Το διαδίκτυο “φέρνει κοντά” τους λαούς, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση οικουμενικότητας και, ως αποτέλεσμα αυτής, “έθνη – ελίτ” και “έθνη – προλετάριους”.  Κάπου εκεί μπαίνει σε λειτουργία  η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων: τα “έθνη προλετάριοι” θεωρούν δεδομένο ότι τα “έθνη ελίτ” τους χρωστούν μέρος απ’ τον πλούτο τους.
Δίπλα σ’ αυτήν την αρχή, βλέπει κανείς την πανταχού παρουσία ενός χύδην ταξιδιωτικού πνεύματος, σκανδαλωδώς διαφημιστικού του προτύπου του Νομάδα, εις βάρος του Εδραίου ανθρώπου.
Μπαίνεις, πχ. σαν άνθρωπος, σε site βιβλιοπωλείου να παραγγείλεις κάτι… και αντικρύζεις, σε πλαίσιο πάνω δεξιά, το εξής βαθυστόχαστο:
“Το διάβασμα μας κάνει όλους μετανάστες. Μας παίρνει μακριά από τα σπίτια μας, αλλά το σπουδαιότερο, μας βρίσκει σπίτια παντού”. ~Jean Rhys
Δεν μπορείς παρά να αντιπαρατάξεις κάποια ρητορικά [;] ερωτήματα:
Ποιά “ποιητική άδεια” επιτρέπει το συσχετισμό του φαντασιοκόπου αναγνώστη με κάποιον που επιλέγει να εγκαταλείψει σπίτι, μητέρα, πατέρα, φίλους και συγγενείς, αντί να μείνει στην πατρίδα του, προσπαθώντας για το καλύτερο;
Οι πρόθυμοι προς μετανάστευση, αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένο τμήμα του πληθυσμού: άνδρες νεαρής ηλικίας. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα χάνει μια εμπροσθοφυλακή που θα μπορούσε να δουλέψει για το μέλλον. Δικαιούσαι να ρωτάς κάποια στιγμή: πόση συμπόνοια οφείλω σε κάποιον που δεν πονάει τη χώρα του και τους δικούς του ανθρώπους;
Αλλά ας ακολουθήσουμε τη συλλογιστική της Jean Rhys: γιατί το ότι …η μετανάστευση “μας βρίσκει σπίτια παντού” βαραίνει πιο πολύ απ’ το ότι μας παίρνει απ’ το δκό μας; Γιατί κατ’ αρχήν να το εγκαταλείψουμε, αν δεν υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης; και από που κι ως που είναι δεδομένο ότι εκεί που θα βρεθούμε είναι καλύτερα;
Γιατί η “ταξιδιωτική” κουλτούρα της δυσανεξίας στη σταθερότητα ομογενοποιεί τους πάντες, από τον μετανάστη και την “ανικανοποίητη” νοικοκυρά, μέχρι το τρολάκι του διαδικτύου, βάζοντάς τους να “δυναμιτίζουν” την καθεστυκία τάξη, μη φανταζόμενοι ότι αποτελούν χρήσιμα εργαλεία της.