Σε άρθρο του Liberal gr με τίτλο “μπορούμε να συνεργαστούμε με την Τουρκία;” διαβάζει κανείς ότι το παραπάνω ερώτημα … “μοιάζει με εκείνο που έθεταν κάποιοι πριν πολλές δεκαετίες, για το αν θα μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν σε ένα κλίμα συνεργασίας και ασφάλειας η Γερμανία με την Γαλλία. Κι όμως! Οι δύο παλαιοί εχθροί είναι σήμερα σύμμαχοι κι η συνεργασία τους είναι ο κινητήριος μοχλός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί στο μέλλον με τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας;”
Η τοποθέτηση είναι …τουλάχιστον τολμηρή: τί δουλειά έχει ο συσχετισμός των μεγεθών Ελλάδας -Τουρκίας, με τον συσχετισμό των μεγεθών Γαλλίας – Γερμανίας; τι σχέση έχει η κοινή ιστορία των μεν με την κοινή ιστορία των δε; και με πόση ακρίβεια περιγράφει η εικόνα ενός “κινητήριου μοχλού” τη σχέση των δυο ισχυρότερων οικονομιών της Ευρώπης;
Στη συνέχεια του άρθρου “καταδεικνύονται” οι “διαφορές” των προσεγγίσεων Μητσοτάκη – Τσίπρα στο ελληνοτουρκικό [“ο Μητσοτάκης δεν αφήνει στον Παυλόπουλο το καθήκον των αυστηρών προειδοποιήσεων προς την Τουρκία, αλλά τις κάνει ο ίδιος”! Επίσης “αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, κάνοντας σαφές ότι η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω τη φοβική συνπεριφορά της προηγούμενης κυβέρνησης”].
Κάπου εκεί, σε κλίμα έξαρσης της “αναβαθμισμένης” εξωτερικής πολιτικής της χώρας, πέφτει και το …τυράκι. Ένα σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά, δείχνοντας το αληθινό πρόσημο της “αναβάθμισης”:
“Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε εξ ορισμού ότι θα καθίσουμε σε ένα τραπέζι μαζί με την Τουρκία για να συζητήσουμε”.
Έρχεται κάποιος και διεκδικεί μέρος της ιδιοκτησίας μου, γιατί …έτσι του αρέσει. Ενδεδειγμένη αντίδραση, σύμφωνα με την “τακτική” της νέας ελληνικής κυβέρνησης, δεν είναι να κόψω εν τη γενέσει τον διάλογο, αλλά να  το …συζητήσω. Να μετατρέψω δηλ. το ανύπαρκτο σε υπαρκτό, αναβαθμίζοντας τη φαντασίωση του διεκδικητή σε πραγματικότητα. Και το μόνο ερώτημα είναι τελικά  …πόσο “νέα” είναι αυτή η τακτική, και ποια άλλη επιλογή υπάρχει πλέον από τον [ταπεινωτικό] διάλογο, μετά από δεκαετίες “κατευνασμού” και ενδοτικότητας.