“Τα σύνορα είναι ιδέες που έχουν επινοήσει άνθρωποι”, πληροφορεί κοιτάζοντας με νόημα την κάμερα ο ομιλητής του Euronews – το κανάλι αποτελεί ό,τι χειρότερο στο τέναγος της παραπληροφόρησης, με κερασάκι τις φωνές των anchormen / – women: η “εκφραστικότητά” τους προαναγγέλλει [ή ίσως και …αναγγέλλει] την εποχή των anchor-bots.
Ακούγοντας τη βαθυστόχαστη φιλοσοφία περί “ιδεών- συνόρων”, κάποιος σκέφτεται: “κι αυτό που μόλις τώρα εσύ είπες, τι άλλο είναι από  …μια ιδέα επινοημένη από ανθρώπους; Σε τι χρησιμεύει ως επιχείρημα; που αλλού στηρίζεται ο πολιτισμός αν όχι σε ιδέες; και τι είναι άνθρωπος, αν όχι το ον που βρίσκει νόημα εκεί που δεν υπάρχει;”
Ο περί ου ο λόγος, σημειωτέον, αποφεύγει να μιλήσει για λάθος ιδέες. Ίσως γιατί σε τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να γίνει πιο συγκεκριμένος, να επιχειρηματολογίσει.
Ο κόσμος των ιδεών είναι η ξεχωριστή μας θέση στο ζωικό βασίλειο. Τα …άλλα ζώα είναι αυτά με τα οποία εξομοιωνόμαστε, διαγράφοντάς τες.
Ιδέες όπως η ελευθερία της σκέψης, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιρισμό, υπαγορεύουν την ανάγκη της ανεκτικότητας, αλλά και τη δυσανεξία στους απαγορευτικά ασύμβατους ανθρώπους. Θα ήμουν δυστυχής να είχα γύρω μου …χρυσαυγίτες, να με ρωτούν “πού υπηρέτησα” και “πόσο πατριωτης είμαι”… ή νοσταλγούς του “υπαρκτού”, να προωθούν ως προτεραιότητα την εφιαλτική διαστροφή τους της σοσιαλιστικής υπόθεσης. Ή …ορθόδοξους μουσουλμάνους, να προπηλακίζουν γυναίκες με μαγιό, στις παραλίες μιας χώρας όπου βρίσκονται απρόσκλητοι.
Ο μόνος τρόπος να καταργήσουμε τα σύνορα, όπως προτείνει ο κρετίνος του Euronews, είναι να ακυρώσουμε την έννοια του πολιτισμού εν συνόλω. Να εγκαταλείψουμε το αμαρτωλό …ιμπεριαλιστικό μας παρελθόν και να “ζήσουμε τη στιγμή”, όλοι μαζί, συρρικνωμένοι στα απαραίτητα, ως άνθρωποι, ή μάλλον ζωντανοί οργανισμοί, γιατί όχι και ως μαλάκια, στην επιφάνεια του πλανήτη.
Η σκέψη που απορρίπτει την ιδέα του έθνους ως “χρήσιμη, σε κάποιους, επινόηση”, είναι αντιπαραγωγική: ένα έθνος δεν γεννιέται σε δοκιμαστικό σωλήνα. Ακόμα και αν της δημιουργίας του έχει προηγηθεί προετοιμασία και εκπαίδευση, το να οδηγείσαι εξ αυτού στο ότι είναι ανύπαρκτο, ισοδυναμεί με άρνηση της ύπαρξης …ανθρώπινης προσωπικότητας – προϊόντος εκπαίδευσης επίσης.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει να μιλούν για κείνα που δίνουν νόημα στη ζωή, “για τα οποία αξίζει κανείς να θυσιάζεται”;
Μήπως η φράση δεν υποδηλώνει μια ενστικτώδη κατανόηση του ότι …η ζωή [δίχως αυτά] δεν έχει νόημα;
Μήπως η “γνώση” που μας κόμισαν οι …αποφενακιστές του κόσμου, ήταν ήδη κτήμα των προγόνων των προγόνων μας;