η υπόθεση του μικρού Ανδρέα, τον οποίο η 29χρονη μητέρα με τον 33χρονο πατριό (βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές Κέρκυρας) είχαν δολοφονήσει και θάψει σε αυτοσχέδιο τοιχίο στην ταράτσα του σπιτιού όπου διέμεναν στην Κυψέλη και στη συνέχεια, όταν αναγκάστηκαν να μετακομίσουν, είχαν τοποθετήσει τα οστά του σε μια εργαλειοθήκη, οι καρδιές όλων πάγωσαν.
Εμβρόντητη η κοινωνία
Επειτα, ήρθε το τετραπλό φονικό στην Ανδραβίδα, με τον ασφυκτικό θάνατο των δύο μικρών παιδιών της οικογένειας από τον σπιτονοικοκύρη να αφήνει εκ νέου την κοινωνία εμβρόντητη.
Την περασμένη Παρασκευή, στο άκουσμα της είδησης ότι μια θεία στο Αιγάλεω πέταξε το δύο ανίψια της από το υπερυψωμένο μπαλκόνι του ισογείου στον δρόμο, κράτησαν όλοι την ανάσα τους, ενώ προ ημερών άλλη μια ιστορία, βιασμού ανήλικης, μιας κοπέλας στην Καλαμάτα που εξομολογήθηκε στην καθηγήτριά της ότι σε ηλικία έξι ετών είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον θείο της, έκανε τον γύρο του Διαδικτύου, προκαλώντας φρίκη και αποτροπιασμό.
Κατάμαυρο τοπίο
Τι μπορεί να λένε, όμως, όλα αυτά τα εγκλήματα για την ίδια την κοινωνία μέσα στην οποία λαμβάνουν χώρα και γιατί συγκλονίζουν τόσο την κοινή γνώμη; Αποτελούν, όπως έχει λεχθεί, τη χειρότερη μορφή εγκλήματος;
Δύο ειδικοί της ψυχικής υγείας, μιλώντας στα «ΝΕΑ», φωτίζουν το κατάμαυρο τοπίο που έχει σκεπάσει τη χώρα το τελευταίο διάστημα.
«Είναι όντως τα χειρότερα εγκλήματα γιατί δεν έχουμε ίσους όρους. Δεν μπορεί να απαντήσει το παιδί, δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει.
Ειδικά μέχρι τα 7, δεν μπορεί να διαχωρίσει το καλό και το κακό. Γι’ αυτό έχουμε και βιασμούς σε τόσο μικρή ηλικία. Κοινωνικά δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι κάποιος που έχει φέρει στον κόσμο έναν άλλον άνθρωπο θα του κάνει κακό. Το κακό που κάνει κάποιος σε άλλον, είτε με το να του σκοτώσει το παιδί είτε με το να βλάψει ο ίδιος το τέκνο του, είναι μια κίνηση που διαλύει την οικογένεια και μια κοινωνικά αναμενόμενη συμπεριφορά μετά είναι ο θρήνος, ένα συναίσθημα οικουμενικό. Γι’ αυτό η κοινωνία συγκλονίζεται» σημειώνει η ψυχολόγος Οσάνα Μαρία Βασιλική.
Υπάρχει αύξηση
Από Το Χαμόγελο του Παιδιού επισημαίνεται η αύξηση των εγκλημάτων κατά των παιδιών.
«Ζούμε σε περίοδο αναταραχής στον κόσμο των ενηλίκων και αυτό σιγά σιγά περνάει και στον κόσμο των παιδιών. Υπάρχει μια αύξηση και μια αλλαγή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά μέσα στα οποία εμφανίζονται τα εγκλήματα κατά των παιδιών και είναι σημαντικό να είμαστε όλοι ενήμεροι. Η ανηλικότητα είναι ένα αγαθό που προστατεύεται, και βάσει των νόμων, γιατί τα παιδιά δεν είναι σε θέση – σωματικά, αναπτυξιακά και νοητικά – να διεκδικήσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, οπότε καλείται ο κόσμος να τα υπερασπιστεί, ιδίως όταν οι ίδιοι οι γονείς, που ηθικά, συναισθηματικά και νομικά έχουν την υποχρέωση, στρέφονται κατά των παιδιών. Τότε είναι ευθύνη της κοινωνίας.
