Το τοπίο μετά την ανακοίνωση της “κίνησης Σαμαρά” εμφανίζεται πιο ζοφερό από ποτέ : η ανταπόκριση σ’ αυτήν μόνο θερμή δεν είναι. Όπως μας λέει ο “συμπαθής κατά τ’ άλλα” κύριος Μπογδάνος** εδώ, το ογδοντα-τόσο τοις εκατό του χώρου παρουσιάζεται “από αυστηρό έως κάθετα απορριπτικό”. Με το σκεπτικό φυσικά (σε χίλιες παραλλαγές) ότι …δεν είναι δυνατόν να περιμένεις λύση από εκείνους που είναι μέρος του προβλήματος.
Με δυο λόγια, αυτό που αναζητείται απ’ το κοινό είναι κάποιος που συνδυάζει τις κάτωθι ιδιότητες : 1. Του έμπειρου πολιτικά, ικανού να σταθεί στο εσωτερικό και κυρίως, στη διεθνή αρένα και 2. Του άσπιλου και αμόλυντου από ένα σύστημα τοξικό a priori , το οποίο εκτρέφει πολιτικούς διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους κατ΄αποκλειστικότητα. Τους επειγόντως εξοβελιστέους “επαγγελματίες της πολιτικής” δηλ, οι οποίοι …δεν έχουν δουλέψει στιγμή στη ζωή τους.
Το πώς τα δυο ζητούμενα θα συνδυαστούν, αφήνεται στη θαυματουργική παρέμβαση του “Θεού της Ελλάδας”.
Δε χρειάζεται προσφυγή σε Βεμπεριανές αναλύσεις περί “Πολιτικής ως Επαγγέλματος”, σε ηθικές της πεποίθησης και ηθικές της ευθύνης. Το “Έλα Λόλα το Μήλο” φτάνει και περισσεύει. Ας αρχίσουμε απ’ το τέλος :
Ποτέ δεν κατάλαβα – περιμένω ακόμα κάποιον να μου το εξηγήσει – γιατί μια επιτυχημένη καριέρα επιχειρηματία, γιατρού, δικηγόρου ή καλλιτέχνη αποτελεί εχέγγυο πολιτικών ικανοτήτων, πολλώ δε μάλλον …ηγετικών. Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι μια “κινητικότητα” και, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ποσοστό τιμιότητας. Η οποία έτσι κι αλλιώς για να πιστοποιηθεί πρέπει να τεθεί στην βάσανο του “αρχή άνδρα δείκνυσι”. Ακόμα και αν κάποιος αποδειχτεί πέρα από κάθε αμφιβολία τίμιος, γιατί σημαίνει αυτό ικανότητα αντίληψης της μεγάλης εικόνας, πραγματοποίησης ελιγμών και λήψης αποφάσεων για το μέλλον μιας χώρας;
Υπάρχει άραγε επάγγελμα του οποίου η άσκηση αποτελεί διαδικασία πιο περίπλοκη από τη διοίκηση του κρατικού μηχανισμού; Ελάχιστοι υποθέτω θα απαντούσαν καταφατικά. Απορίας άξια επομένως είναι η αξίωση εξειδίκευσης για όλα τα επαγγέλματα πλην του πολιτικού.
Κατά την ταπεινή μου άποψη : σε πλαίσιο παγιοποιημένο από αιώνες, μη επιδεχόμενο ριζικές αλλαγές, ιδίως “απ’ τα κάτω”, τρόπος να εμφανισθεί πολιτικός από τους κόλπους του “λαού” μέσω παρθενογένεσης, να πούμε, δεν υπάρχει. Και οι περιπτώσεις που υποτίθεται προκύπτουν έτσι, αποτελούν τις πλέον επικίνδυνες – με τον Ζελένσκι εφιαλτικό παράδειγμα.
Το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίσει κανείς είναι “αποκλίσεις” εντός του συστήματος, από ανθρώπους που “ξέρουν τη δουλειά” διατηρώντας κάποια αγάπη για το αντικείμενό τους. Το οποίο αντικείμενο είναι η ευημερία και, στο φινάλε όπως εδώ, η επιβίωση των δικών τους ανθρώπων. Τέτοιες “αποκλίσεις” προκύπτουν σε περιόδους τερματικών κρίσεων, όπως η σημερινή.
Η ίδια η φύση της κατάστασης φαίνεται να διαφεύγει απ’ τα “πολιτικά ζώα” που απαρτίζουν το εκλογικό μας σώμα,*** με έμφαση στο δεύτερο σκέλος του ορισμού του Αριστοτέλη. Τι είναι αυτά που υπαγορεύει αυτή η φύση; πρώτο, μια διαδικασία κατεπείγοντος που δεν επιτρέπει αναζητήσεις / δοκιμές “αμόλυντων”, δηλαδή “αδοκίμαστων”. Δεύτερο, μικρή γκάμα επιλογών κινήσεων, πράγμα που περιορίζει το ζητούμενο στη γνώση / ικανότητα εκτέλεσης τους.
* Ο τίτλος του κλασικού βιβλίου του κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση (1904-1968). “A must-read for everybody”!
