Ας βάλουμε κάποια γεγονότα σε χρονολογική σειρά, σε μια απόπειρα νηφάλιας προσέγγισης.
Δυο βδομάδες πριν, ο Trump μιλά για διαρροές από το γραφείο ενός διεφθαρμένου εισαγγελέα της Νέας Υόρκης [Alvin Bragg] αναφερόμενες σε επικείμενη κλήση σε απολογία, και σύλληψη του.
Η χρονική στιγμή κατά την οποία αυτό θα γινόταν, έρχεται και παρέρχεται, με τους Trump haters να πανηγυρίζουν για μια ακόμα “θεωρία συνωμοσίας” του πρώην Προέδρου που τινάζεται στον αέρα, δίνοντας μάλιστα και το κίνητρο γι΄αυτήν : μια ισχυρή τονωτική ένεση για τις συνδρομές της προεκλογικής καμπάνιας του [βλ. εδώ].
Επόμενη κίνηση του DT : η “περίφημη” ανάρτηση όπου παρουσιάζεται ο ίδιος με ρόπαλο του baseball ανά χείρας, δίπλα στον [εμετικό] εισαγγελέα, τον οποίο στολίζει με εκφράσεις όπως “he is an animal” κοκ. [εδώ]
Η “ελαφρώς” περίεργη δικαιολογία του πρώην Προέδρου που επακολουθεί είναι ότι η φωτογραφία με το ρόπαλο – στιγμιότυπο της προεδρικής του θητείας, τοποθετήθηκε αρχικά ασυνόδευτη από την social media team, με εκείνη του εισαγγελέα να τοποθετείται στη συνέχεια …από κάποιον.
Επόμενο επεισόδιο στο σίριαλ : η κλήτευση του πρώην Προέδρου.
Απ’ την αλληλουχία των γεγονότων προκύπτει ένας Trump περίπου ανυπόμονος για την κινητοποίηση μιας διαδικασίας η οποία στη συνέχεια, από τους επιφανέστερους νομικούς της χώρας χαρακτηρίζεται αστήρικτη, διάτρητη, προορισμένη να καταπέσει, ίσως συμπαρασύροντας την καριέρα του ίδιου του Εισαγγελέα [από μια ματιά στη φυσιογνωμία του, ο εν λόγω δεν προκύπτει ως φωστήρας της δικανικής σκέψης].
Αναζητώντας τώρα το cui bono πίσω από την όλη διαδικασία, το πρόσωπο που προκύπτει είναι εκείνο του πρώην Προέδρου : σ’ έναν κόσμο όπως αυτόν που διαμορφώνεται [βάσει σχεδίου, επαναλαμβάνω, άσχετα αν προσαρμοζεται διαρκώς σε νέα δεδομένα] μόνο εικασίες μπορεί κανείς να κάνει για τις προθέσεις των κινούντων τα νήματα, όπως και για τη χρονική στιγμή της κάθε κίνησης.
Το σίγουρο είναι ότι αποκλείεται κάποιοι στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος να μην προτιμούν σαν αντίπαλο τον Trump, από τον βασικό διεκδικητή του χρίσματος Desantis : η περιγραφή του Κυβερνήτη της Φλόριντα αφορά ένα είδος Trump, δίχως τον παρορμητισμό και τις γραφικότητες που τον κάνουν εύκολο στόχο. Όσο για τις θέσεις του RD σε μια σειρά καίριων ζητημάτων, είναι δεδομένα γνωστή σε συγκεκριμένους, “εσώτερους” κύκλους, πολύ πριν γίνει γνωστή στους ψηφοφόρους του [αν γίνει ποτέ]. Ουδείς εκ των οποίων μπορεί να ξέρει τον βαθμό στον οποίο [οι θέσεις] εγκρίνονται από “αυτούς που πρέπει”. Να προσθέσουμε την αναποφασιστικότητα του RD όλο αυτό το διάστημα να ανακοινώσει αν θα είναι τελικά υποψήφιος ή όχι.
Ταυτόχρονα, η υποψηφιότητα Trump αποτελεί “μοχλό” συσπείρωσης των Democrats περισσότερο από εκείνην οποιουδήποτε άλλου, με τις προσδοκίες τους να αφορούν σε ένα νέο 2020. Μιλάμε για ένα πολιτικο-δημοσιογραφικό οργανισμό που τρέφεται κυριολεκτικά από το μίσος που καλλιεργεί στον κόσμο για τον πρώην Πρόεδρο : αμφιβάλλω αν αυτός ο οργανισμός μπορεί να σταθεί με αξιώσεις εξουσίας χωρίς τον Trump – αντίπαλο δέος.
