Τυπικός “διάλογος” από αυτούς που εκτυλίσσονται στο Twitter: δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να κλάψεις, ή απλώς να  …συμμετάσχεις – συνήθως διαλέγεις το τρίτο, παρασυρμένος απο τη “δυναμική του μέσου”… Ο δημοσιογράφος της υποθέσεως εγείρει θέμα με την απόρριψη ασύλου μετανάστη που, έχοντας ταξιδέψει ως εδώ από μια “απίθανη” χώρα της Αφρικής, ζητά άσυλο στη Μυτιλήνη. Η “απιθανότητα” της χώρας, προκύπτουσα εκ του ότι είναι  άγνωστη στο κοινό, και συνεπικουρούμενη απ’ την απίθανη ονομασία της [και που να έβλεπαν το όνομα της πρωτεύουσάς της…], δίνει δέξοδο στην αγανάκτηση των χρηστών του Twitter, διευκολύνοντάς την να εκτονωθεί με τον πατροπαράδοτό μας τρόπο: του δημιουργικού χαβαλέ.  Tο ενδιαφέρον για τον fellow human έχει πάει διακοπές διαρκείας. Το αν όντως υπάρχει λόγος για τον Μπουρκινοφασιανό να αφήσει τη χώρα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, είναι το τελευταίο που θα τεθεί υπο διερεύνηση. Και όμως, είναι πανεύκολο, γίνεται μ’ ένα κλικ, “όπως όλα”. Μπουρκίνα Φάσο είναι, απ’ τη δεκαετία του ’80, το όνομα μιας χώρας που κάποιοι παλαιότεροι θυμούνται ως Άνω Βόλτα. Απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους τη δεκαετία του ’60. Η σταθερά ασταθής, έκτοτε, πολιτική κατάσταση της χώρας, και η ρουτίνα των τρομοκρατικών επιθέσων με 500 νεκρούς τα τελευταία 2 χρόνια, κάνουν πολλούς από τους κατοίκους να αναζητούν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες όπως …η Γκάνα [βλ. post ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ …ΓΚΑΝΑ]. Το πρόβλημα, βεβαίως, γενικευμένο όπως προκύπτει, είναι το εξής: ανεξαρτήτως χώρας, όπου Γης, όποιο θέμα κι αν αντιμετωπίζει κάποιος, μια λύση, προτείνεται ως πανάκεια, από ύποπτες ΜΚΟ και μιντιακά κέντρα προπαγάνδας: φυγή στη Δύση. Η μόνη αληθινή λύση, επομένως, είναι ο εντοπισμός και η έκθεση των κέντρων προπαγάνδας [που είναι οι ηθικοί αυτουργοί πίσω απ’ τους traffickers], και η αναίρεσή της με μια αντι-προπαγάνδα που θα εξηγεί ότι η μετανάστευση δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται, ότι το φυσιολογικό για ένα άνθρωπο είναι να μένει στην πατρίδα του και να προσπαθεί να τη βελτιώσει. Τα “κονδύλια” που απλόχερα διοχετεύει η Δύση, για δομές υποστήριξης και …ενσωμάτωσης μεταναστών, οφείλουν να πάνε ως βοήθεια σε χώρες που έχουν ανάγκη.  Αλλιώς σε όχι μεγάλο βάθος χρόνου, τίθεται σε εφαρμογή το σλόγκαν: ΕΙΣΑΓΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΝΕΣΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. Κι αυτό ισχύει ως νομοτέλεια, ιδίως για χώρες όπως η Ελλάδα. Η αυτοματοποιημένη αδιαφορία του κάτοχου λογαριασμού στο Twitter για το δύσμοιρο μετανάστη, μπορεί να εκφράζεται με χαβαλέ, κρύβει όμως μια ενστικτώδη συνειδητοποίηση η οποία, για “επιφανείς του δημόσιου χώρου”, τύπου Δοξιάδη / Αγαπηδάκη, δείχνει άπιαστο όνειρο: όλης της Γης οι κολασμένοι, στα 132.000 τ.χλμ. μιας χώρας 1.000.000 ανέργων, απλώς δεν χωράνε.

Η φωτό είναι παρμένη στην Ουαγκαντούγκου, πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο, στη διάρκεια στρατιωτικού πραξικοπήματος [2014].