Νέος “χαμός στο Twitter”, το οποίο …υποκλίνεται στο ομοφυλοφιλικό φιλί του Χ. Παπακαλιάτη με συμπρωταγωνιστή του στο σίριαλ του οποίου το όνομα προς στιγμήν μου διαφεύγει. Το ίδιο και η αιτία των υποκλίσεων του Twitter.
Παραθέτω κείμενο που υπέπεσε στην αντίληψή μου από το site Lady Like υπογεγραμμένο από την κυρία Μαρία Πετροπούλου:

Maestro [σ.σ. το θυμήθηκα!]: Το γκέι φιλί που ενόχλησε τον ελληνικό συντηρητισμό και «χειροκροτήθηκε» από το Twitter
Γυρνάμε στο 2003. Τότε που ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είχε παρουσιάσει το πρώτο γκέι φιλί στην ελληνική τηλεόραση, μέσα από το Κλείσε τα μάτια. Σκηνή για την οποία, πριν από 19 χρόνια, είχε επιβληθεί από το ΕΣΡ το αδιανόητο πρόστιμο των 100.000 ευρώ.
Έπειτα από δυο δεκαετίες, λοιπόν, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης (ευτυχώς) μένει σταθερός στις απόψεις του και εμμένει στην ίδια λογική μέσα από το Maestro: Η αγάπη είναι αγάπη ανεξαιρέτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων.
Ο Αντώνης και ο Σπύρος είναι δυο άνθρωποι που αγαπιούνται στο Maestro και έρχονται αντιμέτωποι με τα στερεότυπα και τις νόρμες της κοινωνίας. Συγκρούονται με τον στενό οικογενειακό τους κύκλο -και κυρίως έρχονται αντιμέτωποι με τις εκρήξεις των πατεράδων τους.
Με την πρώτη τους ερωτική σκηνή on camera, λοιπόν, ο Αντώνης και ο Σπύρος απέδειξαν πως η αγάπη τους είναι πιο δυνατή από την καταπίεση που δέχονται. Το τρυφερό φιλί τους «σπάει» την τοξική αρρενωπότητα και μάλλον ενοχλεί τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, ή/και τους συντηρητικούς τηλεθεατές.
Πιο συγκεκριμένα, στο επεισόδιο της Πέμπτης 17 Νοέμβρη με τίτλο La famiglia, τα δύο αγόρια έδωσαν ραντεβού για να εξασκηθούν στην σκοποβολή και ήρθαν πιο κοντά, εξωτερικεύοντας στον έρωτά τους. Μεγάλο μέρος του Twitter «χειροκρότησε» τους δύο πρωταγωνιστές, Ορέστη Χαλκιά και Γιώργο Μπένο, αλλά και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, για τα κοινωνικά θέματα που επιλέγει να αναδείξει μέσα από το Maestro.

Το πράγμα βοά, τα σχόλια περιττεύουν : Η ασφαλής διέξοδος – λύση στο χρόνιο πρόβλημα του ελληνικού συντηρητισμού είναι μία : “Το Twitter”.
Κάποιοι μέσα στο γενικό ορυμαγδό έφτασαν να μιλήσουν για την …εκδίκηση του Χριστόφορου. Κανονικά θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε την πλάκα μας με παραλλαγές όπως “Η εκδίκηση της πουστιάς”… Όμως οι μετερχόμενοι συνθήματα όπως “πουστάρω γιατί γουστάρω” και “εμπρός πουστιά να καταστρέψεις κάθε ελληνική μαγκιά” * χάνουν το χιούμορ τους όταν τους απευθύνεσαι με χιούμορ.
Η πλάκα είναι ότι …το 2003 είχα αναφερθεί με κείμενο [ΗΧΟΣ – ΕΙΚΟΝΑ] στον …ακόμα μεγαλύτερο σάλο που είχε προκληθεί με το τότε ομοφυλοφιλικό φιλί του μεγάλου δραματουργού, που ευτυχώς “μένει σταθερός στις απόψεις του”.
Ιδού ένα απόσπασμα :
Η επέμβαση του Ραδιοφωνικού Συμβουλίου θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Ήταν άλλωστε το ζητούμενο από τους δαιμόνιους παραγωγούς του σίριαλ. Σκοπός της τηλεόρασης είναι να (ανα-) παράγει τα πρότυπα που διέπουν καθημερινότητά μας. Υπό αυτή την έννοια, ένα φιλί μεταξύ ανδρών στις 10 το βράδυ είναι παράφωνο, όπως και η προβολή της Βαλκυρίας του Βάγκνερ την ίδια ώρα. Απλώς δεν περιλαμβάνεται στις τρέχουσες προδιαγραφές. Τα ΜΜΕ έχουν σκοπό να μεταδίδουν πράγματα ανώδυνα ή “ηπίως διεγερτικά” για τον Μέσο άνθρωπο, και η εκάστοτε “κρίση” δεν είναι παρά η αποτυχημένη ή μη, απόπειρα περάσματος στη νέα λογική του mainstream. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανοχή της ομοφυλοφιλίας στην εκδήλωσή της δεν εντάσσεται στην “κυρίαρχη ιδεολογία” για το άμεσο μέλλον.
Ξύνοντας λίγο την επιφάνεια, βλέπεις πως ο “αγώνας” δίνεται ανάμεσα σε
εκπρόσωπους της ίδιας κουλτούρας, κι ας ισχυρίζονται το αντίθετο. Από εδώ τα μορμολύκεια της λογοκρισίας, με τις εκλεκτικές συγγένειες και τις επιλεκτικές ευαισθησίες. Από εκεί, η “αισθητική” ενός σίριαλ σαν αυτό που σκηνοθετεί ο, και πρωταγωνιστής του, κύριος Παπακαλιάτης.

Να προσθέσω απλώς ότι, αν υπήρχε μια δόση “ρίσκου” στην τότε κίνηση [σιγά τα ωά δηλ., …απλώς λέμε], υπό την έννοια ότι τότε συντελείτο η μετάβαση στην παρούσα φάση, η επάνοδος σήμερα του κυρίου Παπακαλιάτη στο θέμα έχει τα γνωρίσματα της πρακτικής της σύγχρονης ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας : είναι ο κυνηγός και παριστάνει το θήραμα, είναι εξουσία και παριστάνει τον επαναστάτη.

* Ο “Ύμνος της Πουστιάς”, έχει όντως πλάκα [πάντα στο πλαίσιο της μαλακίας που τον διέπει] και βρίσκεται εδώ : https://fytini.bandcamp.com/track/–175