Στην κλίμακα της δημοσιογραφικής αθλιότητας, που στην Ελλάδα ειδικά, φτάνει σε “δυσθεώρατα” ύψη, ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος κατέχει θέση περίοπτη. Διαβάζω τα κείμενά του [στο in.gr] ως υπόδειγμα “συγκροτημένου” λόγου μιας “αριστεράς” που εννοεί να συνδυάζει την εισαγόμενη υστερία του political correctness, με μια μισαλλοδοξία χτισμένη στην ολική επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού κλίματος.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην εκπληκτική σειρά συνεπαγωγών που εμφιλοχωρούν στο τελευταίο κείμενό του, με τίτλο: “να πούμε την αλήθεια για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό”.

Γιατί υπάρχουν ΜΚΟ (που οι πιο πολλές προσφέρουν σημαντικό έργο);
Γιατί διαμορφώνονται ακραίες συνθήκες και δεν επαρκεί ο κρατικός μηχανισμός.
Γιατί διαμαρτύρονται οι πρόσφυγες;
Γιατί ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Γιατί αντιδρούν οι κάτοικοι;
Γιατί οι υποδομές στα νησιά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Αυτά είναι τα δεδομένα.
Λένε πολλοί ότι η λύση είναι τα «κλειστά κέντρα» και οι μαζικές επιστροφές και απελάσεις.
Μόνο που δεν λένε ότι τα πρώτα θα κινδυνεύουν να γίνουν μικρές και μεγάλες «Μόριες» και ξεχνούν ότι ούτε εύκολες είναι οι μαζικές απελάσεις, ούτε πάντα σύμφωνες με τους κανόνες δικαίου.
Στην πραγματικότητα χρειάζεται να δούμε τα πράγματα αλλιώς.
Να παραδεχτούμε ότι αρκετές χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν στη χώρα, οπότε αντί να συζητάμε εάν θα ζουν σε κακές συνθήκες κράτησης στα νησιά ή στην ενδοχώρα, ας συζητήσουμε το πώς θα ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία.
Και σε αυτή τη βάση, αντί να ασχολούμαστε με επικίνδυνες λύσεις όπως τα «φράγματα» και οι κάθε λογής φράχτες, να πάμε και να απαιτήσουμε, οικοδομώντας και συμμαχίες μέσα στην Ευρώπη, να αλλάξει τώρα η άθλια πολιτική που βλέπει τη χώρα μας απλώς ως «φραγμό».
Όλα τα άλλα απλώς θα δίνουν πάτημα στην ακροδεξιά να σηκώνει κεφάλι.

Η τελευταία φράση καθρεπτίζει και τη βασική, βαθειά ανησυχία του αρθρογράφου: ας πλημμυρίσει η χώρα “μετανάστες” από …90 αφροασιατικά κράτη, κυρίως άνδρες, κυρίως μουσουλμάνους, χωρίς δεξιότητες, χωρίς διάθεση σεβασμού της χώρας που τους φιλοξενεί, χωρίς τη δυνατότητα να συμβιώσουν καν οι ίδιοι μεταξύ τους. Αρκεί να μην ξανασηκώσει κεφάλι …η δεξιά. Ο αριστερός αναγνώστης έρχεται σε ιδεολογικό οργασμό, διαβάζοντας τέτοιες φράσεις.
Το ότι οι “πρόσφυγες” δεν διαμαρτύρονται μόνο για τις άθλιες συνθήκες, αλλά και για το ότι είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που δεν είναι ο προορισμός τους, υπεκφεύγει της αντιληπτικής ικανότητας του “καλλιτέχνη”.
Όπως και το ότι, οι κάτοικοι δεν αντιδρούν απλώς γιατί “δεν αντέχουν οι υποδομές τους”, αλλά γιατί βλέπουν, έστω και αργά, την εφιαλτική προοπτική διάλυσης της ζωής τους. Καλά θα ήταν να το είχαν αντιληφθεί πολύ πιο πριν, αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε να υπάρχει στοιχειώδης ενημέρωση περί το τί συμβαίνει, δεκαετίες τώρα, στην Ευρώπη. Ποιος θα τους ενημερώσει όταν, άνθρωποι σαν τον ΛΧ, δημοσιογράφοι υποτίθεται, το αγνοούν [;] οι ίδιοι;
Η αδιαφορία του ΛΧ για την τύχη των ντόπιων, η στοργή με την οποία εγκύπτει αποκλειστικά στο πρόβλημα του μετανάστη-μπουκαδόρου, φαίνεται απ’ τους λόγους για τους οποίους αποκλείει a priori τη λύση των κλειστών κέντρων και των μαζικών απελάσεων: θα γεμίσουμε με μικρές-μεγάλες Μόριες [=άθλιες συνθήκες για τους ταλαίπωρους λαθρομετανάστες, απέναντι στους οποίους, για κάποιο λόγο, έχουμε ανειλημμένη υποχρέωση]. Όσο για τις απελάσεις, ούτε εύκολες είναι, ούτε “πάντα” σύμφωνες με τους κανόνες του δικαίου.
Η λύση που προτείνει: “να παραδεχτούμε ότι αρκετές χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν στη χώρα, οπότε αντί να συζητάμε εάν θα ζουν σε κακές συνθήκες κράτησης στα νησιά ή στην ενδοχώρα, ας συζητήσουμε το πώς θα ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία”. Έτσι απλά. “Αρκετές χιλιάδες”. Το φαινόμενο των εκατομμυρίων μεταναστών που ζουν σε χώρες της [βόρειας κυρίως] Ευρώπης αποκλειστικά με επιδόματα, μη εργαζόμενοι και αρνούμενοι να ενταχθούν στην κοινωνία των “απίστων”, το φαινόμενο των no-go zones και της εξάπλωσης του νόμου της σαρίας στα γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, είναι πράγματα για τα οποία ο ΛΧ και οι όμοιοί του δεν έχουν φροντίσει [;] να ενημερωθούν.
Θυμάμαι τον καυγά μου με “συνάδελφο” σε “αριστερό” έντυπο, με το οποίο συνεργάσθηκα χρόνια ως “πολιτιστικός αρχισυντάκτης”: τον άτεγκτο τρόπο με τον οποίο μιλούσε για ανθρωπισμούς και υποχρεώσεις μας προς τους, συλλήβδην, “πρόσφυγες” εν ονόματι κανόνων του διεθνούς δικαίου – για κάποιο λόγο αφήνοντας έξω τους κανόνες που μιλούν περί …παράνομης εισόδου σε μια χώρα. Και το θράσος με το οποίο απέρριπτε οποιοδήποτε επιχείρημα με ατάκες του τύπου: “καλά αυτά τα λένε οι χρυσαυγίτες”. Ήταν 2016. Αφού είπα όσα έπρεπε να πω, έκλεισα την πόρτα πίσω μου, και δεν ξαναγύρισα.
Ως προς τον ΛΧ, αποστολή αυτού και των ομοίων του είναι η αποτροπή, πάση θυσία, του αποσυμφορισμού της χώρας  [παρεμπιπτόντως, και η προστασία των ΜΚΟ, που υπάρχουν γιατί δεν επαρκούν οι κρατικές δομές, και κάνουν καλή δουλειά οι περισσότερες…]
Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να γεμίσει η Ελλάδα “πρόσφυγες”, που δεν είναι καν μετανάστες. Μετά απ’ αυτό, δεν μπορεί, όλο και κάτι ωραίο θα προκύψει. Κατά την αρχετυπική …γκουζγκούνεια λογική: “μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε”.