Αναπαράγω από pronews :
Για πρώτη φορά ο Ουκρανός πρόεδρος αμφισβητείται από τη «ναυαρχίδα» των Δημοκρατικών
Όπως αποκαλύπτουν οι New York Times, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν περισσότερο για την ηγεσία της Ουκρανίας από ό,τι παραδέχονται δημόσια.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Thomas L. Friedman, τον γνωστό αρθρογράφο εξωτερικής πολιτικής των New York Times , υπάρχει «βαθιά δυσπιστία» μεταξύ της κυβέρνησης του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και του Ουκρανού προέδρου Βλαντιμίρ Ζελένσκι, οι σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Κιέβου δεν είναι αυτό που φαίνονται.
Ο τρεις φορές νικητής του βραβείου Πούλιτζερ αναφέρει :
«Στο παρασκήνιο, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν πολύ περισσότερο για την ουκρανική ηγεσία από ό,τι παραδέχονται.
Υπάρχει βαθιά δυσπιστία μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Ουκρανού προέδρου Βλαντιμίρ Ζελένσκι».
Ο αρθρογράφος περιγράφει την απόφαση του Ζελένσκι να απολύσει τη γενική εισαγγελέα Ιρίνα Βενεντίκτοβα και τον επικεφαλής της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας (SBU) Ιβάν Μπακάνοφ στα μέσα Ιουλίου ως «περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στο Κίεβο».
«Στις 17 Ιουλίου, ο Ζελένσκι απέλυσε τον γενικό εισαγγελέα της χώρας του και τον επικεφαλής των εσωτερικών υπηρεσιών πληροφοριών, κάτι που αποτέλεσε την πιο σημαντική αναταραχή στην κυβέρνησή του από την ρωσική εισβολή του Φεβρουαρίου. Θα ήταν σαν ο Μπάιντεν να απέλυε τον Μέρικ Γκάρλαντ [τον Γενικό Εισαγγελέα των ΗΠΑ] και τον Μπιλ Μπερνς [αρχηγό της CIA]».
Ο Friedman σημείωσε ότι δεν έχει δει αναφορές στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης που να εξηγούν πειστικά περί τίνος πρόκειται. Ο Friedman, ο οποίος θεωρείται πολύ καλά συνδεδεμένος στο πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, καταλήγει στο συμπέρασμα:
«Φαίνεται ότι δεν θέλουμε να κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά κάτω από τα σκεπάσματα στο Κίεβο από φόβο για διαφθορά ή σκάνδαλα που μπορεί να ανακαλύψουμε – αφού έχουμε επενδύσει τόσα πολλά εκεί».
«Οι περιγραφές δεν φαίνονται να είναι απλώς εικασίες εκ μέρους του συγγραφέα», σχολιάζει από την πλευρά του το γερμανόφωνο Russia Today, σε άρθρο με τίτλο «Θα απορρίψουν οι ΗΠΑ τον Ζελένσκι;;;» και συνεχίζει:
«Ο Friedman είπε ότι θα αναφέρει περισσότερα για τους κινδύνους σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Η αναφορά στον Ζελένσκι βρίσκεται σε ένα κείμενο που περιστρέφεται κυρίως γύρω από την επίσκεψη της προέδρου της Βουλής των ΗΠΑ, Νάνσι Πελόζι, στο αυτοδιοικούμενο κινεζικό νησί της Ταϊβάν, την οποία ο Φρίντμαν επέκρινε ως ‘εντελώς αλόγιστη, επικίνδυνη και ανεύθυνη’.
Οι αρνητικές συνέπειες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν μια “κινεζική στρατιωτική απάντηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έμμεσες συγκρούσεις με μια πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία και μια πυρηνικά οπλισμένη Κίνα ταυτόχρονα”, προειδοποίησε ο Friedman.
Ο αρθρογράφος προέτρεψε την Ουάσιγκτον να «προσέχει» αντί να προκαλεί το Πεκίνο».
