Για κάποιους από εμάς, αρχίζει να παρέρχεται η στιγμή που ο κορωνοϊός κι οι μεταλλάξεις, οι διασωληνωμένοι και τα κρούσματα, οι Μόσιαλοι κι οι Παγώνες, μπορούν να αποτελούν είδηση. Να αντιπροσωπεύουν δηλ. κάτι για το οποίο να μπορείς να μιλάς χωρίς να έχεις την αίσθηση μιας κουραστικής επανάληψης.
Δυστυχώς, δεν έχει ακόμα γίνει αντιληπτή σε όσους θα έπρεπε η πραγματικότητα πίσω από εκείνη που, με τεχνικές ιμπρεσάριου, κατασκευάζουν οι ειδήσεις: άνθρωποι αδρά αμειβόμενοι για να “εξηγούν” στην κοινωνία ότι πρέπει να βυθιστεί σε ένα νέο κύκλο ύφεσης, απεμπολώντας τα τελευταία στοιχεία που την συνέχουν, προκειμένου να σώσει απ’ την “πίεση” ένα Σύστημα Υγείας, την σοβαρή ενίσχυση / ανανέωση του οποίου ουδείς αποφασίζει.
Τα παραπάνω, με φόντο τη “φονική δράση” ενός ιού που αφαιρεί αποκλειστικά σχεδόν ζωές υπερηλίκων με υποκείμενα νοσήματα, οι οποίοι αφήνονται εκτεθειμένοι σ’ αυτόν χωρίς στοιχειώδη μέριμνα – συμπεριλαμβανομένης σ’ αυτό το concept, της επιλογής τους ως Νο 1 ομάδας που θα “πειραματισθεί” με ένα αδοκίμαστο εμβόλιο.
Στο πλαίσιο της “πανδημίας”, είναι εκπληκτικό το πόσο πιστά ακολουθείται από τους κατά τόπους “κυβερνώντες” [=αναζητώντες θέση στον Μαύρο Ήλιο της Global Διακυβέρνησης] η επιταγή “ζήσε τη στιγμή”. Πρόκειται για το κυρίαρχο σύνθημα / ρεφρέν με το οποίο τα βομβαρδιστικά της ποπ κουλτούρας, σφυροκοπούσαν τον πλανήτη δεκαετίες ολόκληρες. Πεδίο εκδήλωσης του φαινομένου ήταν πάντα [ως ενιαίο σύνολο, από μια στιγμή] η “τέχνη” και οι διαφημίσεις. Στην εκχυδαϊσμένη καταναλωτικών προδιαγραφών βερσιόν του, “ζήσε τη στιγμή” σημαίνει:
“Ξέχασε τώρα το παλιό [=το περσινό]. Ιδού το νέο, το ‘εντελώς διαφορετικό’ [=ολόιδιο] που πρέπει ν’ αγαπήσεις”.
Το σύνθημα, εγκατεστημένο στον πυρήνα της ιδεολογίας του σύγχρονου πολίτη, προτρέπει στη διαγραφή της μνήμης, της πείρας και της μέριμνας που αυτές υπαγορεύουν, ώστε το μέλλον να γίνεται κατά το δυνατόν ελέγξιμο [=προβλέψιμο].
Το “ζήσε τη στιγμή” είναι η θυσία του παρελθόντος και του μέλλοντος στο όνομα ενός ανύπαρκτου, δήθεν “παρόντος”. Γιατί ως παρόν δεν μπορεί να νοηθεί [βιωθεί], παρά η κίνηση του παρελθόντος προς το μέλλον.
Στην προκειμένη περίπτωση, της “πανδημίας”, αυτό ακριβώς το σύνθημα, το «ζήσε τη στιγμή» καλεί τον “πολίτη” σε μόνιμα έμφοβη κατάσταση. Δίχως χώρο για σκέψεις, προβλέψεις, αναπολήσεις και συγκρίσεις, δίχως άλλη έγνοια από το πώς θα κάνει “αυτό που πρέπει”, για την επιπέδωση μιας καμπύλης που δεν θα επιπεδωθεί ποτέ.