Εξαρτημένα αντανακλαστικά : είναι αδύνατο να μη δω με δυσαρέσκεια την εικόνα δυο μεγαλόσωμων αστυνομικών, παρενοχλούντων ένα ζευγάρι ανθρώπων του Θεού και τα παιδιά τους.
Από αυτό και μόνο αντιλαμβάνομαι πόσο ευάλωττα στα συνθήματα των “δικαιωματιστών” είναι άτομα πιο συναισθηματικά και ευσυγκίνητα από μένα.
Αυτό που προσπαθώ να μη χάσω, είναι η επαφή με τη μεγάλη εικόνα, και με το τι εντός αυτής αντιπροσωπεύουν ο κύριος και η κυρία με την μπούρκα : τη φαινομενικά αθώα και άκακη εμπροσθοφυλακή μιας ανελέητης διείσδυσης.
(Visited 134 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Βασικά ούτε το “ένστικτο” ούτε η “λογική” μπορούν σήμερα να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο με μια σχετική ασφάλεια. Και τα δυο είναι από αιώνες προσαρμοσμένα σε μικρά σύνολα γεγονότων. Δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τα τεράστια μεγέθη της εποχής μας ούτε να προσαρμοστούν στις καταιγιστικές εξελίξεις.
Το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον είναι να παπαγαλίζει αισθήματα και σκέψεις αγνώστου προελεύσεως. Αυτό που κάνει δηλαδή αποτελεσματικότερα και η τεχνητή νοημοσύνη.
Για να διασκεδάσω πάντως και λίγο, ζήτησα του Gemini να παρουσιάσει συνοπτικά τις απόψεις μου – του stcigar δηλαδή – για τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως διατυπώνονται στο ανά χείρας blog (όχι ότι θα τις βρει και κάπου αλλού). Αφού το σκέφτηκε λίγο, παπαγάλισε 2-3 αναρτήσεις μου. Δεν έκανε καν τον κόπο να παραφράσει.
Προφανώς χρειάζεται ικανή ποσότητα ομοειδούς υλικού για να παρουσιάσει το ζήτημα “κριτικά”. Η μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα που έλεγαν και οι παλαιομαρξιστές.
Δε νομίζω ότι ισχύει αυτό για τον άνθρωπο, στο βαθμό τουλάχιστον που υποβάλει να πιστεύουμε η (τελείως δικαιογημένη) απαισιοδοξία μας. Πάλι δεν είναι καθόλου απίθανο να “βαφτίζω” εγώ ένα είδος παράλογης ελπίδας σε βάσιμη αισιοδοξία για λόγους επιβίωσης. Αλλά και μόνο το ότι συνειδητοποιούμε τα όρια των δυνατοτήτων του μυαλού σε σύγκριση με όλα όσα “θα έπρεπε να” μπορεί να αφομοιώσει, είναι ένδειξη σωστής λειτουργίας του. Αυτό που χρειάζεται κατά τη πτωχή μου άποψη είναι ένας καλώς εννοούμενος λουδιτισμός, με άλλα λόγια η παρρησία να αντισταθεί κανείς στο βόρβορο της “προόδου”. Με σθεναρά επιχειρήματα, όχι στρογγυλεμένες μαλακίες του τύπου “δεν φταίει η τεχνολογία αλλά το πώς τη χρησιμοποιείς”. (σταθερή μου άποψη είναι ότι οι Λουδίτες υπήρξαν – σκόπιμα – παρεξηγημένοι και δυσφημισμένοι άνθρωποι, οι πρώτοι “ψεκασμένοι”, αρνητές της προόδου, or something)
Ως προς την “κριτική” ικανότητα της AI δεν νομίζω ότι υπό τις παρούσες συνθήκες τίθεται τέτοιο ζήτημα (ίσως με την καινούργια μαλακία του Elon για την οποία άκουσα αλλά δεν έχω ασχοληθεί περαιτέρω, κάτι να γίνεται που να θυμίζει “κριτική σκέψη”). Οι “χρησμοί” των ChatBoxes αφορούν σε ένα συνδυασμό στατιστικών μεγεθών (των επικρατουσών δηλ. απόψεων) και “υποχρέωσης” να δώσουν βάση σ’ αυτά που εσύ λες, στο βαθμό βέβαια και μόνο που αυτά απαντώνται ως “δόκιμες” απόψεις σε ποσοστά στατιστικά υπολογίσιμα. Αν ας πούμε ισχυρισθείς ότι “η Γη είναι τετράγωνη” θα σε διορθώσουν, αλλά έως εκεί.