Υποθέτει κανείς ότι [αν δεν αποτελεί wishful thinking ή κάτι άλλο] η τάση αμφιβήτησης του Ζελένσκι δεν αφορά σε τίποτα άλλο από την τάση αμφισβήτησης στο πρόσωπο του ίδιου του Μπάιντεν, για την οποία έχουμε ήδη μιλήσει. Γιατί κατά τ’ άλλα, ουδείς στο Δημοκρατικό Κόμμα φαίνεται να αμφισβητεί την ουσία πολιτικών του όπως το συγκλονιστικών προδιαγραφών / επιπτώσεων Inflation Reduction Act *, περιλαμβάνον εκατοντάδες δισ. για το climate change, οι φορολογικές παράμετροι του οποίου [“θα αφορούν αποκλειστικά την Wall Street και τις big corporations!” ] δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε αθρόα διαρροή επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ, με βέβαιο αντίκτυπο στο εισόδημα των εργαζομένων.
Και ο “υπέρ βωμών και εστιών” αγώνας του Β. Ζελένσκι, διεφθαρμένου εξ αρχής εν γνώσει τους [στο κάτω-κάτω, είναι οι διαφθορείς του] αποτελεί εργαλείο προώθησης ακριβώς της “πράσινης μετάβασης”. Μιας από τις μεγαλύτερες απάτες στην ανθρώπινη ιστορία.
* …πληθωρισμό τον οποίο γιγαντώνει η “Υπουργός Οικονομικών” Janet Yellen, με τα τρισεκατομμυρίων δολαρίων …πακέτα “ανακούφισης απ’ τον Covid” που εξακολουθεί να εκδίδει.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρομοίως κι εδώ:
https://www.in.gr/2022/08/04/world/diethnis-amnistia-o-oukranikos-stratos-ethese-se-kindyno-amaxous/
Το ερώτημα φυσικά είναι “γιατί τώρα”. Όπως λέγαμε και προχτές, μετά τις αντιδράσεις των Κινέζων “κάποιοι” έχουν αρχίσει να το ξανασκέφτονται. Και άσε το ενδεχόμενο πολέμου με Ρωσία και Κίνα ταυτόχρονα. Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνουν σύμφωνα με την τρέχουσα λογική σε περίπτωση προσάρτησης της Ταϊβάν οι Αμερικανοί θα ήταν να επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις. Και καλά με τις στη Ρωσία δεν έγινε και τίποτα, θα τις υποστούν αγόγγυστα οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, στους οποίους τόσα χρόνια εξάγουμε πολιτική ορθότητα περί δημοκρατίας και πράσινης ανοησίας και θα ζήσουν ωραιότατα με αέρα κοπανιστό. Έτσι και κόψουμε όμως τις εισαγωγές από την Κίνα όμως το Αμέρικα θα πεθάνει από την πείνα..
Δεν είμαι πάντως καθόλου σίγουρος ότι μέρος των ελίτ δεν επιδιώκει ακριβώς αυτό: sovereign nations on their knees, με επικεφαλής τους …leaders of the “free” world, και τελικό στόχο ένα είδος εταιριοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά : “πανδημία”, “εμβόλια”, πανικός all over, ποιοί άλλοι από τις big pharma είναι αυτή τη στιγμή οι πλανητικοί καουμπόηδες;
Το δε κινέζικο “σοσιαλιστικό” μοντέλο είναι το πλέον συμβατό με το ανωτέρω σύστημα.
Βασικά το μοντέλο που περιγράφεις είναι ήδη κυρίαρχο στη Δύση. Στην Ανατολή όχι και τόσο, αφού σε Ρωσία και Κίνα (σε μικρότερο βαθμό και στην Τουρκία) το κράτος κατευθύνει την επιχειρηματική δραστηριότητα με βάση τις δικές του προτεραιότητες και σχεδιασμούς και συχνά μάλιστα με τρόπο κάθε άλλο παρά διακριτικό. Anyway το βιοτικό επίπεδο στις δυτικές χώρες έχει αρχίσει να παίρνει τον κατήφορο (ή ακόμα και το γκρεμό) και τίποτα δεν φαίνεται ικανό αυτή τη στιγμή να το αποτρέψει. Κανονικά μια τέτοια εξέλιξη δεν θα έπρεπε να βολεύει τις ελίτ, αφού έτσι χάνουν την καλύτερη πελατεία τους, αν δεν υπήρχαν δισεκατομμύρια στις υπόλοιπες ηπείρους που περιμένουν πως και πως να πάρουν τη θέση τους.
