Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βελτιώσει την αύρα ελαφρών κυβικών που απέπνεε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ως πρωθυπουργική παρουσία, πλησιάζει στο σημείο να είναι πειστικός, σε μια χώρα που έχει γνωρίσει ως πρωθυπουργούς, γελοιογραφίες τύπου Τσίπρα και …Γιώργου Παπανδρέου.
Ως παρουσία σε πλαίσιο διπλωματικών αποστολών, έχει δρόμο μπροστά του.
Στην κοινή συνέντευξη με τον Τραμπ στο οβάλ γραφείο, ο πρωθυπουργός μας φάνηκε …ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος. Με την “κακή έννοια”. Θέλω να πω, όταν έχεις από τη μια ένα είδος “γρανιτένιου ανθρώπου”, άκαμπτα επικεντρωμένου στην αζέντα του, κι απ’ την άλλη τα γουρλωμένα, εκφραστικά μάτια του Κυριάκου, το αμήχανο χαμόγελο, την αίσθηση ότι είναι κάθιδρος ενώ δεν είναι ιδρωμένος, αισθάνεσαι άβολα με το ότι ο συμπαθής κατά τ’ άλλα άνθρωπος, εκπροσωπεί τη χώρα σου στη διεθνή σκηνή. Και αντιλαμβάνεσαι το λόγο για τον οποίο ο Τραμπ σέβεται το αχρείο υποκείμενο που προεδρεύει της “φίλης και γείτονος”: είναι τα εξόφθαλμα κοινά τους στοιχεία. Το υπνωτισμένο βλέμμα, η πεποιημένη αυτοπεποίθηση, ο άνευ όρων πατριωτισμός [λέγεται και εθνικισμός], και η παρεξηγήσημη ως μεγαλομανία ακλόνητη απόφαση να αφήσουν το στίγμα τους στην ιστορία.
Κατά τ’ άλλα, οι κριτικές περί το αποτέλεσμα της αποστολής, προεξαρχούσης εκείνης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι της ίδιας υφής και φερεγγυότητας με τις κριτικές που δέχεται ο Τραμπ από τους δημοκρατικούς, για την εκτέλεση ενός από τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους στο κόσμο. Όχι τυχαία, ο Μητσοτάκης δέχτηκε κριτική και για το ότι έσπευσε “μόνος αυτός” από τους Ευρωπαίους ηγέτες να συμπλεύσει με την “εγκληματική ενέργεια” του προέδρου.
Ως προς διάφορα άλλα που ακούστηκαν:
Από καταβολής ηγεμονίας της Αμερικής ως παγκόσμιας υπερδύναμης, την ίδια λογική, των “ίσων αποστάσεων” και του “βρείτε τα” κρατάει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μια στοιχειώδης επιθεώρηση των διαφόρων φάσεων του Κυπριακού αρκεί για να το δείξει. Σημείωση: οι Αμερικανοί αποφασίζουν να επέμβουν, διατηρώντας πάντα αυτή τη λογική, ΜΟΝΟ όταν θεωρήσουν ότι τα πράγματα βαίνουν ανεξέλεγκτα. Που σημαίνει ότι αν μια ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, θα πρέπει πριν από όλα να παρουσιάζεται έτοιμη για πόλεμο.
Η μόνη φορά που δόθηκε συνέντευξη τύπου στο προαύλιο του Λευκού Οίκου σε επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού, ήταν στην επίσκεψη Τσίπρα [τότε που ο γαλουχημένος με συνθήματα του τύπου “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” κλπ. “αριστερός επαναστάτης” έπλεκε το εγκώμιο του Αμερικανού προέδρου]
Δεν ήταν μόνο ο Μητσοτάκης που καθόταν, μοιραίος και άβουλος, ακούγοντας τους χειμαρρώδεις μονολόγους του προέδρου. Πλείστοι όσοι ηγέτες, μεγαλυτέρου αναστήματος [Μέρκελ, Άμπε, etc] έχουν βρεθεί να παίζουν τον ίδιο άχαρο ρόλο… Και μιλάμε, χτες, για χρονική συγκυρία, που κρίνεται από όλους ως η κρισιμότερη στην προεδρική θητεία του DT.
Το τι ακριβώς προκύπτει απ’ την αποστολή στις ΗΠΑ είναι νωρίς για να γίνει ορατό, ιδίως σε “σχολιαστές” που αληθινή δουλειά έχουν την εργαλειοποίηση γεγονότων και τη δημιουργία εντυπώσεων.