Η κρατική λογοκρισία εναντίον εκπροσώπων της, αριστερής κατά κανόνα, διανόησης όσον αφορά το παλαιστινιακό γίνεται θέμα ακόμα και στα ελληνικά μίντια – μόλις διάβασα ένα άρθρο του (σταθερά ανεκδιήγητου) Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr. : ‘Ο κίνδυνος ενός νέου Μακαρθισμού’ – εδώ.
Το ενθαρρυντικό με την εξάπλωση των φοιτητικών διαδηλώσεων στις ΗΠΑ αφορά στο ότι για πρώτη φορά ακούγεται, σθεναρά και από τόσα χείλη, το αυτονόητο : δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς να διατυπώσεις κριτική στο κράτος του Ισραήλ χωρίς να κατηγορηθείς για “αντισημητισμό”. Κανένας δεν θα μπει βεβαίως σε διαδικασία αναδρομής σε συγγραφείς που έχουν ακυρωθεί, δεκαετίες τώρα, ως “αρνητές” της επίσημης (σε Βιβλική συσκευασία) αφήγησης περί Β’ΠΠ, επειδή τόλμησαν να αναθεωρήσουν κάποια σημεία της. Οι ιστορίες των εναντίον τους διωγμών θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους από μόνες τους – η πολυδιαφημισμένη ιστορία του κυρίου Βαρουφάκη είναι τόσο πρωτότυπη όσο οι τίτλοι κάποιων απ’ τα βιβλία του (‘Μιλώντας στην κόρη μου’, ‘Techno-Feudalism’ *)
Από την άλλη πλευρά, κάτι που επίσης αποφεύγεται, είναι η αναφορά στο σύνηθες ποιόν των διαδηλούντων υπέρ του Παλαιστινιακού αγώνα. Πρόκειται για το ίδιο πλήθος των δικαιωματιστών, που κινητοποιείται για τα γνωστά και μη εξαιρετέα ανύπαρκτα ζητήματα (συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της γυναίκας στο …late-term abortion). Σε περίοπτη θέση ανάμεσα στα οποία έχει προστεθεί την τελευταία δεκαετία το της “κλιματικής κρίσης” .
Το ίδιο πλήθος που, πριν αντιμετωπιστεί με τις λογοκριτικές μεθόδους για τις οποίες γίνεται σήμερα συζήτηση, εφάρμοσε το ίδιο και συνεχίζει να ασκεί κάθε είδους τρομοκρατική / καταπιεστική συμπεριφορά εναντίον του “αντιπάλου” – η λογοκρισία είναι ανάμεσά τους η ηπιότερη : σε ό,τι αφορά τη σημερινή κατάσταση, φοιτητές αντιμετωπίζουν απαγόρευση πρόσβασης σε πανεπιστημιακούς χώρους “αν δεν διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στον παλαιστινιακό αγώνα”.
Με δεδομένο ότι πρότυπο όλων αυτών, ιστορικά, αποτελεί η κινητοποίηση εβραϊκών κύκλων επί αμερικανικού εδάφους, δεκαετίες πριν το Ολοκαύτωμα ** μπορεί κανείς να προσεγγίσει το σημερινό φαινόμενο με θεολογικούς όρους (επέκταση του συμβολαίου με τον εβραϊκό λαό σε οικουμενικό επίπεδο, μέσω της Χριστιανικής “αίρεσης”) ή και …ψυχαναλυτικούς (πατροκτονία).
* ‘Εξηγώντας τη δημοκρατία στην κόρη μου’ – Ρεζίς Ντεμπρέ (1999).
‘Τεχνοφεουδαρχία’ – Θεοφάνης Ράπτης (2007 – a must read!)
** η ADL / Anti-Defamation League, εβραϊκή διεθνών προδιαγραφών μη-κυβερνητική οργάνωση ιδρύεται στη Νέα Υόρκη το 1913. Εικόνα ανοίγματος : το κτίριο όπου στεγάζονται τα κεντρικά της γραφεία.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μεταξύ μας τώρα κανένας δεν ενδιαφέρεται για την “ελευθερία του λόγου”. Ο καθένας θέλει απλά να λέει μόνο τα δικά του. Βασικά ούτε τα δικά του. Της παράταξής του.
Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, οπότε, ποιον να εμπιστευτείς; και σε ποιο βαθμό μπορείς να κάνεις …”your own research” να πούμε; Εκ των πραγμάτων οδηγείσαι στο “περίπου” και στη “διαίσθηση”. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο το πράγμα, στην ολότητά του, είναι αδύνατο να αντέξει, είτε ως ιδέα είτε ως πραγματικότητα. Και αντί της “λύσης” μιας A.I. με εποπτική ικανότητα / ταχύτητα επιλογών / αποφάσεων “αδιανόητα μεγαλύτερες” εκείνων του ανθρώπου προτιμάς μια κατάσταση απομόνωσης και στοιχειώδους αυτάρκειας στο βαθμό που μπορείς (;) κι αυτή την τελευταία να την πετύχεις.
Αν το σκεφτείς πάντως, ο λόγος για τον οποίο ουδείς έχει καιρό ή διάθεση να ακούσει τον άλλο είναι η ιδέα (περασμένη ως εντολή άνωθεν) ότι “δεν υπάρχει χρόνος”. Ότι τα πράγματα είναι κατεπείγοντα, κι ότι απαιτείται εδώ και τώρα, παντού και πάντα …ενεργοποίηση.
