Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Ουδέ σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι, η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια. (Δημώδες)
Η υπόθεση με το “πατριωτικό ξέσπασμα” της κυρίας Βανδή είναι τόσο γελοία, όσο και ο,τιδήποτε άλλο που αφορά στην ίδια και τους ομοίους της. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς : εν λόγω έχει λανσαριστεί εξ αρχής ως μουσική οντότητα, δοξαζόμενη και αμειβόμενη αδρά – βλ. σουρεαλιστικά – γι’ αυτό. Το “πρώτο λάθος”, που η χρονική απόσταση το κάνει να ξεχνιέται, και του οποίου κάθε εξέλιξη αποτελεί φυσικό επακόλουθο, είναι το παρακάτω : κυριαρχία ενός παρακαλλιτεχνικού κυκλώματος, ενεργούμενου της πολυεθνικής μαφίας που είναι γνωστή ως “βιομηχανία του θεάματος”.
Στο θέμα μας, για την περίπτωση που χρειάζεται να επεκταθούμε : η πρόφαση με την οποία ακυρώθηκε η εμφάνιση της κυρίας Βανδή στον Τσεσμέ (οι αφίσες του Κεμάλ στο χώρο…) είναι τόσο χυδαία, όσο η κατ΄αρχήν απόφαση συμμετοχής σε συναυλία επί τουρκικού εδάφους, στην επέτειο των 50 χρόνων απ’ την εισβολή στην Κύπρο. Τα υπόλοιπα, εικάζει κανείς, αφορούν συμβουλές των PR της, εν όψει κατακραυγής γι’ αυτήν.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Πώς και γνωρίζουν τη Βανδή στην Τουρκία? Δε νομίζω να υπάρχει αντίστοιχο με Τούρκους τραγουδιστές που να είναι γνωστοί στην Ελλάδα.
Για κάποιο λόγο οι Έλληνες τραγουδιστές κάνουν μεγάλη καριέρα σε μουσουλμανικές χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τουρκία, αλλά και στο Ισραήλ. Ο πρώτος που θυμάμαι ήταν ο Καζαντζίδης, έκτοτε πολλοί και διάφοροι, σοβαροί και μη, έχουν δοξαστεί σε χώρες όπως αυτές.
O λόγος μου διαφεύγει. Πόσο μάλλον όταν η Τουρκία (της οποίας την τηλεόραση έχω παρακολουθήσει εκτενώς απ’ τα ’70s, και μέχρι πρόσφατα σχετικά) έχει πολύ περισσότερους και πιο αξιόλογους τραγουδιστές απ’ το σκυλάδικο στο οποίο έχει μετατραπεί η “χώρα μας” δεκαετίες τώρα.
Τι να πω. Από την άλλη μεριά ένα σωρό αγγλόφωνα ως επί το πλείστον συγκροτήματα ή μεμονωμένοι καλλιτέχνες που ήταν πανάγνωστοι στην πατρίδα τους, είχαν στη χώρα μας φανατικότατους οπαδούς.
Ε βέβαια, ειδικά διάφοροι Αμερικανοί εναλλακτικοί των ’80s έρχονταν εδώ και αντίκρυζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους κοινό μεγαλύτερο των 100 ατόμων.
Πάντως ως προς διάφορες Βανδήδες και Ρουβάδες, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να τους ξέρουν από πριν οι Τούρκοι ή οποιοιδήποτε. Σκάει μύτη μια αφίσα εκεί πέρα με τον “Έλληνα Θεό” και κάτι αντίστοιχο για τη βλαχάρα, παίζει και κάνα βίντεο και …γεννηθήτω κοινό σε χρόνο dt ας πούμε. Σιγά μην έχουν ακούσει και τους δίσκους τους – οι τελευταίοι εκ των οποίων έχουν βγει έτσι κι αλλιώς προ αμνημονεύτων.
Εν τω μεταξύ, ίσως να φταίει μια έξαρση αρνητικότητας απ’ την οποία έχω κυριευθεί εσχάτως, ίσως (και μάλλον) όχι. Η περίφημη πάντως post attempt “μεταστροφή” του Trump μου φαίνεται προς το χειρότερο. Διακρίνω ένα είδος διάθεσης του τύπου “I’m the chosen one”, “ποιος θα με σταματήσει εμένανε”. Μακάρι να κάνω λάθος, γιατί μέσα στα χρόνια τον κυρ-μαλάκα τον έχω συμπαθήσει, αλλά νομίζω ότι (δικαιολογημένα ή μη) την έχει ψωνίσει εντελώς.
Σίγουρα υπάρχει και μια τέτοια διάσταση. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα όμως, γιατί ούτως ή άλλως είχα ένα πολύ δυσάρεστο προαίσθημα για την επικείμενη θητεία του.
Όχι ότι αποκλείεται να είναι όντως the chosen one. Αλλά κι ο Anakin Skywalker the chosen one ήταν υποτίθεται – αυτός που θα έφερνε λέει balance to the force – έλα όμως που κατέληξε Darth Vader. Αν πιστέψουμε μάλιστα τον George Lukas, για καλό το έκανε ο ταλαίπωρος.