Φτάνοντας κανείς στο ναδίρ, όχι του εν Ελλάδι δημοσίου διαλόγου, αλλά της ανθρώπινης κατάστασης, συναντάει το παραπάνω tweet του …Στάθη Δρογώση. Κάτω, κάποια άλλα του ιδίου, άνευ “χιούμορ” αυτά, εν καιρώ πανδημίας.
Για να είμαστε πάντως δίκαιοι : ακόμα και ο “δημόσιος λόγος” του εν λόγω γαιοσκώληκα, αποτελεί αναβάθμιση του επιπέδου της “καλλιτεχνίας” του. Το αυτό φυσικά και για τους περισσότερους του συγκεκριμένου σιναφιού.
(Visited 54 times, 56 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μπορεί κανείς να.. ψέξει τους ψέκες για διάφορους λόγους:
1. Υποπτεύονται το κακό εκεί που δεν υπάρχει.
2. Υποπτεύονται το κακό γενικώς.
3. Υποπτεύονται το κακό επιλεκτικά και μετά..
4. Ψηφίζουν Μητσοτάκη δαγκωτό μαζί με τους φωταδιστές.
Οι ανωτέρω σχολιαστές ανήκουν στις κατηγορίες 1 και 2.
Εγώ πάλι κλίνω στις δυο τελευταίες.
Αναφέρομαι πάντα σε σχετικά τίμιους ψεκασμένους. Γιατί φυσικά υπάρχει και η κατηγορία που μετέρχεται ως μέσο πειθούς το ασύστολο ψέμα σε βαθμό που θα ζήλευε και ο.. φωτισμένος αντίπαλος.
Σε ό,τι αφορά εμένα, οι ανωτέρω σχολιαστές ανήκουν στην κατηγορία “γαιοσκώληκες” – period.
Τώρα, εννοείται, ουδείς αλάνθαστος, ουδείς αναμάρτητος etc etc. Οι …ψεκ πάντως (επειδή έχω την τάση να συζητάω μαζί τους – όχι μέσω διαδικτύου) ακόμα κι αν δεν είναι γιατροί ή ειδικοί της πληροφορικής, είναι “ειδικευμένοι” στο να είναι νορμάλ άνθρωποι.
Και, βασικά, το κακό υπάρχει …παντού. Όλο και κάποιο δίκιο έχουν, ό,τι και να λένε. Κι αν πουν και μια κουβέντα παραπάνω …χαλάλι τους, με όσα έχουν τραβήξει.
Από μικρό και από ψεκ μαθαίνεις την αλήθεια. 🤨
Η “πλάκα” είναι ότι τόσο η γιατρός όσο – ή μάλλον ειδικά – ο πληροφορικός μού δήλωναν αποκαρδιωμένοι από την κατεύθυνση που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια η επιστήμη τους. Η πρώτη μάλιστα μου έλεγε ότι ανέκαθεν “πίστευε στην επιστήμη” και ότι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα την έβλεπε κάποτε σε τέτοια κατρακύλα. Ο άλλος πάλι το σκεφτόταν πραγματικά να κλειστεί σε μοναστήρι.
Οι φωταδιστές από την άλλη θα πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένοι. Όλα καλά τους φαίνονται με το Μητσοτάκη. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ψέκες.
Ως προς τους φωταδιστές : το πιο επιτυχημένο psyop κατά την άποψή μου σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά στην αυτοματοποίηση των αντανακλαστικών του πολίτη – Manchurian Candidate δια της χρήσεως συγκεκριμένων λέξεων – ταμπού σε ρόλο “post-hypnotic suggestion triggers”. Με το που θα ακούσει κάποιον να αναφέρεται σε “δεξιούς”, “macho”, “γενοκτονίες” etc o “πολίτης” ενεργοποιείται ως …Golem της Open Society.
Για το Ελλάντα οι βασικές λέξεις – κλειδιά είναι του στιλ “φυλή”, “έθνος” etc, παραπέμπουσες με το έστι θέλω σε …ναζισμό και ολοκαύτωμα. Ας μη ξεχνάμε και το (αθώο) ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ταυτισμένο βολικά με τη Χούντα.
Σίγουρα. Κατά βάση όμως αποτελούν απολιθώματα του “τέλους της ιστορίας”. Δώστους Κυριάκο και Σημίτη και πάρε τους την ψυχή. Όπερ έγινε.
Τη …μοναστική λύση την έχω σκεφτεί κι εγώ : ήταν μια από τις “εναλλακτικές” που εξέτασα στα early ’90s, αποφασίζοντας να εγκαταλείψω τα συγκροτηματικά και τη μουσική εν γένει ως μέσο βιοπορισμού (ο Θεός να την κάνει). Ένας από τους λόγους που με απέτρεψαν είναι η διαδεδομένη …ομοφυλοφιλία στα μοναστήρια. Και η ιδέα, εκεί που κάθεσαι στην ησυχία σου και ατενίζεις το άπειρο, να έχεις τον κάθε περίεργο να σου τη χαλάει. Ο άλλος λόγος βέβαια ήταν ότι …έπαψα να πιστεύω στο Θεό από 12 χρόνων (με το λυτρωτικό / εξαγνιστικό τρόπο που πίστευα ως τότε) – ας όψονται τα πρώιμα “κουμουνιστικά” αναγνώσματα.
Εγώ για παπάς το σκεφτόμουνα μια εποχή, όπως και ο πατέρας μου εξάλλου στα νιάτα του. Με το Θεό είχα κόψει επαφές καμιά δεκαπενταριά χρόνια για προσωπικούς κυρίως λόγους. Αργότερα είδα διάφορα και το ξανασκέφτηκα.
Εγώ μπορεί να μην είχα προσωπικές εμπειρίες, έχω ακούσει όμως διηγήσεις που στοιχειοθετούν την ύπαρξη παρουσιών “όχι του κόσμου ετούτου”. Από 100% φερέγγυους μάρτυρες εννοώ, ανθρώπους του σογιού μου. Αλλά η πίστη στο Θεό, όπως την ήξερα τουλάχιστον, είναι ένα είδος συναισθήματος – there’s nothing you can do, άμα το χάσεις το έχασες. Μόνο …αυτοβούλως επανέρχεται, ένας Θεός ξέρει υπό τι συνθήκες.
Εγώ κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι απλώς υποκρινόμουν τον “άθεο” κλπ. Στην πράξη τίποτα δεν είχε αλλάξει. Once a Christian always a Christian.
You are a lucky man!
Δεν ξέρω αν ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για το Φόβο Θεού είναι “τύχη”😮
Εγώ φοβάμαι ότι ξέρω.
Δεν ξέρω επίσης κατά πόσον τα σημαντικά συναισθήματα χάνονται οριστικά. Μπορεί με τα χρόνια να μολύνονται από αμφιβολίες ή απογοητεύσεις, αλλά κάτι από την αρχική συγκίνηση παραμένει. Your mileage may vary.
Ε, ως προς το Θεό τουλάχιστον, το “κάτι” δεν είναι αρκετό. For me anyway.
Ακόμα λιγότερο είναι αρκετό για τις.. γήινες περιπτώσεις!😁
Και στην περίπτωση όμως που ξεκόψει κανείς οριστικά – τρόπος του λέγειν – από το “όπιο του λαού” αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε περισσότερο ή λιγότερο χοντροκομμένα ή ραφιναρισμένα υποκατάστατα. Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει σε κάτι ανώτερο από τον εαυτό του. Εκτός ίσως από τον Τραμπ! 😄😅