Η τελευταία παράσταση που έχουμε από τον Μίκη είναι η ομιλία του στη συγκέντρωση για τη συμφωνία των Πρεσπών… με τη φωνή αλλοιωμένη στα όρια του γκροτέσκου [δεν ήξερες αν έπρεπε να γελάσεις ή να κλάψεις, ή και τα δυο …] να απευθύνεται σε ένα κόσμο που δεν υπήρχε παρά μόνο στο μυαλό του, ως ανάμνηση.
Με μια «γυριστή» χαρακτηριστική του ήθους της [και με δεδομένη την κωλοτούμπα στο θέμα των Πρεσπών], η κυβερνώσα παράταξη, βάζει τα μπουκωμένα με κρατικό χρήμα «δημοσιογραφικά» μέσα να εστιάσουν σε πιασάρικες αποστροφές της ομιλίας, όπως αυτή για «τους χειρότερους απ’ τους φασίστες που είναι οι αριστερόστροφοι». Αυτό, ενώ το τιμημένο ΚΚΕ κραδαίνει υπερήφανα την επιστολή με την οποία ο ΜΘ επιχειρεί να φροντίσει εκείνο για το οποίο κυρίως ενδιαφέρθηκε σε όλη τη ζωή του : την υστεροφημία του, αναθέτοντάς την στο right stuff, τους πλέον κατάλληλους ανθρώπους.
Βλέπω εικόνες αρχείου απ’ τη συνάντηση Μίκη – Φιντέλ, προσωπικότητες εντυπωσιακά όμοιες στην πληθωρικότητά τους, ακόμα και από οπτικής απόψεως. Και σκέφτομαι, ή μάλλον, δεν θέλω να σκέφτομαι, τι θα είχε επακολουθήσει της ελεύσεως του Μίκη και των συντρόφων του στην εξουσία.
Για κάποιον με τη μεγαθυμία του κυρίου Μητσοτάκη, αυτά είναι επουσιώδη. Αυτό που προέχει είναι ο εστιασμός στην αντιδικτατορική δράση του ΜΘ : η «επάρατος» αποτελεί το φόντο για τη δημοκρατική ακτινοβολία του σημερινού πολιτικού συστήματος. Το οποίο εντούτοις, στο σύνολό του, δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει από χουντικές νοοτροπίες και πρακτικές. Εξαιρούνται …τα τανκς και τα σωματικά βασανιστήρια. Απλούστατα γιατί στην εποχή μας δεν χρειάζονται. Αν στην περίοδο ’67-74 υπήρχαν οι σύγχρονες μιντιακές υποδομές, τα τανκς θα αντικαθίσταντο εύκολα από το ειδησεογραφικό reality. Και τα βασανιστήρια θα περιορίζονταν στον ψυχολογικό τομέα, με την εμβέλειά τους να καλύπτει το σύνολο του πληθυσμού, όπως σήμερα.
Κεντρικό κόνσεπτ της παντομίμας του δημοσίου πένθους και των μελίρρυτων δηλώσεων, είναι η “αξία” στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, υποτίθεται, ο ΜΘ. “Ενότητα”. Κατά ενδιαφέροντα αλλά όχι ακατανόητο τρόπο, διαπρύσιοι υποστηρικτές της ενότητας είναι πάντα οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία. Πολύ απλά, “ενότητα” σημαίνει “ενότητα εδώ και τώρα, with us giving the orders”. Πίσω από τη ρητορική του είδους, με φόντο, πάντα, μια επικείμενη καταστροφή, κρύβεται το μονοπάτι προς τον ολοκληρωτισμό. Κάποια στιγμή το μονοπάτι γίνεται λεωφόρος ολοφώτιστη. Τη στιγμή που μιλάμε, η “ενότητα” είναι συντελεσμένη, και το πέρασμα στον ολοκληρωτισμό μαζί της. Σύσσωμο σχεδόν το [ξενοκίνητο] ελληνικό κοινοβούλιο, συναινεί στα βασικά [climate change, κορωνοϊοί, εμβόλια και όσα αυτά συνεπάγονται] με τις κοκορομαχίες να εκτυλίσσονται για το θεαθήναι και για τα επουσιώδη. Πάσα διατύπωση απόψεως εκτός επίσημου αφηγήματος είναι εξοβελισμένη a priori, και εκείνος που την διατυπώνει καταδικασμένος σε εξαφάνιση.
Δημοσιογραφικά μαλάκια τύπου Στραβελάκη, γυμνοσάλιαγκες και πτωχανίδεοι τύπου Ψαριανού, Δανίκα σε ρόλο αγιογράφου, αναλύουν τo διαλεκτικό συγκερασμό των αντιφάσεων της “Ρωμιοσύνης” μέσα στην κολοσσιαία δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη.
