Κάθε λέξη, κάθε χιλιοστό του παραπάνω post ακτινοβολεί “οριακή διαταραχή προσωπικότητας”. Και παρουσιάζει ανάγλυφη την κατάσταση ομαδικής παράκρουσης, μιας “κοινωνίας” που τυπικό της δείγμα αποτελεί ο χρήστης.
Κάτω, η expert ραντίζει με γνώση την τηλεοπτική αρένα. Αξίζει να προσέξει κανείς το σχόλιο :
Ο λόγος, πιο κάτω, στο ultimate disgrace of the human race. Και πάλι, έμφαση στο σχόλιο του χρήστη :
Παρεμπιπτόντως, στα χρόνια της Ρωμαϊκής Παρακμής, οι θεατρικές παραστάσεις περιλάμβαναν αληθινές, real time εκτελέσεις : το αίμα νεκρών “ηθοποιών” διαπερασμένων από ξίφη και δόρατα έρεε στη σκηνή, προς τέρψιν του διψασμένου για ακραίες εμπειρίες Ρωμαίου πολίτη του 5ου μΧ αιώνα. Λίγο λιγότερο εκφυλισμένου απ’ τον σημερινό, έχω τη θλιβερή εντύπωση.
(Visited 90 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εδώ δεν είναι όπως με την επανεκλογή Μητσοτάκη, για την οποία υπήρχε τουλάχιστον η παρηγοριά (!) ότι και οι αντίπαλοι δεν ήταν καλύτεροι από το νικητή. Εδώ υπάρχει ξεκάθαρα καλό και κακό. Και το κακό νίκησε κατά κράτος.
“Αν” είναι όπως το λες, που θα στοιχημάτιζα κι ας μην έχω ασχοληθεί, η ανατροπή είναι παρόμοιας υφής με τα της “πανδημίας” :
Στις παραδοσιακές ταινίες καταστροφής, ο ήρωας, ο “καλός” της υποθέσεως είναι ο ιδιοφυής αλλά και ακοινώνητος, μονόχνωτος etc. επιστήμονας, εκπρόσωπος του ατομικιστικού πνεύματος. Σύμφωνα με τη “θεωρία του”, η καταστροφή είναι προ των πυλών, με την ανθρωπότητα υπνωτισμένη από ένα σύστημα συναδέλφων, αδαών/υπηρετών συμφερόντων/τυφλωμένων από φιλοδοξία/all of the above. Προχτές μόλις έβλεπα ένα τέτοιο, 10ετίας or something όπου ο ήρωας απαξιώνεται ως discredited scientist και …conspiracy theorist – στο τέλος βέβαια σώζει τον πλανήτη.
Αυτό το pattern, χάρη στην “πανδημία”, κανονικά και με το νόμο, ανατράπηκε. Ο one against all είναι πλέον ο κακός της υποθέσεως.
Δεν θα απέκλεια (ουδείς μπορεί να φανταστεί μέχρι που μπορούν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι) το της Πισπιρίγκου να έχει επιλεγεί λόγω συγκεκριμένων ιδιαιτεροτήτων ως σεμιναριακή περίπτωση “ανατροπής” της λογικής τάξης. Απ’ ότι άκουα χτες όντας σε φιλικό σπίτι “τα ξένα ειδησεογραφικά μέσα ασχολούνται εκτεταμένα με το θέμα της Πισπιρίγκου”…
Ίσως, ποιος ξέρει, το επόμενο task θα είναι “να τους κάνουμε τη νύχτα μέρα”.
Ίσως, το πιθανότερο, η μετάλλαξη να προχωρεί από μόνη της πάνω σε ράγες που κάποιοι έχουν στρώσει.
Δεν χωράει αμφιβολία για τα παραπάνω. Η συγκεκριμένη περίπτωση εξάλλου είναι προϊόν της πανδημικής παράνοιας. Θα μπορούσα να επεκταθώ πολύ σε αναλύσεις για τη γενικότερη σημασία της υπόθεσης, αλλά δεν μου έχει απομείνει διάθεση. Ας κάνουν ό, τι νομίζουν. Εντωμεταξύ προχτές έβλεπα στο netflix τα πρώτα επεισόδια του Monk για να ξεφύγω από τη θλιβερή επικαιρότητα και συνειδητοποίησα ότι ο ταλαίπωρος έκανε απλώς αυτά που έκανε όλος ο κόσμος μετά το 2020, μόνο που το 2002 τον θεωρούσαν τρελό.
Correct! Όπως και ο άλλος πρωτοπόρος του είδους, από πολύ νωρίς αυτός, ο…Michael Jackson.