Εντωμεταξύ αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανένας που να είναι πραγματικά αισιόδοξος these days.
Αληθινά αισιόδοξοι δεν πιστεύω ότι υπάρχουν, εκτός από κάτι παιδάκια που εκ των πραγμάτων αγνοούν σε τι λούμπα έχουν πέσει.
Από κει και πέρα υπάρχουν δυο είδη “αισιοδοξίας” : η μια είναι η λεγόμενη “δίψα για ζωή”, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως “αισιοδοξία”, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη. Η άλλη είναι καθαρή ηλιθιότητα.
Δεν ξέρω αν στα παιδιά (ιδιαίτερα προσχολικής ηλικίας) έχουν κάποιο νόημα οι έννοιες της αισιοδοξίας/απαισιοδοξίας. Το πιο περίεργο είναι ότι στους ενηλίκους φαίνεται να οδεύει προς εξαφάνιση ακόμα και η αισιοδοξία λόγω βλακείας. Και μάλιστα όχι λόγω εξαφανίσεως της βλακείας!
Με τον όρο “αισιοδοξία” δεν αναφέρομαι στην elusive έννοια της “ευτυχίας”. Αναφέρομαι στην πίστη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρελθόν.
Εννοείται ως προς την έννοια της αισιοδοξίας. Ως προς το συνδυασμό της με τη βλακεία, το αστείο είναι ότι μερικοί απ’ τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους στον κόσμο είναι οι CEOs των Big Tech (και τα επικοινωνιακά γιουσουφάκια αυτών) για τους οποίους οι λύσεις όλων των προβλημάτων είναι around the corner. Και το ακόμα πιο αστείο, ότι αυτοί λανσάρονται ανεξαιρέτως ως ιδιοφυίες – το 150 IQ το έχουν στο τσεπάκι τους να πούμε.
Νομίζω πάντως on the other hand ότι η έννοια της αισιοδοξίας / απαισιοδοξίας όχι απλώς έχει νόημα στην παιδική ηλικία, αλλά είναι συνυφασμένη με αυτήν. Απλώς αυτό που ισχύει ως μεγάλη εικόνα για τα παιδιά είναι κάτι πιο στενό, λιγότερο ενημερωμένο από αυτό που γίνεται αργότερα.
Προσωπικά θυμάμαι να “ατενίζω” άλλοτε με απαισιοδοξία και άλλοτε με αισιοδοξία το μέλλον, και προ σχολείου ( = ανησυχία και δυσαρέσκεια για το επερχόμενο ξεβόλεμα) και στη διάρκειά του ( = βασικά η αίθηση ενός “ηλιόλουστου μέλλοντος” – πού να ήξερα…)
Καλά οι συγκεκριμένοι μεγαλοκομπιουτεράδες έχουν κάθε λόγο να βλέπουν το ΔΙΚΌ ΤΟΥΣ μέλλον με πάσα αισιοδοξία. Μέχρι μια ηλικία πάντως μου φαίνεται ότι δεν σκεφτόμουνα ιδιαίτερα το μέλλον. Ακόμα και τώρα δηλαδή το μέλλον ελάχιστα καθορίζει τη συμπεριφορά μου στο παρόν. Τη μελλοντολογία την ανέπτυξα τα τελευταία χρόνια περισσότερο σαν χόμπι. Και αποφεύγω επιμελώς να την εφαρμόσω στον εαυτό μου!🫣
Καλά κι εγώ δεν εννοώ ότι η σκέψη μου για το μέλλον καθόριζε τη στάση μου στο παρόν (τώρα μάλιστα…) Επρόκειτο απλώς για ένα είδος εμπιστοσύνης / προσμονής για μια αόριστα θετική εξέλιξη. Τρόπον τινά …πίστης σε ένα είδος “θεϊκού διακανονισμού”. Η οποία από αρχής προεφηβείας έδωσε σιγά-σιγά τη θέση της στο αντίθετο. Ταυτόχρονα με την εξαφάνιση της πίστης στο Θεό.
Ως προς τον Μασκ πάντως, αφενός έχω ψιλοκαταλήξει στο ότι έχει (κατά βάσιν) δίκιο, αφετέρου μου έγινε πιο συμπαθής με τα γελοία ξεσπάσματά του, επιβεβαιώνοντας την εντύπωση ότι είναι πιο φυσιολογικός άνθρωπος, σε σύγκριση με τα ερπετο-ανδροειδή-αντίπαλούς του.
