Όταν είναι να κριτικάρουμε θα κριτικάρουμε, κι όταν είναι να δώσουμε εύσημα, θα τα δώσουμε.
Τα εύσημα σήμερα πάνε στον κύριο Μπογδάνο για το άψογο από κάθε άποψη, προ διημέρου βίντεό του.
* Ο τίτλος αναφέρεται στο “κλασικό” του Νίκου Καρβέλα ‘Κι Οι Γύφτοι Κάνουν Lifting’ (άκου εδώ)
(Visited 112 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Πάντα μού έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι, ενώ σε μεγάλο βαθμό ζουν σε άθλιες με τα δικά μας κριτήρια συνθήκες, μπαινοβγαίνουν συστηματικά στις φυλακές, δεν έχουν κανονική εργασία και σύνταξη – αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν και, σα να μην έφτανε αυτό, μας θεωρούν κατώτερο είδος ανθρώπου. Άσε που οι γυναίκες τους, αν εξαιρέσεις τη βρώμα, είναι σε ασυνήθιστα ποσοστά ιδιαίτερα όμορφες. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι κάποιες παραχωρήσεις των τελευταίων δεκαετιών στο σύγχρονο τρόπο ζωής τους έκαναν από κάθε άποψη χειρότερους.
Η αποθράσυνση των εν λόγω, όπως και άλλων (θεωρούμενων) μειονοτήτων, αποτελεί “εύλογη” ανταπόκρισή τους σε σχέδια εκπονούμενα απ’ τα γνωστά – άγνωστα επιτελεία και εφαρμοζόμενα απ’ τις γνωστές – άγνωστες ΜΚΟ : οι γύφτοι ενθαρρύνονται να είναι έτσι. Άλλωστε αποτελούν το πρότυπο των απανταχού “μεταναστών”, το ζωντανό παράδειγμα του above the law και των open borders, της θυματοποίησης που είναι δύναμη, της “υπερηφάνειας γι’ αυτό που είναι και που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν”. Η υπερηφάνεια βέβαια είναι όρος επιβίωσης εθνών / εθνοτικών και όχι μόνο ομάδων, από καταβολής τους – απλώς στη θέση του “είμαστε οι σημαντικότεροι (για τον εαυτό μας)” μπαίνει το “είμαστε οι καλύτεροι”.
Αυτό που ζητούν οι παγκοσμιοποιητές είναι τάξη απ’ το χάος, ενότητα απ’ τη διαίρεση : δεν χρειάζεται να πάει κανείς στις μειονότητες, αρκεί να δει την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που καλλιεργείται στη γελοιογραφία ανθρώπου “διαδικτυακός πολίτης”.
Definitely yes. Εντωμεταξύ έχω μεγαλώσει δίπλα τους, έχω πάει σχολείο – μέχρι τη δευτέρα δημοτικού truth be told – μαζί τους, έχω ακούσει επανειλημμένα τη μουσική τους, έχω αγοράσει την πραμάτεια τους κλπ. Ε λοιπόν ποτέ δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Σε καμία κοινωνική ομάδα δεν αντικατοπτρίζεται καλύτερα η παρακμή της εποχής από τη δική τους hands down.
Ε ναι, πιο ακραίο φαινόμενο απ’ το να ακούς γύφτους να μετέρχονται politically correct λεξιλόγιο, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς.
Εν τω μεταξύ δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, ούτε και θα γίνω ψυχολόγος του εαυτού μου, αλλά φτάνω στα όριά μου με τα βοθρομαλάκια του Twitter, τα οποία περιμένουν “κάτι” να γίνει για να ξεκινήσουν το ποστάρισμα – εννοείται ότι το “κάτι” ποτέ δε λείπει. Η (literally!) μετάλλαξη του ανθρωπίνου είδους για την οποία μιλάμε είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί ποτέ τίποτα : το σοκ του (εκάστοτε) καινούργιου θα απορροφάται με διαδικτυακή παπαρολογία στον αιώνα τον άπαντα, με τον πολίτη – ευνούχο να θεωρεί ότι κρατάει τις τύχες του κόσμου στα χέρια του.
Δεν γνωρίζω την κατάσταση από πρώτο χέρι, δεδομένου ότι το δικό σου blog είναι ο στερνός μου τόπος “δημόσιας παρέμβασης”. Τρόπος του λέγειν δηλαδή το τελευταίο, αφού για μένα ο stcigar είναι πρωτίστως μια λογοτεχνική περσόνα που κλίνει άλλοτε προς το βαρύγδουπο και άλλοτε προς τη σαχλαμάρα. Ο Πλάτων απέδιδε πολιτική σημασία στο ποτό, με την έννοια ότι αποκαλύπτει σε κάποιο βαθμό τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το διαδίκτυο που σου επιτρέπει να βγάλεις τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό σου, με τη συντριπτική πλειοψηφία να καταλήγει στο δεύτερο.
Ο stcigar είναι για μένα ο ορισμός του συνανθρώπου (σε μια κοινωνία …σινανθρώπων κατά πλειονότητα)
Το περί ποτού ισχύει. Με τη διαφορά ότι αυτό, σε φάση εκκοινωνισμού τουλάχιστον, “makes things happen”. Απ’ το να διασκεδάσεις πιο έντονα, μέχρι να φλερτάρεις πιο χαλαρά, μέχρι ο,τιδήποτε, ακόμα και να τσαμπουκαλευτείς πιο αποτελεσματικά ας πούμε.
Εδώ, στα σόσιαλ μίντια και ιδίως στο Twitter και το FB, την αποκλειστικότητα έχει μια ηλίθια παρλαπίπα, με τον χρήστη παρουσιαστή – φορέα του πνεύματος του infotainment.
Εν τω μεταξύ, η μόνιμη καταφορά εναντίον των δημοσιογράφων δεν εξηγείται από τη ρεαλιστικότητα του αντιδημοσιογραφικού αφηγήματος. H μετάλλαξη του “πολίτη” έχει συμβεί δια της εγχύσεως …δημοσιογραφικών γονιδίων στο DNA του, σε μια εποχή που το “λειτούργημα” περνάει την χειρότερή του φάση. Υπάρχει κανονική σύγκρουση συμφερόντων εδώ, ανταγωνισμός ανάμεσα στον ερασιτέχνη και τον παρηκμασμένο επαγγελματία, το “παλιό” και το “καινούργιο”. Το οποίο “καινούργιο” αποτελεί επιτομή ελαττωμάτων του “παλιού” χωρίς καμία από τις (πάλαι ποτέ) αρετές του. Γιατί αποκλειστικός σκοπός του διαδικτυακού ρεπόρτερ είναι η αποπλάνηση των αισθήσεων του θεατή – αναγνώστη.
Με βάση την περιορισμένη και σποραδική εμπειρία μου στο χώρο έχω την αίσθηση ότι έθεσες το θέμα με απίστευτη ευστοχία. Κάτι αντίστοιχο mutatis mutandis είχα διακρίνει σε ανθρώπους παλαιότερων γενιών που στα γεράματά τους ξημεροβραδιάζονταν στη τηλεόραση, των οποίων η αξιοθαύμαστα εμπειρική λαϊκή γλώσσα παρέδιδε σταδιακά τη σκυτάλη στη δημοσιογραφική αερολογία.