Για να καταλήξουν που αλλού; στο μήνυμα που “στέλνει” σήμερα ο Οικουμενικός Έλληνας με τη ζωή και το έργο του : ας μην κυλήσουμε ξανά στον διχασμό, σε μια στιγμή που αντιμετωπίζουμε την μεγαλύτερη, υπαρκτική απειλή για το έθνος και την ανθρωπότητα : πρέπει όλοι να εμβολιαστούμε.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Λυπαμαι που το λεω , αλλα εμενα η αισθηση που μ αφηνε ο Μικης (απο συνεντευξεις κλπ ) ειναι οτι επροκειτο για μεγαλο .. ψωνιο . Λατρευε να τον λατρευουν , να ειναι στο κεντρο της προσοχης γενικα .. Για το μουσικο του εργο δεν εχω αποψη περα απ τα τραγουδια που ξερει ολος ο κοσμος , αν και (θα το πω δεν κρατιεμαι ) δεν θυμαμαι να εχει γραψει κατι αξιομνημονευτο για δεκαετιες .. Ισως δεν τον ενδιεφερε πλεον να γραφει τραγουδια, κι ασχοληθηκε πιο πολυ με την λογια μουσικη , δεν ξερω,, Προσωπικη μου προτιμιση η αβιαστη αερινη μελωδια ”άν θυμηθεις τ ονειρο μου” , αν ηταν κι αυτη δικια του συνθεση τελικα .!.
Ας ειναι καλα εκει που ειναι , οπως και να χει ..
Να σου πώ, μεγάλος καλλιτέχνης που να μην είναι “ψώνιο” και σε απόλυτη ανάγκη για την “αγάπη του κόσμου”, δεν ξέρω αν έχει [ή αν είναι καν δυνατό να] υπάρξει. Και ο εν λόγω ήταν μεγάλος καλλιτέχνης, πράγμα που εκτιμούσα πάντα ενώ ταυτόχρονα, ως φιγούρα [οι κινήσεις του, η φωνή του κλπ.] αλλά και ως “πολιτικός” δεν μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής – όχι ότι τον αντιπαθούσα κιόλας.
Μιλάω για τα τραγούδια του πάντα, γιατί το “κλασικό” έργο, χωρίς να είναι του πεταμάτου όπως το θεωρουν διάφοροι, δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς και από μεγαλοσύνη. Φυσικά και ως προς τα τραγούδια, ή μάλλον τα όσα λέγονται περί αυτών, να μην ξεχνάμε ένα από τα βασικά εθνικά μας σπορ : την αμετροέπεια.
Faιre enough ,, Iσως το λαθος το κανομε εμεις που απο τετοιες larger than life προσωπικοτητες , εχουμε την “απαιτηση” να διαθετουν larger than life αμεμπτο χαρακτηρα , πραγμα σπανιο .
Και συνειρμικα τωρα ο Μικης με κλασσικο ρεπερτοριο μου θυμιζει τον Paul Mc Cartney που εκανε κατι αντιστοιχο.. Δεν ξερω την αποψη σου για τις επιδοσεις του Paul στο “ειδος” , αλλα εχω την υποψια οτι κι αυτος μαλλον δεν ..
Καμία σχέση. Το “κλασικό έργο” του PMC είναι εντελώς ανύπαρκτο. Ο Paul δεν ξέρει καλά-καλά νότες. Υπό αυτές τις συνθήκες, για να γράψεις σοβαρά σε κλασική φόρμα πρέπει να είσαι Τιτάνας και βάλε. Το επίπεδο “ποπ ιδιοφυίας” δεν επαρκεί.
Ο κυρ-Μϊκης ήταν μουσικός των ωδείων, έχει μελετήσει, έχει διευθύνει / δοκιμαστεί σε μεγάλες ορχήστρες του εξωτερικού [και Γερμανικές ακόμα], εκεί που αν δεν έχεις κυβικά γίνεσαι ρεντίκολο.
Και έχει παραγάγει πολύ καλά και ενδιαφέροντα πράγματα, ιδίως τα πρώτα του έργα, πριν το ρίξει στο τραγούδι. Παράδειγμα αυτό που είχα ανεβάσει και ξανανέβασα [ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΚΡΙΑ].
Τώρα, από αυτό το σημείο μέχρι εκείνο όπου διάφοροι φουκαράδες τύπου Λιάνη και Δανίκα, έρχονται και τον εξυψώνουν σε επίπεδο …Στραβίνσκι, η απόσταση είναι …”δυσθεόρατη”.