Δεν θα ξεχάσω τον πρώτο καιρό που είχα πιάσει δουλειά στο Καββαθέικο, όπου συνήθως έσκαγα μύτη ξενύχτης, και όπου άκουγα άτομα να κινούνται με βήμα ταχύ στους διαδρόμους, ανταλλάσσοντας βαρυσήμαντες φράσεις με περισπούδαστο ύφος όπως “θα πας εκεί να δεις αυτό, και στη συνέχεια θα γράψεις εκείνο και το άλλο. ΤΟ ΘΕΛΩ ΧΤΕΣ!”. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς μου ακούγονταν. Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει κατάσταση πιο αποκαλυπτική της ματαιότητας των πάντων, in my lifetime anyway.
Αυτό με το χρόνο το θεωρώ δικαιολογίες. Από την άλλη έχω καταλήξει να εκτιμώ την παραδοσιακή γυναικεία στάση ζωής που περιόριζε ή μάλλον συγκέντρωνε τα ενδιαφέροντά τους εις τα ενδότερα της οικίας άντε το πολύ και στα πέριξ. Μη σου πω κιόλας ότι κάπου τη ζηλεύω.
Συμφωνώ. Η παραδοσιακή γυναικεία στάση ζωής θα μπορούσε να είναι η σωτηρία του κόσμου (δεν εννοώ φυσικά το ψευδεπίγραφο αφήγημα περί …υποταγής στο τοξικό αρσενικό). Το πρόβλημα είναι ότι η σημερινή γυναικεία στάση ζωής χτίζεται με σύστημα και μέθοδο πάνω σ’ εκείνη των Kardashians.
..που αποτελούν παρεμπιπτόντως το “απλησίαστο” πρότυπο των τρανς κλπ. Λες και το να “είσαι γυναίκα” συνίσταται στο να μασκαρεύεσαι αποκριάτικα. Φαντάζομαι τη φάση που ένας καθόλα σοβαρός και αρρενωπός κύριος με κοστούμι, βαριά φωνή και προτίμηση στο αντίθετο φύλο θα δήλωνε ότι αισθάνεται γυναίκα και ότι απαιτεί ανάλογη αντιμετώπιση από το νόμο και την κοινωνία. Όλοι θα νόμιζαν ότι τρελάθηκε. Λες και στην πραγματικότητα θα ζητούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που ζητάνε οι καραγκιόζηδες του φαίνεσθαι. “Διαφορετικό” σημαίνει στην εποχή μας απλά του συρμού.
Καμία διαφορά δεν θα υπήρχε πράγματι. Και φοβάμαι ότι στο πλαίσιο της ολοκληρωτικής “κατάργησης των στερεοτύπων” δεν αργεί η στιγμή που θα συμβεί και αυτό που λες, και όχι μόνο θα συμβεί, αλλά και θα πανηγυρισθεί δεόντως. Του στιλ, “ναι, η μέρα είναι νύχτα …you got problem?”
Trust no one. Εντωμεταξύ τελευταία είχα συναλλαγές με άτομο εκ πρώτης όψεως φυσιολογικό, για το ποιόν του οποίου όμως τα ζωδιακά μου κιτάπια – τα οποία πάντα συμβουλεύομαι καλού κακού – δεν είχαν ούτε μια καλή κουβέντα να πουν. “Αμάν ρε συ πια” λέω στον εαυτό μου “έχεις κολλήσει άσχημα με αυτές τις μαλακίες”. Ε λοιπόν και λίγα έλεγαν! Η διαίσθηση παρεμπιπτόντως δεν με προειδοποίησε για τίποτα. Η ψυχρή λογική από την άλλη ναι. Μόνο που δεν έβγαζε νόημα.
Θυμαμαι σ ενα βιβλιο του Xενρυ Μιλλερ ( Ο Τροπικος του Αιγικερω , νομιζω ) ειχε κατι κατεβατα θαψιμο με οικτρο τροπο για τους Εβραιους της Νεας Υορκης που μου εκανε μεγαλη εντυπωση για το θρασος του . Βεβαια τοτε που γραφτηκε ηταν προ Ολοκαυτωματος εποχη .. Απορω αν κυκλοφορει το βιβλιο αυτουσιο η’ εχουν βγαλει αποσπασμα πλεον ..
By the way , ριξε ενα ..αυτi αν εχεις χρονο σ αυτο το δυστοπικο electropop track που μ εχει πιασει “ψυχωση” εσχατως .. Iσως να σου κανει καποιο κλικ κι εσενα
https://www.youtube.com/watch?v=e0zAOpLOIYo
Καλά τώρα, αντισημιτικά σχόλια έχουν κάνει τεράστιοι φιλόσοφοι και λογοτέχνες, από τον Χιούμ και τον Καντ μέχρι τον Ντοστογιέφσκι (όχι ότι θεωρώ τον ΧΜ ευκαταφρόνητο). Για να μην πω τι θα έλεγαν κάποιοι αν κυκλοφορούσε σήμερα ένα βιβλίο σαν το ‘Εβραϊκό Ζήτημα’ του (Εβραίου himself) Μαρξ.
Όσοι θεωρούν ότι ο αντισημιτισμός ήταν ναζιστική πατέντα είναι pure comedians. Τα τεράστια πογκρόμ που υπέστησαν οι Εβραίοι καθ’ όλο τον 19ο αι. στη Ρωσία πυροδότησαν το σιωνιστικό κίνημα (σύμφωνα τουλάχιστον με την επίσημη αφήγηση…)
Αυτοί ρε είναι γ@μώ τα γκρουπάκια, έπαιζα από το πρώτο τους άλμπουμ στα early ’00s, στις “ηρωϊκές” εποχές του Εν Λευκώ (καμία σχέση με την “τσιγκολελέτα ποιότητας” που έγινε όταν άλλαξε ιδιοκτησία). Τους είχα πρωτοπροσέξει απ’ το όνομά τους που είναι τραγούδι των Roxy Music.