Ως προς το “σήμερα” δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Κυρίως δεν μπορώ να ξέρω τι είδους αντιστοίχιση υπάρχει ανάμεσα στις πραξεις (συμπεριλαμβανομένων των λεγομένων) του μέσου ανθρώπου και τη λεγόμενη εσωτερική ζωή του. Από τη μια εύχομαι να είναι η μικρότερη δυνατή. Από την άλλη, αυτό από μόνο του αν συμβαίνει, είναι …κάποιο problem.
Εν τω μεταξύ, η θετική πλευρά των επεισοδίων από τους αλητοπουσταράδες στο LA είναι το διαφαινόμενο reconciliation “του πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη” με “τον ισχυρότερο άνθρωπο στον πλανήτη”.🤮
Ο E βρήκε ευκαιρία να ρίξει κάποιο είδος γέφυρας προς την πλευρά Τραμπάκουλα, “επικροτώντας” τρόπον τινά τη σθεναρή του στάση.
Να πω την αλήθεια, μόνο τίτλους ξεφύλλισα για τα “γεγονότα”. Το λάθος του Μασκ κατά τη γνώμη μου ήταν ότι εξέθεσε τη διαφωνία τους δημόσια, πράγμα που όσο νάναι τον δεσμεύει σε κάποιο βαθμό. Αν δεν το είχε κάνει, θα είχε ήδη επιστρέψει με δάκρυα στην ανοιχτή αγκαλιά του Τραμπάκουλα.
Συμφωνώ κι εγώ για την ανθρώπινη διάσταση του Μασκ – όπως αντίστοιχα και του Τραμπ. Το στοιχείο αυτό πιθανότατα τους έφερε κοντά περισσότερο από κάθε ιδιοτέλεια και ιδεολογική συνάφεια. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς όντας αυτοί που είναι κατάφεραν να φτάσουν εκεί που έφτασαν.
…Αυτό ακριβώς (οξεία Ιλονοτραμπακουλίτιδα με έχει πιάσει) σε συνδυσμό με κάποια άλλα δεδομένα, θα μπορούσε να υποδηλώνει …ιχνοστοιχεία ανιδιοτέλειας εκ μέρους τους.
Προφανώς..
https://youtu.be/zuuObGsB0No?si=56A0hRuf-Lytd6gj
..που είναι άμα λάχει και μέσα στα πλαίσια του μεραπάνκ😁
Μεραπάνκ!? (κάτι σε ΜΕΡΑ25 θυμίζει)
Τι μουσική να ακούει άραγε ο Μπαρουφάκης; όχι …μεταπάνκ πάντως. Είναι γνωστό ότι ο …Eno είναι υποστηρικτής του. Υποτίθεται άλλωστε (σύμφωνα με το τυπωμένο κωλόχαρτο ‘Athens Voice’) οτι οι Pulp έγραψαν το “Common People” για την (όχι τοτε ακόμα) γυναίκα του Δανάη Στράτου.
Τον Μπαρουφάκη τον φαντάζομαι πάντως να ακούει διάφορα new age και τριτοκοσμικά, και καλά ταξιδιάρικα.🤮
Τι να πω. Θυμάμαι πάντως που σε κάποια φάση παρομοίωσε το ελληνικό χρέος με το γνωστό δίστιχο “you can check out anytime you like/but you can never leave”. Μου έχει μείνει αόριστα επίσης αναφορά του στο moonage daydream. Δεν αποκλείεται στα νιάτα του να ήταν και παλιοροκάς🎸
Τι άλλο background θα είχε αυτός ο ηλίθιος από τους γλοιώδεις Eagles. By the way, η χαρακτηριστική ακολουθία ακόρντων του εν λόγω “Hotel California” είναι κλεμμένη από το “We Used To Know” των Jethro Tull, βλ. άλμπουμ Stand Up. Την εποχή που οι JT περιόδευαν για το συγκεκριμένο άλμπουμ, support τους στο αμερικάνικο τμήμα της περιοδείας ήταν οι …Eagles.
I know I know (από το σχετικό άρθρο σου στον Ήχο). Η χρήση πάντως των συγκεκριμένων στίχων στα πλαίσια των δημόσιων οικονομικών μου φάνηκε πιο ταιριαστή από τη χρήση των στα πλαίσια της εν λόγω ρέγκε διασκευής😅
Αυτό να λέγεται. Γενικά πετυχημένη αναφορά ήταν αυτή του Γιάνη μ’ ένα νι.