THANX για την ενημερωση,, Γιατι κι εγω , οπως οι περισσοτεροι νομιζω , ειχαμε την εντυπωση οτι ο Μικης ξεκινησε απ το τραγουδι . Οσο για τον PMC και τα ..εξοργιστικως επαναλαμβανομενα . σε ρυθμο πολυβολου , hooky κομματια των Beatles μου ηρθε στο μυαλο μια κουλη ταινια που λεγεται Under the Silver Lake ,( ενας ευχαριστος αχταρμας folk θρυλων και συνομωσιολογιας ) οπου καποια στιγμη ο αφελης πρωταγωνιστης καταληγει σε μια περιφραχτη βιλλαρα στο Los Angeles ( εκει εξελισσεται το ολο παραμυθι ) οπου συνανταει εναν μπαρμπα που διατεινεται οτι ηταν ο διορισμενος απ το ‘συστημα” συνθετης ολων των επιτυχιων των μεγαλων σταρ των 60’s με σκοπο να παραπλανα την νεολαια απ την επαναστατικοτητα της , καπως ετσι αν θυμαμαι καλα.. Και τοτε ειναι που αναποφευκτα θυμηθηκα τους Beatkes , Rοlling Stones κλπ , και λεω απο μεσα μου , βρε λες ?!! Χα χα ..
Επ’ αυτού υπάρχει ΠΟΛΥ ΠΡΑΜΑ να πει κανείς. Έχω γράψει αρκετά κείμενα αδημοσίευτα + πλήθος σημειώσεων. Άμποτε να στανιάρουμε κάπως με τον κουραδοϊό και τα εμβόλια [εμένα μου λες…] για να μπω σε ένα mood να τα ανεβάσω. Στο κάτω κάτω γι’ αυτό έφτιαξα το blog, όχι για την παρακολούθηση της επικαιρότητας. Αλλά όταν γίνεται ο χαμός που γίνεται εδώ πέρα, μου φαίνεται κάπως γελοίο να ασχολούμαι με τα μουσικά ρεύματα και την κοινωνιολογία τους. Δεν μπορώ να “υποστηρίξω” κάτι σε μια στιγμή που δεν το αισθάνομαι, άσχετα αν είναι δικό μου. Εξ ου και δεν ανεβάζω και κομμάτια μας αυτή την περίοδο : τα περισσότερα [από τα ηχογραφημένα] μου φαίνονται εκτός κλίματος.
Θα μ ενδιεφερε ιδιαιτερως να δω τι στοιχεια εχεις επ αυτου.. Καποια πραγματα στον ”θαυμαστο” κοσμο της ευρυτερης ποπ μουσικης μου φαινονται τουλαχιστον αξιοπεριεργα κι εμενα.. Απ την αλλη , η ενδεχομενη απομυθοποιηση διαφορων icons θα μoυ χαλαγε την παραμυθα με την οποια εχω μεγαλωσει κι εγω οπως τοσοι αλλοι , χε χε ..
Για το αλλο που λες , η εποχη ειναι ετσι κι αλλιως γενικως εκτος κλιματος , οχι η μουσικη σου , οποτε αν συνεχισεις ν ανεβαζεις κομματια βοηθας να εκτιμησουμε καποια ακουσματα που δεν ειχα τα ακουστικα “προσοντα” να εκτιμησω πιο πριν ..
Εννοείται ότι θα συνεχίσω, απλώς για να ανεβάσω κάτι, δικό μου ή ξένο, πρέπει να αισθανθώ πρώτα εγώ την ανάγκη να τ’ ακούσω. Βλακεία μου ίσως αλλά έτσι λειτουργώ.
Όσο για το θαυμαστό κόσμο της ποπ και όχι μόνο, μια ιδέα του τι εννοώ υπάρχει στο άρθρο σε δυο συνέχειες BEATLES Η ΑΕΝΑΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
https://oannes.gr/beatles-%ce%b7-%ce%b1%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%b1/
και
https://oannes.gr/beatles-%ce%b7-%ce%b1%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%b2/
Τα [αδημοσίευτα] κείμενα στα οποία αναφέρομαι δεν έχουν να κάνουν με το γνωστό “αποκαλυπτικό” στιλ περί “ιλουμινάτων” ράπερ με πυραμίδες, μάτια και πράσινα άλογα. Αλλά με ανάλυση του ρόλου που έχουν παίξει κατά την άποψή μου μουσικά [κυρίως] ρεύματα στη διαμόρφωση των κοινωνικών εξελίξεων.
Η απομυθοποίηση είναι περιττή. Ο φερειπείν Βowie υπήρξε, κατά την άποψή μου, λίαν σκοτεινή φυσιογνωμία – αυτό δεν θα με κάνει να πάψω να αγαπώ τη μουσική του με την οποία μεγάλωσα. Πέρα από περιπτώσεις συνειδητής συμμετοχής σε “κόλπα” όπως η δική του, το φαινόμενο αφορά πλήθος καλλιτεχνών που με καλές προθέσεις, κάνοντας απλώς αυτό που ένιωθαν, λειτούργησαν σαν υποχείρια σε καταστάσεις. Ακόμα και ο …Μπετόβεν ήταν ένας από αυτούς, για να καταλάβεις για τι φάσμα μιλάω.
Τέλος πάντων, εν καιρώ.