Κάτι απ’ τη σχέση της παραπάνω “συνωμοσιολογικής” υπόθεσης με την πραγματικότητα, θα φανεί από την αντίδραση του κόσμου τις επόμενες μέρες και μήνες. Και, κυρίως, από το πώς θα την διαχειριστεί ο “επωφελούμενος”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Κανονικά η κυρία θα έπρεπε να διωχθεί από τον Τραμπ για αθέτηση ιδιωτικού συμφωνητικού. Αθέτηση που προφανώς έγινε κατόπιν μεγαλύτερου χρηματισμού από τους Δημοκρατικούς. Χρηματισμού που προφανώς θα δηλώθηκε στην εφορία ως τέτοιος..
Όπερ και θα έκλεινε κανονικά την όποια νομική διάσταση του θέματος. Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Οι τύποι βλέπεις είναι πονηροί: “Δηλαδή τί θα κάνει ο μαλάκας; Θα παραδεχτεί ότι απατούσε τη γυναίκα του ενώ ήταν έγκυος με μια πορνοστάρ τελευταίας κατηγορίας; Όχι, βέβαια! Θα κάνει τον κινέζο και θα τον πιάσουμε για φοροδιαφυγή. Όπως την πάτησε κι ο Αλ Καπόνε!”
Πιθανώς ισχύει η εύλογη εξήγηση.
Το κείμενο είναι αυτό που λέω, μια υπόθεση συνωμοσιολογικής φύσεως, με τον Trump να χρησιμοποιεί το σχέδιο των Dems *, ταυτόχρονα με / ανεξάρτητα από τους πονηρά σκεπτόμενους μεταξύ των τελευταίων, οι οποίοι θεωρούν [όπως και αυτός], ότι το πράγμα θα βγει προς όφελός του σε επίπεδο Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Η διαφορά μεταξύ του σχεδίου των μεν και εκείνου του δε, είναι η εκτίμηση ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα.
* η κύρια αφήγηση στους κόλπους του δημ. κόμματος είναι ότι μέσω του indictment και όσων θα επακολουθήσουν, η υποψηφιότητα Trump ακυρώνεται.
Εννοείται ότι συμφωνώ σε όλα με την “συνωμοσιολογική” (βλ. αυτονόητη) ερμηνεία σου της όλης εμπλοκής. Απλώς ήθελα να δείξω μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι και από ηθικονομικής απόψεως οι Δημοκρατικοί δεν δικαιούνται διά να ομιλούν. Από την άλλη βέβαια δεν πρόκειται και για καμιά πρωτόγνωρη κατάσταση. Τι διαφορετικό δηλαδή έκαναν παλιότερα οι Συντηρητικοί στον Κλίντον? Ok, του έπαιρνε πίπες η γραμματέας του – so what? Κι όμως. Για να μην πιάσουμε τα δικά μας με κάτι Novartis και κόντρα-Novartis, με κάτι δίκες Χρυσής Αυγής ή με τα πάμπερς του 89. Εντάξει, στο χάλι που βρίσκεται σήμερα η δικαιοσύνη στις χώρες της Δύσης, δεν είχε φτάσει ακόμα τότε. Η πολιτική όμως βρωμάει από παντού. Θέλει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα..
Η βρώμα και η δυσωδία είναι de facto νόμος, συμφωνώ, και το ότι τώρα το πράγμα φτάνει στο μη περαιτέρω δεν κάνει τους σημερινούς Democrats πιο ένοχους απο τους χτεσινούς Republicans ή τους αντίστοιχούς τους οπουδήποτε. Όσο μπορούσε και μπορεί καθένας σε κάθε περίσταση το τράβηξε / τραβάει.
Ένα πράγμα που με εντυπωσιάζει είναι η “σχολαστική” ακρίβεια του retaliation εκ μέρους των Democrats : ένα από αυτά που “καίνε” υποτίθεται τον κυρ-μαλάκα, είναι ότι λέγοντας ψέματα για τη στριπτιτζού …αλλοίωσε το εκλογικό αποτέλεσμα. Κάτι “αντίστοιχο” δηλ. με το δικό του ευαγγέλιο περί της [όντως] συνωμοσίας σιωπής των μίντια για το laptop, και μέσω αυτής αλλοίωσης του αποτελέσματος του ’20.
…Εν τω μεταξύ μετά το “στάσου Τούρκο να γεμίσω” του προηγούμενου μήνα, μια πρώτη επισκόπηση των κλασικών συνθετών του Απριλίου αποκαλύπτει ονόματα όπως αυτά των Demelius, Grovlez και Hellmesberger [I’ll be the son of a bitch if I’ve ever heard anyone of them before]. Εντάξει υπάρχουν και κάποιοι γνωστοί αλλά WTF.
Τεράστια υπόθεση τα Ζούδια! Whoever says different is calling me a liar που έλεγε κι ο Max ο Payne.