Μπορεί κανείς να δει τη συλλογική οντότητα “κυβερνώσα ελίτ” σε χώρες όπως Ρωσία, Κίνα ως ένα είδος hyper-businessman στο πρόσωπο του οποίου ενσαρκώνεται ήδη το όραμα της εταιριοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Οι επικλήσεις των “πολιτισμικών” αξιών εκ μέρους τους έχουν την ίδια …πολιτισμική αξία με εκείνες των διαφημίσεων.
Καλά δεν το συζητάμε. Σε πρακτικό επίπεδο βέβαια ο εκάστοτε “αυτοκράτορας” δεν τόχει σε τίποτα να τους ξεπαστρέψει σε περίπτωση που κάνουν του κεφαλιού τους. Κατά τη γνώμη μου πάντως Ευρώπη (πρωτίστως) και Αμερική (δευτερευόντως) είναι ήδη old news είτε αποφασίσουν τελικά να εμπλακούν σε πόλεμο είτε όχι. Κανένας “μεγάλος” δεν τις βλέπει πλέον ως πεδίο σοβαρής επιχειρηματικής δραστηριότητας, δεν παράγουν τίποτα χειροπιαστό ούτε διατηρούν κάποιο τεχνολογικό μονοπώλιο, ενώ συγχρόνως ο καιρός που επέβαλλαν τη θέλησή τους με τη στρατιωτική βία έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σε περίπτωση δε που το γυρίσουν οριστικά στην “πράσινη ενέργεια” – λέμε τώρα, δεν μπορεί να γίνει στην πράξη – θα σκάψουν απλά το λάκκο τους ακόμα βαθύτερα.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την τοποθέτησή σου είναι το εξής: θα μπορούσαν σε κάποιο βαθμό η Google, η Microsoft, η Tesla, η Pfizer, η Monsanto, η BP να θεωρηθούν εθνικές εταιρίες; Ή, για να το θέσω πιο πρακτικά, θα μπορούσαν άραγε να επιβιώσουν χωρίς τη “μητέρα πατρίδα”; Κατά τη γνώμη μου όχι. Την επικράτησή τους την οφείλουν σχεδόν αποκλειστικά στο αμερικανικό στρατιωτικό backup, στα πραξικοπήματα της CIA και στις απειλές των “διπλωματών” προς τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Χρειάζονται ένα ισχυρό αμερικανικό κράτος για να επιβιώσουν με τη σημερινή τους μορφή, αλλιώς τη θέση τους θα πάρουν οι αντίστοιχες κινεζικές, μια διαδικασία που ήδη εξελίσσεται ραγδαία – και όταν τελικά ολοκληρωθεί, το αμερικανικό κράτος θα βγει από τη μέση ως περιττό. Για την Ευρώπη ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρεται κανένας.
