Ένα από τα προβλήματά μου, “σαν ακροατή”, με την δισκογραφία του Θεοδωράκη, είναι …οι ερμηνευτές του. Διαχρονικά και κατά συντριπτική πλειονότητα, γυναίκες και άνδρες. Εξαιρουμένου του Μπιθικώτση και “αυτού εδώ”, εννοείται.
“Σαββατόβραδο” [Λειβαδίτης] από την μνημειώδη Πολιτεία Α’.

One of my problems, “as a listener”, with Theodorakis’ discography, is … his performers, men and women, the vast majority of them.
With the exception of Bithikotsis and “this one here”, of course.
“Saturday Night” [Leivaditis] from the monumental Politeia A’.

Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.
Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να `ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να `ρχονταν
ια Κυριακή το βράδυ.
Οι άντρες σχολάν’ απ’ τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.
Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ’ άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να `ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να `ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.