Ένα είδος μεταστροφής παρατηρείται στη συμπεριφορά του “Άρχοντα” της Πρωινής Ζώνης. Ο κύριος Παπαδάκης, μακράν ο επικοινωνιακότερος [= σε επαφή με την “κοινωνία”] απ’ το ελεεινό σινάφι του, μη έχων και πολλά να φοβηθεί ή να αποδείξει, εμφανίζεται αυθεντικά οργισμένος, και όχι απλώς διερμηνεύων τα αισθήματα του τηλεθεατή-πολίτη. Ο κύριος Πτεροδάκτυλος τον επανέφερε στη θέση του, με καίριες επιστημονικές επισημάνσεις του τύπου “η συμβολή των ΜΜΜ στη διασπορά του ιού δεν προκύπτει μεγάλη απ’ τις μελέτες”, αλλά με τη λήξη της συζήτησης, η οργή επανήλθε. Τα αισθήματα του κόσμου τώρα, πρέπει να θεωρούνται δεδομένα, όπως φαίνεται απ’ το μικρό όργιο χτες – σήμερα στα social media: τα τσουνάμια βλακείας [Big Brother, #MeToo, Κουφοντίνας …] που εξαπολύονται στον κόσμο, αδυνατούν να καλύψουν μια δυσαρέσκεια που γίνεται οργή. Έχει πλάκα, έτσι για αλλαγή, να διαβάζει κανείς κάποια σχόλια με πέραν του φυσιοδιφικού ενδιαφέρον.

Μπαίνουμε επομένως σε μια κρίσιμη φάση του κοινωνικού πειράματος, που για την Ελλάδα έχει ένα πρόσθετο στοιχείο : κάποιοι θα ήθελαν να “μελετήσουν” την όποια αντίδραση στα μέτρα, υπό το πρίσμα της εθνικής επετείου. Πώς υπεισέρχεται αυτή στην εξίσωση; Σαν σύμβολο αντίστασης; σαν σύμβολο συμμόρφωσης στις επιταγές της Επιστήμης; * Θα υπεισέλθει καν; θα κινηθεί στις ύπουλα “εθνοαποδομητικές” ατραπούς που επιθυμεί η κυρία Αγγελοπούλου; η απάντηση είναι φυσικά, όλα αυτά ταυτόχρονα, σε μια εύκολα ελέγξιμη [;] ποσόστωση : προϋπόθεση εκτέλεσης του κοινωνικού πειράματος είναι η εξασφάλιση εργαστηριακών συνθηκών, με τον εγκλωβισμό του κοινωνικού γίγνεσθαι στα social media να μετατρέπει αυτά τα τελευταία σε ένα θαυμάσιο δοκιμαστικό σωλήνα.
Υπάρχει και μια άλλη πιθανότητα, που δεν βλέπω να συζητείται. Καπάκι σε όλα αυτά, ο ημιπαράφρων πρόεδρος της φίλης και γείτονος, να επιλέξει τη συγκεκριμένη 25η Μαρτίου για να ξεκινήσει “κάτι”…

* Ας θυμηθούμε τους οπλαρχηγούς Χαρδαλιά και Τσιόδρα, διά στόματος Πρωθυπουργού της χώρας, πέρσι.