Θεμελιώδης προϋπόθεση εξάλλου της εξάπλωσης των αμερικανικών πολυεθνικών υπήρξε ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός – μέσω της βιομηχανίας του θεάματος και της μουσικής – που προβάλλοντας το δυτικό lifestyle ωθούσε σε μια μορφή κατανάλωσης που μπορούσε να καλυφθεί μόνο από αυτές. Το ίδιο και με την επιβολή της “δημοκρατίας” και των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” που στην πράξη μεταφράζονται σε καταναλωτικές απαιτήσεις. Η “απελευθερωμένη γυναίκα” για παράδειγμα είναι ο ιδανικός πελάτης των πολυεθνικών σε αντίθεση με την “παραδοσιακή” που δεν τους αποφέρει κανένα κέρδος. Και με τη ρητορική της πολιτικής ορθότητας έχουν βρει τον τρόπο να βάλουν άμα χρειαστεί τους Ευρωπαίους (γιατί σαυτούς κυρίως την εξάγουν) να θυσιαστούν για τη δική τους επιβίωση. Με άλλα λόγια χωρίς το στρατιωτικό/πολιτικό/πολιτιστικό αμερικανικό σύμπλεγμα που τις υποστηρίζει σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εταιρίες αυτές δεν έχουν ελπίδες επιβίωσης. Στην καλύτερη περίπτωση θα κρατήσουν απλώς το οικείο brand name, αν οι καινούριοι τους ιδιοκτήτες το κρίνουν απαραίτητο για.. συναισθηματικούς λόγους.
Να κλείσω τη σημερινή πολυλογία μου με μια παρατήρηση για τα περιβόητα failed states. Η επιβεβλημένη κατανάλωση που περιέγραψα παραπάνω δεν μπορεί να καλυφθεί παρά μόνο με δάνεια που με τη σειρά τους μεγαλώνουν την εξάρτηση από πολυεθνικούς τραπεζικούς κολοσσούς. Αυτή τη στιγμή όλα τα δυτικά κράτη συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ είναι στην πραγματικότητα failed states, δεδομένου ότι τα χρέη τους ανέρχονται σε ιλιγγιώδη ποσά. Το μόνο που χρειάζεται για την επίσημη ανακήρυξη τους σε τέτοια είναι μια πολιτική εντολή να επιστρέψουν τα δανεικά, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, της οποίας παρεμπιπτόντως το χρέος είναι μεγαλύτερο από το 2010, μόνο που τώρα δεν συντρέχει λόγος να το κάνουμε ζήτημα..
Καθόλου πολυλογία, 100% to the point, κατά την άποψή μου.
Επισημαίνω απλώς ότι τα πεδία δράσης “των εταιριών” και “του κράτους” δεν είναι στεγανά διαχωρισμένα. Η υποστήριξη, η ροή δηλ. κεφαλαίων και στελεχών είναι αμφίδρομη. Εννοείται ότι η Google, η Microsoft, η Tesla κλπ. δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν κατ’ αρχήν χωρίς τη βοήθεια ενός ισχυρού ευνοιοκρατικού κράτους, αλλά αν σκοπός όλων αυτών είναι σταθερά η μεγιστοποίηση της δύναμης, και αν ολοένα πιο διαβρωμένες / διεφθαρμένες κρατικές δομές τις βοηθούν ολοένα περισσότερο σ’ αυτό, στο τέλος του δρόμου οι εν λόγω δομές δεν μπορεί παρά να στελεχώνονται αποκλειστικά από ανθρώπους που ορκίζονται πίστη και υπακοή αποκλειστικά στο corporation. Και αυτό οφείλει να συμβεί όχι σε ένα κράτος αλλά στο σύνολό τους. Οι κρατικές οντότητες [ακόμα και η …Κίνα] είναι καταδικασμένες σε ουσιαστική ανυπαρξία ακριβώς όπως οι “πολιτιστικές αξίες” – επίσης αρωγοί των πολυεθνικών στην εξάπλωσή τους.
Συμφωνώ. Το κράτος καταλήγει απλώς ο φορέας του “μονοπωλίου της βίας” προς όφελος των πολυεθνικών, όπως καλή ώρα το δικό μας που δυο χρόνια τώρα μας κυνηγάει με το τουφέκι μην τυχόν και χάσει καμιά δεκάρα ο Μπουρλάς. Ή ο “αυταρχικός” Παπαδόπουλος που υποδεχόταν στο γραφείο τους εφοπλιστές “μας” με τη χαρακτηριστική φράση “Πείτε μου απλώς τι επιθυμείτε!”..
