Ούτε αισιοδοξία ούτε απαισιοδοξία : η όποια ελπίδα, αν υπάρχει, είναι δυσδιάκριτη, με την «κυβέρνηση» να παίζει χωρίς αντίπαλο, και τις «ηγεσίες» κομμάτων και χωρών σε πλήρη ευθυγράμμιση. Το πιο αστείο : αυτή ακριβώς, που έπρεπε να αποτελεί ένδειξη του ότι «κάτι συμβαίνει», κατέληξε …δικό τους επιχείρημα.
Στο πλαίσιο του οχετώδους «πολιτικού διαλόγου» στη Βουλή, αντίγραφου του διεξαγόμενου στα [social] media, ο «αντιεμβολιαστής» [= δυσανεκτικός στην ιατρική χούντα] …απομονώνεται όχι απλώς σαν υπαίτιος για την υποτροπή της πανδημίας. Αλλά και σαν ενσάρκωση, κατά το δοκούν, κάθε δεινού που έχει πλήξει τον πλανήτη και τον τόπο : απ’ την αποτυχία της αριστεράς, μέχρι τον «εθνικισμό», το ρατσισμό και τη θρησκοληψία.
Θα ήθελα να πιστέψω ότι το σουρεαλιστικό μέτρο του πρόστιμου δεν θα ισχύσει – ότι σκοπός πίσω του είναι η προώθηση των τελευταίων δόσεων ενός ληγμένου εμβολίου, στην πιο επιδεκτική πιέσεως κοινωνική ομάδα. Αλλά οι εξελίξεις δείχνουν το αντίθετο. Αν τα περί «πολλαπλασιασμού των ραντεβού» αληθεύουν, και αν αυτό συνεχιστεί, η όρεξη των ανθρωποειδών για νέα μέτρα διαρκώς θα μεγαλώνει.
Η σκέψη ότι, κάποια στιγμή, οι «ρινόκεροι» θα αντιληφθούν ότι το εμβόλιο ήταν απλώς το δόλωμα [όταν πχ. θα τρώνε πρόστιμο γιατί έφαγαν …κρέας, ή γιατί επισκέφτηκαν το τάδε site] δεν είναι ακριβώς παρήγορη : ακόμα κι ο ρινόκερος μπορεί να αντιληφθεί ότι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο ή στα κάγκελα του κλουβιού. Τότε όμως είναι αργά γι’ αυτόν.
Τα άτομα, από τους ειδικούς της τηλεόρασης, μέχρι τον …οικογενειακό γιατρό με τον οποίον τσακωνόμουν προ ολίγου, δεν το κρύβουν: τα χειρότερα είναι μπροστά μας, οι μεταλλάξεις θα κρατήσουν άλλα τρία χρόνια. Μόνο αν υπάρξει αντίσταση, σε διεθνές επίπεδο, με έργα, τώρα, υπάρχει η [θεωρητική] πιθανότητα ανακοπής της πορείας. Αν όχι, μετά από αυτό δεν υπάρχει επιστροφή.