Του Στέφανου Μπακατσή
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας ο Τραμπ επιδόθηκε σε κάθε είδους υπερβολή, τερατολογία και καταστροφολογία προκειμένου να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Παρεμπιπτόντως, μόνο αυτούς έπεισε, αφού πήρε τον ίδιο ακριβώς αριθμό ψήφων με τις προηγούμενες εκλογές – τη νίκη τού εξασφάλισε στην πραγματικότητα η αποχή μεγάλου μέρους απογοητευμένων δημοκρατικών ψηφοφόρων, οι οποίοι παραδοσιακά παίρνουν όλες τις δηλώσεις του τοις μετρητοίς. Το πιθανότερο είναι ότι μετά την ανάληψη των καθηκόντων του θα βγάλει την προεκλογική του μάσκα και θα προσαρμόσει τις μαγικές του λύσεις (“άμεση εξυπηρέτηση εντός 24ώρου”) στο πλαίσιο του εφικτού, αν φυσικά στόχος του είναι να φέρει την ειρήνη και όχι την καταστροφή. Αν όχι, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
O “άμεσος τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία”, για παράδειγμα, μέσω μονομερούς διακοπής της αμερικανικής υποστήριξης θα επιθέσει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στους ώμους των ευρωπαϊκών χωρών που επιμένουν ουκρανικά (βλ. εδώ). Μια επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή θα δημιουργήσει στην καλύτερη περίπτωση ακόμα μεγαλύτερα κύματα προσφύγων στην Ευρώπη. Δασμοί και κυρώσεις δεν χρειάζεται να ξαναλέμε ποιανού την ήδη παραπαίουσα οικονομία θα πλήξουν περισσότερο …κοκ.
Αίσθησή μου είναι ότι ο Τραμπ δεν σκοπεύει να πραγματοποιήσει στ’ αλήθεια τις απειλές του, αλλά ότι τις χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό μέσο ελπίζοντας ότι ο Ζελένσκι, το Ιράν και η ΕΕ θα έρθουν τελικά με τα νερά του. Πρόκειται με άλλα λόγια για μπλόφα. Το θέμα είναι τι γίνεται σε περίπτωση που οι “άλλοι” δεν αντιδράσουν όπως αυτός περιμένει.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ό,τι κι αν πει κανείς περί τερατολογίας, αναφερόμενος πχ. στα οικονομικά, και όσο δίκιο και αν έχει, τα επιχειρήματά του περί “κλιματικής αλλαγής και πράσινης ανάπτυξης” μόνο τερατολογίες δεν ήταν. Για να μη μιλήσουμε για το παρανάλωμα πυρός της λογικής που αποτελεί η woke ατζέντα, η οποία υπήρξε ο αποκλειστικός προμηθευτής “όπλων” εναντίον του DT σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής πορείας του. Και η οποία εισέρχεται σε μακρά περίοδο ύφεσης.
Το ερώτημα είναι, για ποιο λόγο οι Ευρωπαίοι εταίροι ήταν έντρομοι στην προοπτική εκλογής Τραμπ;
Το λέω γιατί, ακόμα και αν επιφανή scums of the Earth τύπου Macron και …sir χοντρομαλάκα British PM επιμένουν ουκρανικά, οι υπόλοιπες χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία, ξέρουν καλύτερα.
Οι ίδιοι οι ανωτέρω δυο “ηγέτες”, ξέροντας ότι το πικρό εκλογικό ποτήρι είναι around the corner, φροντίζουν όσο μπορούν να τιμήσουν τα συμβόλαιά τους (συμβόλαια literally, όχι “που λέει ο λόγος”), τηρώντας τα υπεσχημένα και κρατώντας τα προσχήματα. Η κίνησή τους είναι ταυτόχρονα ένα είδος εμφατικής απέκδυσης ευθυνών – προληπτική, υποτίθεται, αυτού που νομοτελειακά θα επακολουθήσει : του …εξαναγκασμού τους σε αναδίπλωση, από ένα ασυγκράτητο ρεύμα εναντίον τους.
Συμφωνώ σε όλα. Να υπενθυμίσουμε ότι τα προβλήματα που θίγει ο Τραμπ είναι πραγματικά. Η τερατολογία είναι απλά ο χαρακτηριστικός του τρόπος έκφρασης που ενθουσιάζει τους οπαδούς και ζοχαδιάζει τους αντιπάλους. Αρκεί να μην την πάρει κάποιος τοις μετρητοίς. Ο εκβιασμός από την άλλη αποτελεί το αποκλειστικό διαπραγματευτικό του μέσο. Πάντα μαστίγιο, ποτέ καρότο. Μακροπρόθεσμα μια τέτοια τακτική δεν μπορεί να έχει επιτυχία, όπως δεν είχε και κατά την προηγούμενη θητεία του με την εξαίρεση ορισμένων δευτερευουσών περιπτώσεων. Αν μάλιστα τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα περιμένει – και ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά – θα χρειαστεί να πραγματοποιήσει κάποιες από τις απειλές του με (αυτο)καταστροφικά ως επί το πλείστον αποτελέσματα. Και η ΕΕ σαν μπλόφα ξεκίνησε τις κυρώσεις προς τη Ρωσία όντας βέβαιη ότι ο Πούτιν θα υποχωρήσει, όταν όμως αυτός δεν το έκανε, αναγκάστηκε να πέσει στην ίδια της την παγίδα. Για να ποζάρω κι εγώ λίγο σαν προφήτης, είμαι to my best knowledge ο μόνος που διέβλεψε από την πρώτη στιγμή την αποτυχία του σχεδίου. Όλοι πίστευαν στην ταπείνωση της Ρωσίας με την ίδια σιγουριά που πίστευαν προηγουμένως ότι τα εμβόλια κατά του κρυολογήματος λειτουργούν έστω και με παρενέργειες. Πολλοί ακόμα το πιστεύουν. Και μιας και μιλάμε για την ΕΕ, να ξεκαθαρίσουμε ότι στο χέρι της είναι να κινηθεί με γνώμονα τα συμφέροντά της. Ούτε ο Πούτιν ούτε Μπάιντεν ούτε ο Τραμπ της φταίνε αν αποφάσισε να κάνει χαρακίρι. Το θέμα είναι ότι θα πάρει κάποιο διάστημα εξαθλίωσης μέχρι να κυριαρχήσουν πλήρως ακραιφνώς ακροδεξιές κυβερνήσεις. Μέχρι τότε πιθανότατα θα συνεχιστεί και η βοήθεια προς την Ουκρανία και οι κυρώσεις και όλα, εκτός αν ο Ζελένσκι αποφασίσει να συνθηκολογήσει. Και δεν ξέρω αν ο Τραμπ θα τον πείσει με απειλές. Μερικές υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον κατά τη γνώμη μου θα βοηθούσαν.