Στην Πράγα 70.000 + συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν για την “αυτοκτονική” στάση της κυβέρνησής τους στο ουκρανικό ζήτημα.
Εδώ, η ατζέντα του δημόσιου διαλόγου εξαντλείται στις ασυναρτησίες του “Δωδώνης”, και στο ποιος δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει απ’ το να παρακολουθεί τον πρόεδρο του πιο μαλακισμένου κόμματος από καταβολής ελληνικού κράτους [ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ – έχει κάτι κι από “πιασοκώλι”]. Του οποίου πρώτη φράση, άμα τη ενθρονίσει, ήταν, για να μη ξεχνιόμαστε : “δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί ανεμβολίαστος και να μολύνει τον κόσμο. Υποχρεωτικός εμβολιασμός για όλους”.
3 (Visited 161 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εδώ κολλάει εκείνο του Μητροπάνου: Σου έλεγα χανόμαστε, χανόμαστε, δεν το καταλαβαίνεις; Κι εσύ μου έλεγες, καλά, καλά.. Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος κλπ. Παρεμπιπτόντως κάτι έγινε στο προηγούμενο post και ορισμένα σχόλια φαίνεται να εξαφανίστηκαν.. Just saying.
“Ευτυχώς” διαθέτω μια καλή πρόσβαση στα τεκταινόμενα στα νεώτερα στρώματα του πληθυσμού – τα εισαγωγικά αφορούν στο ότι η περί αυτά ενημέρωση μπορεί να οδηγήσει σε πρωτόγνωρα ζοφερές σκέψεις. Πληροφορήθηκα λοιπόν την παρουσία και άκουσα “δείγματα εργασίας” ενός τύπου ονόματι Ricta που …τρεντάρει τελευταία. Μπήκα στον πειρασμό να ανεβάσω κάνα κομμάτι του – ίσως κάποια στιγμή να το κάνω, γιατί εννοείται οτι ο τύπος βγάζει ΚΑΙ γέλιο. Αλλά βγάζει και κλάμα, θρήνο και κοπετό, για δυο λόγους : 1ο. ο “οπαδός”, περιστασιακός έστω, ενός πράγματος όπως αυτό είναι καμμένος από χέρι. Και φαίνεται να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. 2ο και βασικότερο, μια και ανέφερες το φουκαρά το Μητροπάνο : κυρίαρχη τάση είναι η της ανάμιξης / υπέρβασης “ειδών” και “εποχών”, με άλλα λόγια, ο ίδιος άνθρωπος που ακούει Ricta και τα συναφή, ακούει πιθανώς και Μητροπάνο, και τραγούδια απ’ τη “χρυσή εποχή του ελλ. κινηματογράφου”, πιθανώς και μια πλειάδα αξιοπρεπών ελαφρολαϊκών απ’ τα ’70s-80 κοκ., πιθανώς, γιατί όχι, και κάνα Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, …Μότσαρτ.
Που σημαίνει, κι αυτό είναι το χειρότερο, ότι μέσα στο θολωμένο του μυαλό, δεν έχει τρόπο να κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα στα παραπάνω.
Το είχαμε συζητήσει τις προάλλες και θα επιμείνω: η πολιτική ορθότητα είναι ασθένεια των έξυπνων, των μορφωμένων και των καλόγουστων, όπως αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας μετά το singularity του 2019-20. Μην κρίνεις εξ ίδίων, εμείς αποτελούμε απειροελάχιστη εξαίρεση και τις όποιες άμυνές μας δεν τις οφείλουμε στην “παιδεία”. Η.. λογική αντίδραση στα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι η καφρίλα. Εδώ εγώ κι έχω χάσει εντελώς την πίστη μου στις παραδοσιακές αξίες του “πολιτισμού”, πόσο μάλλον οι πιτσιρικάδες που δεν είχαν τίποτα to begin with.