Εντωμεταξύ, απορροφημένος όπως είμαι τις τελευταίες μέρες με ένα “συνθετικό” project, έχω μειωμένη επαφή με την, ελληνική ιδίως, επικαιρότητα. Ως εκ τούτου μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτό με το οποίο κάναμε πλάκα τις προάλλες, δηλ. η παρακολούθηση του non-entity “Νίκος Ανδρουλάκης” εξελίσσεται σε …ελληνικό Γουότεργκεητ! Παραιτούνται στελέχη της ΕΥΠ και δε συμμαζεύεται. Άκου να δεις φίλε μου.
Δεν με παραξενεύει καθόλου. Fake πανδημίες, fake βιασμοί, fake παιδοκτονίες, fake παρακολουθήσεις.. ο μόνος τρόπος να σε πάρουν στα σοβαρά. Έτσι και πεις την αλήθεια, δε σε πιστεύει κανένας. Το πρώτο που σκέφτηκα πάντως είναι ότι ο Κούλης ψάχνει μια καλή δικαιολογία για εκλογές το φθινόπωρο.
Μόλις τώρα έριξα κι εγώ μια ματιά στο “περιεχόμενο” των “συγκλονιστικών εξελίξεων” (γιατί μόνο τους τίτλους είχα διαβάσει) και πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλά(π)σω. Μια κυβέρνηση που δεν έχει πει ποτέ την αλήθεια για τίποτα, “παραδέχεται” ξαφνικά και αυτοβούλως ότι παρακολουθούσε το τηλέφωνο ενός ασήμαντου υποκειμένου και μάλιστα παρέχει από μόνη της και μετά χαράς τα υποτιθέμενα επιβαρυντικά στοιχεία! Εδώ μιλάμε για νέα ύψη απόλυτου παραλογισμού (κάτι σαν το άπειρο και το πιο άπειρο του Cantor). Οπότε καταλήγουμε στη συζήτηση που είχαμε κάνει πριν λίγο καιρό περί εκλογών: ο Κούλης ήθελε από καιρό να τις κάνει φθινόπωρο για ευνόητους λόγους, αλλά οι “εταίροι” τον πίεσαν by all means να βγάλει το χειμώνα προκειμένου να περάσουν μέσω αυτού τα μεγαλόπνοα σχέδιά τους, τα οποία όμως έχουν πλέον αναθεωρήσει λόγω παταγώδους αποτυχίας. Οπότε ο Κ δημιουργεί ένα σκάνδαλο εκ του μηδενός, υπογράφει μερικές παραιτήσεις κι ετοιμάζεται να παραδώσει την καυτή – παγωμένη μάλλον – πατάτα στους καλοθελητές που ετοιμάζονται να τον διαδεχθούν.
Εύχομαι ολόψυχα να μη γίνει όπως το λες, αν και φαίνεται το πιθανότερο. Εϊναι επίσης πιθανό οι “μυστικές υπηρεσίες” κατ’ εντολή των οποίων και καλά γινόταν παρακολούθηση να είναι εκείνες κατ’ εντολή των οποίων γίνεται στην πραγματικότητα ένα είδος “ηρωοποίησης” του μοσχαράνθρωπου. Αυτό καθότι [προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι] πιο ελεεινά δουλοπρεπής περίπτωση απ’ αυτόν στην πολιτική ιστορία της χώρας δεν έχει υπάρξει. Δυστυχώς η εκδοχή αυτή δεν είναι ακριβώς ασύμβατη με το δικό σου σενάριο.
Το να γίνουν πάντως εκλογές Σεπτέμβριο και να βγει “αυτό το πράμα” θα είναι όλεθρος. “Κούλης” θα λέμε και θα κλαίμε. Η ελπίδα μου έγκειται στον υποτονικό τρόπο με τον οποίο ζητάει εκλογές ο ίδιος, αλλά και οι υπόλοιποι, εκτός απ’ τον Βελόπουλο και τη …Μέρα25.
Όχι απλώς δεν είναι ασύμβατο, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι και σίγουρο. Δεδομένης μάλιστα της κατάστασης αμφιβάλλω αν θα ήθελε προς το παρόν ο Κούλης να ξαναβγεί, ενώ και τους υπόλοιπους δεν φαίνεται να τους ενθουσιάζει το ενδεχόμενο εκλογής. Συμφωνώ απόλυτα με την εκτίμησή σου για τον συγκεκριμένο ουτιδανό, για τον δε Σύριζα τα έχουμε ξαναπεί. Όπως και νάχει όμως, αν για τον περσινό χειμώνα είχα κακό προαίσθημα, για τον εφετινό φοβάμαι τα χειρότερα. Καινούργια εμβόλια, ενισχυμένος κορωνοϊός, ενεργειακή ένδεια, καλπάζων πληθωρισμός, ελλείψεις βασικών αγαθών, τουρκική απειλή, ενδεχόμενη παγκόσμια σύρραξη.. μεταξύ άλλων. Το μόνο που με κάνει να ελπίζω είναι ότι όλο αυτό ακούγεται υπερβολικά κακό για να είναι αληθινό..🙄
Μια διαίσθηση που είχα για τον Κούλη, και το είχα σημειώσει όταν έβγαλε το γελοίο λόγο του στο Κονγκρέσο, ήταν ότι θεωρεί εαυτόν εξαιρετικά πολύτιμο για να κατατρίβεται με τα της πολιτικής. Και ότι με τα κονέ που διαθέτει θα επιδιώξει σύντομα μετακίνηση σε κάποιο “ευρωπαϊκό πόστο”. Θα συνηγορήσει σ’ αυτό το ότι, και καλά, κυβέρνησε λίγο αλλά σ’ αυτό το διάστημα αντιμετώπισε “με επιτυχία” κρίσεις που άλλοι δεν αντιμετωπίζουν σε πολλαπλάσιο. Διαθέτει ως εκ τούτου, παρα το “νεαρόν” της ηλικίας, μεγάλη πείρα και αδιάψευστα τεκμήρια των ικανοτήτων του.
Ελπίζω αυτό να μη συμβεί τώρα κοντά : horrid as he is, αντιπρσωπεύει αυτή τη στιγμή το …χειρότερο μη χείρον όλων των εποχών, όταν αντίπαλο δέος έχει το μοσχαρο-Τσίπρα και το γομαρομόσχαρο Ανδρουλάκη.
Εμένα κάτι άλλο με προβληματίζει προς το παρόν, νύξεις περί του οποίου έχω κάνει και παλιότερα. Να έκανε ο ηλίθιος καταγγελία για το predator (ένα πρωτόγονο κοινόχρηστο malware) και κατά σατανική σύμπτωση να προέκυψε παρακολούθηση από την ΕΥΠ είναι σχεδόν αδύνατο στατιστικά. Σε περίπτωση επομένως που όντως έγινε παρακολούθηση, αυτό δεν σχετίζεται ούτε με το συγκεκριμένο malware ούτε με τη σημασία του εν λόγω ατόμου, αλλά είναι μια διαδεδομένη πρακτική των μυστικών υπηρεσιών που αγγίζει λίγο πολύ όλους τους πολιτικούς και κατά συνέπεια θα μπορούσε στη θέση του να βρίσκεται ο καθένας, με την προϋπόθεση φυσικά ότι για δικούς τους λόγους οι διάφορες ΕΥΠ θα ήταν διατεθειμένες να την αποκαλύψουν. Αν όμως παρακολουθείται ο κάθε Ανδρουλάκης, πραγματικά δεν βλέπω γιατί να μην παρακολουθούμαστε κι εμείς, που ναι μεν είμαστε ασήμαντοι ως δημόσια πρόσωπα, αλλά η γνώμη μας δεν στερείται “γενικότερου” ενδιαφέροντος. Το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το συμπτωματικό γεγονός ότι το predator είναι ρωσικής προελεύσεως και η εντολή παρακολούθησης κατά τα λεγόμενα των αρμοδίων έγινε κατά παραγγελία της Ουκρανίας..
Εν ολίγοις η τεχνική δυνατότητα παρακολούθησης οποιουδήποτε υφίσταται σήμερα περισσότερο από ποτέ, από τη στιγμή μάλιστα που για την υλοποίησή της δεν απαιτείται καν η ανθρώπινη συμβολή. Δεδομένης επομένως της πρόσφατης οικουμενικής ολίσθησης προς τον ολοκληρωτισμό θεωρώ απίθανο να μην έχουν μπει “κάποιοι” στο πειρασμό να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα στην καθολική της μορφή – όπως δηλαδή περιγράφεται στο 1984 – και ακόμα πιο απίθανο να μην το κάνουν στο άμεσο μέλλον.
Το περί παρακολουθήσεων είναι ένα από τα ελάχιστα για τα οποία θα στοιχημάτιζα ό,τι έχω και δεν έχω (τη δισκοθήκη μου, τη βιβλιοθήκη μου, το …σκύλο μου) μήπως και βγάλω κάνα φράγκο δηλ.
Όσο για το ότι το μπλογκ διαβάζεται από αριθμό “σημαινόντων” προσώπων, επίσης θα στοιχημάτιζα, εκ του (μη επιδεχόμενου εξήγηση περί συμπτώσεων) αριθμού, όπως και του τύπου των “τοποθετήσεων” που βλέπω κατά καιρούς ως προς διάφορα ζητήματα, άμα τη παρουσιάσει τους εδώ.
Εντωμεταξύ προς επίρρωση κάποιων προηγούμενων σκέψεων για το ρόλο της αμερικάνικης πολιτιστικής βιομηχανίας: μόλις έβλεπα μια καινούρια σειρά τρόμου στο netflix, όπου όλοι σχεδόν είναι ή gay γενικότερα ή μαύρες γυναίκες. Εδώ δε μιλάμε απλώς για τάση, μιλάμε για εμμονή. Παρεμπιπτόντως και στην “πραγματική ζωή” φαίνεται να έχει αυξηθεί ο αριθμός των δημόσια τουλάχιστον εμφανιζόμενων ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Κατέβηκα σήμερα μια βόλτα στο κέντρο και νόμισα ότι βρίσκομαι στη Μύκονο. Τι να πω, μπορεί και να είναι η φαντασία μου, αλλά κάτι άλλαξε νομίζω και σε αυτό τον τομέα τα δύο τελευταία χρόνια..
Από τον καιρό [1973] που η “ψυχιατρική εταιρία Αμερικής” …αφαίρεσε, for political reasons, την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών, η “κοινότητα” αυξάνεται και πληθύνεται. Τα μέλη της διατηρούν βεβαίως, σαν το πασόκ των ’80s, το ίματζ και τον τρόπο συμπεριφοράς του περιθωριακού επαναστάτη.
Ως προς το Netflix πρέπει να σου πω ότι όταν κλείσαμε πλέον ενάμιση χρόνο που είχαμε να αισθανθούμε την ανάγκη να δούμε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ από τα ομογενοποιημένα, προπαγανδιστικά κατασκευάσματά του, διακόψαμε και τη συνδρομή …for economical reasons. YouTube και ξερό ψωμί, το τί πράγματα ανακαλύπτεις εκεί από ταινίες και παλιά σίριαλ [συνήθως σε μια χαρά ανάλυση] δεν περιγράφεται.
Εγώ τα τρία τελευταία χρόνια λυμαίνομαι τους κωδικούς του κουμπάρου μου, ποτέ δεν είχα δική μου συνδρομή. Για το YT δεν το συζητάω, κατά καιρούς έχω απολαύσει από Ταρκόφκι μέχρι Bela Lugosi!
Ο Oliver Lieb [Ambush] δεν είναι ο φαλακρός σωσίας του Κρίτωνα Αρσένη;
Φίλε το μάτι σου πραγματικά δεν παίζεται. TRUE! TRUE! TRUE! 😄😅🤣
👍👍👍👍👍👍