** Από τη στιγμή που ο κόσμος έχει γεμίσει Νοστραδάμους, εξαργυρώνοντες τις “προφητικές” τους ικανότητες, απ’ τη στιγμή πχ. που κάποιος σαν τον κύριο Μπογδάνο καμαρώνει ότι ενημέρωνε πριν απ’ όλους περί κίνησης γύρω από “μια προσωπικότητα της δεξιάς” τον Ιούνιο (!), δεν ξέρω πόσο “υπεράνω” πρέπει να είναι κάποιος για να μην καμαρώσει ότι ενημέρωνε περί κίνησης …Σαμαρά απ’ το Φεβρουάριο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, εγώ τόσο “υπεράνω” δεν είμαι, και ως εκ τούτου καμαρώνω.
*** Το εκπληκτικά χαμηλό επίπεδο του λεγόμενου “πατριωτικού χώρου” τον τοποθετεί στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο με εκείνον της “αριστεράς” : αν η πολιτική ήταν κάποτε διαχείριση ευπιστίας, η οριστική αποτυχία της στις μέρες μας ως διαχείρισης κλινικής ηλιθιότητας πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Και μόνη πάντως η παρουσία στο “κίνημα” του μεγίστου των αντιστρόφων προφητών Ιωάννου Μάζη αρκεί ως εγγύηση αποτυχίας! Ασχέτως της πλάκας τώρα πολύ αμφιβάλλω αν θα ήθελε πραγματικά ο Σαμαράς να μπλέξει πολιτικά με όλους αυτούς.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην το έχει στήσει ο ίδιος. Και με τον αμερικανικό παράγοντα να συγκατανεύει.
Σίγουρα κούνησε κι αυτός την ουρά του. Δεν ξέρω αν τον παίρνει πάντως να προχωρήσει. Γιατί στο “στήσιμο” καταστάσεων ο Κυριάκος είναι ασυναγώνιστος!
Ελπίζω ολόψυχα να κάνεις λάθος. Γιατί σε τέτοια περίπτωση λύση δεν υπάρχει : οι της αντιπολίτευσης είναι, άλλοι ίδιοι & χειρότεροι απ΄τον Κούλη, και άλλοι “τοσοδούληδες”. Κι ο …πατριωτικός χώρος περιμένει σωτηρία απ’ τον Επαναστάτη Ποπολάρο.
Ούτως ή άλλως διάγουμε μια περίοδο εξαιρετικά ρευστή. Δεν υπάρχει σωστή πλευρά της ιστορίας, γιατί απλούστατα η τελευταία πηγαίνει κατά διαόλου. Κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει κι ας έχει γεμίσει ο κόσμος ψευδοπροφήτες. Όποιος νομίζει ότι με την α’ ή β’ πολιτική στροφή της Αμερικής έχει πιάσει τον παπαπταρχίδια😉 κοιμάται ροχαλίζοντας και η τύχη του δουλεύει.
Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, άκου και αυτό που έμαθα μόλις τώρα, δηλ. μου είχε διαφύγει : την παραμονή της Independence Day, στο ευχετήριο τηλεφώνημα του ΒΠ στον ΝΤ, ο πρώτος επεσήμανε ότι η Ρωσία θα συνέχιζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία για τουλάχιστον 2 μήνες, μη υποχωρώντας από τους στρατιωτικούς της στόχους. Το κλίμα της συζήτησης περιγράφτηκε και απ’ τις δυο πλευρές ως “πολύ καλό”.
Τί σημαίνει αυτό; Μα …ότι το “τελεσίγραφο” που έδωσε χτες ο Τ στον Π δέκα μέρες μετά, επί της ουσίας αφορά τις εναπομένουσες 50 μέρες από τις 60 για τις οποίες είχε ήδη μιλήσει ο “κοντός”.
Η “μεταστροφή” δηλ. για την οποία μιλάνε όλοι αφορά σε κανονικό δούλεμα in front of our eyes. Το οποίο καθαγιάζει απλώς τη μπίζνα του Τραμπάκουλα με τα ευρω-μαλάκια και τα οπλικά συστήματα.
Αυτό ακριβώς με φρικάρει περισσότερο απόλα. Μας δουλεύουν δηλαδή παντοιοτρόπως 25 ώρες το 24ωρο. Και πάντα βρίσκονται δύο βήματα μπροστά. Εκεί που νομίζουμε ότι επιτέλους καταλάβαμε την απάτη τους, εκείνοι έχουν προχωρήσει στη.. μεθεπόμενη.
…Και τώρα μόλις, μετά απ’ όλα αυτά, μπαίνοντας στο “αγαπημένο μου” in.gr, πέφτω πάνω στον τίτλο:
Ο Πούτιν δεν πτοείται από τις απειλές Τραμπ – Θα συνεχίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία με στόχο περισσότερα εδάφη
Δηλαδή τελικά βρισκόμαστε σε κανονικό Orwell territory, με τους “διαρκείς πολέμους” …Ωκεανίας, Ευρασίας και Ανατολίας. Εκείνοι τουλάχιστον ήταν pure narrative.
Από κάθε άποψη βρισκόμαστε σε Orwell territory. Με πρώτη και καλύτερη ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο!