Μιλώντας σε τηλεοπτικό πάνελ ο βουλευτής Κρίτων Αρσένης εκμυστηρεύτηκε ότι θα ήθελε στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας μια επιτυχημένη αλλοδαπή μετανάστρια… Παραδεχόμενος, μετά λύπης του, ότι κάτι τέτοιο σύμφωνα με το ελληνικό σύνταγμα, είναι αδύνατο.
Στο μανιφέστο που εξέδωσε προ μηνός περίπου η κυρία Ειρήνη Αγαπηδάκη, εθνική συντονίστρια του σχεδίου για τα “ασυνόδευτα προσφυγόπουλα”, αναφέρθηκε στην πιθανότητα, κάποια στιγμή, ο πρωθυπουργός της χώρας να είναι μουσουλμάνος. Και αντιπαραθέτει σ΄αυτό το σενάριο το, κατά την άποψή της, χειρότερο:
“να γίνουμε δηλαδή ακραίοι; Να ψηφίσουμε στο μέλλον ένα νέο κόμμα που θα υπόσχεται να θεσμοθετήσει την οπλοφορία και την οπλοχρησία για κάθε πολίτη για λόγους αυτοπροστασίας και φωνάζει «θάνατος στους ξένους»; Να βρεθούμε με φασίστα πρωθυπουργό που θα σπάει στο ξύλο όποιον διαφωνεί μαζί του; Να αναστήσουμε το ΕΑΤ-ΕΣΑ; Να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω;“ [βλ. ποστ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ]
Κάπου, εδώ ανακαλεί κανείς τον σύγχρονο ορισμό της δημοκρατίας, όπως δόθηκε στο πλαίσιο συνέντευξης τύπου από το στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημοτικό σύμβουλο Αθήνας, συντονιστή της κίνησης “ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή” και διοργανωτή αλλεπάλληλων αντιρατσιστικών συλλαλητηρίων, Πέτρο Κωνσταντίνου:
“Δημοκρατία και ισότητα θα έχουμε όταν δούμε στο δήμο Αθηναίων δήμαρχο γυναίκα, μετανάστρια, λεσβία, μουσουλμάνα”
Αν συνδυάσει κανείς τις παραδοξογίες-ντόρος-να-γίνεται του αρνητικού IQ βουλευτή, τα αξιοθρήνητα κλισέ της “yes woman” των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων και την κλινική παθολογία του τρίτου της παρέας [όλα τα παραπάνω ακούστηκαν εν έτει 2019], τί μας προκύπτει;
Μια χώρα, τα καίρια πόστα της οποίας: ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, και ο δήμαρχος της πρωτεύουσας / μεγαλύτερής της πόλης, είναι πιασμένα από μετανάστες.