Η αύξηση αυτών των εγκλημάτων δείχνει και την αποτυχία της κοινωνίας μας να προστατεύσει την ανηλικότητα. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι τέτοιων υποθέσεων που δεν λαμβάνει δημοσιότητα. Αρα υπάρχουν παραβιάσεις δικαιωμάτων που εξελικτικά, αν δεν ενεργήσουν οι θεσμοί και οι υπηρεσίες του κράτους, μπορεί να οδηγήσουν σε τραγωδία» λέει ο ψυχολόγος Στέφανος Αλεβίζος και αναρωτιέται:
«Ο λόγος για να κινητοποιηθούμε και να ανησυχήσουμε είναι μόνο ο θάνατος ενός παιδιού; Ενα παιδί που καθημερινά σκοτώνεται η ανηλικότητά του δεν είναι ένας θάνατος που πρέπει να λάβουμε υπόψη;».


Μετά, ή μάλλον παράλληλα [η επιτάχυνση γαρ] με την παρανοειδή παράκρουση των [social] media έχουμε την “θεωρητική” προσέγγιση της υπόθεσης της “παιδοκτόνου”. Η οποία …φυσικά και δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο * : “τα δελτία ειδήσεων μοιάζουν να κατακλύζονται όλο και πιο συχνά από εγκλήματα κατά ανηλίκων που συνταράσσουν την κοινή γνώμη”. Ταυτόχρονα “οι ειδικοί της ψυχικής υγείας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για ένα μεγάλο κομμάτι τέτοιων υποθέσεων που δεν λαμβάνει δημοσιότητα”.
Τα ανωτέρω οδηγούν σε πανηγυρική δικαίωση του βαρυσήμαντου τίτλου του πονήματος : “αποτυχία της κοινωνίας να προστατεύσει τα παιδιά της”, και …επιμέρους τίτλων, όπως “εμβρόντητη κοινωνία”, “κατάμαυρο τοπίο” κοκ.
Δίπλα στα απίθανα ελληνικά της δημοσιογράφου, απολαμβάνεις τα νοητικά άλματα επί κοντώ των “ειδικών” οι οποίοι επιστρατεύουν την επιστημοσύνη τους για να δικαιώσουν, παρουσιάζοντας ως φυσιολογική, την κανιβαλική παράκρουση στην οποία έχει περιέλθει το “κοινωνικό σώμα”. Αν ο κύριος Χαράρι συμβουλεύει να δώσουμε σε όλους τους περιττούς ανθρώπους …video games για να απασχολούνται, οι τηλεοράσεις έχουν τη δική τους πρόταση, λίαν αποδοτικότερη από κάθε άποψη, συμπεριλαμβανομένων των εσόδων τους.
Η αποτυχία της κοινωνίας, “όπερ έδει δείξε” για κάθε άρθρο, ανεξαρτήτως θέματος, που κρίνεται άξιο παραγγελίας / δημοσίευσης, κρύβει [surprise] μια μυστική ατζέντα. Στην περίπτωσή μας, της “παιδοκτονίας” που …συνταράζει το πανελλήνιο [μεταξύ άλλων όλους εκείνους που αναγκάζουν τα παιδιά τους να κυκλοφορούν φασκιωμένα στο δρόμο] το πράγμα έχει ως εξής :
Η αναφορά στην κοινωνία ως συλλογικό πρόσωπο, σημαίνει ότι …είναι η κοινωνία που πρέπει να λάβει μέτρα για να προστατεύσει τα “παιδιά της” από τους [κατά κανόνα] ασυνείδητους γονείς. Οι οποίοι, άσχετα με το τι πιστεύουν, δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα στα παιδιά από “εκείνην”.

* …Υπό την ίδια ακριβώς έννοια, που ο θάνατος ενός παιδιού από κορωνοϊό …δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο.