Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις στον εκσυγχρονισμό που λαμβάνει χώρα, δια της μετατροπής του ιδιωτικού σε δημόσιο, και του πολίτη σε ήρωα / κομπάρσο γ’ διαλογής σίριαλ.
Αυτή άλλωστε, η α-πορία, είναι το βάσει σχεδίου ζητούμενο : αν η αντίδρασή σου είναι αρνητική, το πόρισμα είναι “απουσία ενσυναίσθησης”. * Αν αφεθείς στο ρεύμα, χάθηκες : η τάξη πραγμάτων όπου αυτό οδηγεί είναι η του “ισχυροποιημένου” μέσα απ’ την υποβάθμισή του πολίτη – θύματος, μη κοινωνούντος τίποτα πέρα από παράπονα, διαμαρτυρίες και αγανάκτηση.
Σε κάθε περίπτωση : Η μάνα μπορεί να συγκινεί τον οποιοδήποτε, για τους δικούς του λόγους.
Για την πλατφόρμα που παρέχει, βλ. εμπορεύεται, το “βήμα έκφρασης”, και για τα μίντα που επίσης εμπορεύονται αναπαράγοντας αυτή την τελευταία, μια λέξη μόνο : αναγούλα.
* Στο εντυπωσιακά φτωχό λεξιλόγιο του σοσιαλμιντιακού πολίτη, η λέξη “ενσυναίσθηση”, για κάποιο λόγο, είναι πάντα παρούσα…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρεμπιπτόντως έχω την αίσθηση ότι το λαϊκό φαινόμενο της “λατρείας της μάνας” (και κατά προέκταση της Παναγίας) απαντάται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα και το Μεξικό.
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι με την κατάκτηση των Ισπανών, εχόντων επίσης αδυναμία στην Παναγία, το συγκεκριμένο ιερό πρόσωπο υποκατέστησε κάποιο προϋπάρχον αντίστοιχο, των εντοπίων. Κάποιο είδος Μητέρας της Γης or something.
Και σε μας κάποιο ρόλο έπαιξε οπωσδήποτε η Μεσόγειος και η Ορθοδοξία. Σίγουρα πάντως δεν είναι αρχαιοελληνικής προελεύσεως.
Η Δήμητρα, και η παρεμφερής τρόπον τινά Ίσις, μεταπηδήσασα εδώ από Αίγυπτο την ελληνιστική περίοδο, μπορούν με ασφάλεια να θεωρηθούν βερσιόν της “Θεοτόκου”. Και οι τρεις έχουν να κάνουν με γλυκές (μητρικές) αγκαλιές, αναγεννήσεις, γονιμότητες, κοκ.
Δεν είχα κατά νου τόσο τη θεολογική διάσταση του ζητήματος όσο τη λαογραφική. Με άλλα λόγια οι “μητριαρχικές” οικογένειες της νεότερης Ελλάδας είχαν μεγαλύτερη ομοιότητα με τις αντίστοιχες του Μεξικού παρά με αυτές της αρχαίας Ελλάδας, εξ ου και η θέση της Παναγίας ως πρωταρχικής οιονεί θεότητας. Θα μου πεις τώρα τι καθόμαστε και συζητάμε σε μια εποχή που η έννοια της οικογένειας είναι σχεδόν απαρχαιωμένη.
Δίκιο έχεις. Και η διαπίστωση έχει μεγαλύτερο βεληνεκές απ’ ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Με βάζει σε διάφορες σκέψεις.
Δε νομίζω πάντως ότι η οικογένεια βαίνει προς κατάργηση. Δεν αφήνω την εαυτό μου να πιστέψει ότι μπορεί να περάσει το σχέδιο των WEF-EU για “συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία για άλλα 10 χρόνια, ώσπου να ετοιμαστούμε για να αντιμετωπίσουμε τους Ρώσους”🤪 (κάτι τέτοια ακούγονται, όχι μόνο από την κυρία Κάργια). Πιστεύω ότι μια αλλαγή σκηνικού / μεταστροφή της Ευρώπης είναι ζήτημα χρόνου.