Το θέμα είναι ότι η προτροπή στην καφρίλα γίνεται από όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της λαϊκής κουλτούρας, οι οποίοι “συναντιούνται” στην επικοινωνιακή γλώσσα της διαφήμισης. Επομένως όλο αυτό μου φαίνεται περισσότερο σαν παβλοφική συμμόρφωση, του είδους που οδήγησε νομοτελειακά στο όντως singularity του 19, παρά σαν αντίδραση σε ο,τιδήποτε.
Ο τρόπος να είναι υπάκουος κανείς σημερα είναι να κάνει ό,τι μαλακία του κατέβη.
Θυμάμαι ένα κείμενο που είχα γράψει επ’ αυτού στον ΗΧΟ προ 10-15 χρόνων με αφορμή ένα ακόμα τότε …Schoolwave [μπλιάχ] με τίτλο Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Ο οποίος αναφερόταν στο πανκ, το thrash metal κλπ. είδη διακονούμενα υπό την αιγίδα “προοδευτικών” καθηγητών και λοιπών κρατικών παραγόντων, με παροτρύνσεις προς τους μαθητές “να βγουν στη σκηνή και να τα δώσουν όλα”.
Εννοείται ότι μια τέτοιου είδους αντίδραση, όπως είπα και προηγουμένως, δεν μπορεί παρά να κάνει τα πράγματα ΠΟΛΥ χειρότερα. Για να συνοψίσω το σκεπτικό μου (τους): εξουδετερώνουμε με συντριπτικό χτύπημα τους “μορφωμένους”, η αντίδραση περιορίζεται στους κάφρους, όλα είναι υπό έλεγχο, αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς. Η παιδοκολακεία πάντως που αναφέρεις, με τους κουλτουριάρηδες να προτρέπουν τους “νέους” να τα σπάσουν κλπ, έχει μετά το 2020 πρακτικά εξαφανιστεί, όταν τα παιδιά κατηγορήθηκαν επίσημα ως πρωταρχική αιτία της αποτυχίας των μέτρων και όρμησαν όλοι να τα εξοντώσουν με τις μάσκες, τα εμβόλια και την απομόνωση. Μπορεί το συγκεκριμένο singularity να ήταν μια νομοτελειακή όσο και απρόβλεπτη μετεξέλιξη προηγούμενων διεργασιών, από τη στιγμή που επισυνέβη όμως, τα πράγματα σε πλείστες όσες περιπτώσεις κινούνται πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το σκεπτικό που περιγράφεις στην αρχή είναι ακριβώς και το δικό μου. Ως προς αυτό που αναφέρεις για το διάστημα μετά το 2020 ισχύει επίσης, και είναι ένα στοιχείο που δεν έλαβα υπόψη. Πάντως η “καλλιτεχνική τάση” δεν αλλάζει επί της ουσίας, μόνο ως προς το amount της μαλακίας / ηλιθιότητας.
Αυτό να λέγεται. Κάποιο ενδιαφέρον έχει – λέμε τώρα – η σταθερή εξέλιξη του “οράματος” της pop culture από την τυφλή αισιοδοξία της δεκαετίας του ’50 στον απόλυτο μηδενισμό της μετα-covid εποχής. Η αισθητική δε και η νοοτροπία του τραπ κάπου θυμίζει τα ξέφρενα γλέντια των Γερμανών στα καταφύγια του Βερολίνου λίγο πριν την επέλαση των συμμάχων.
Και για να μιλήσω και λίγο “επαγγελματικά”, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των φιλολόγων που κάθε χρόνο ματαίως περιμένουν στην έκθεση των πανελλαδικών κάποιο θέμα της επικαιρότητας, το δικό μου σύστημα προβλέψεων συνίσταται στο εξής: όσο πιο κρίσιμες οι κοινωνικές εξελίξεις, άλλο τόσο τα θέματα που μπαίνουν είναι “άλλα λόγια ναγαπιόμαστε”. Από το 2020 και μετά μάλιστα τα θέματα της έκθεσης αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την αξία της τέχνης και τα σχετικά. Μιλάμε για θέματα του τύπου “ποιος ρόλο παίζει στη ζωή σας η ποίηση” που απευθύνονται με πάσα σοβαρότητα στη γενιά της μάσκας και του εμβολίου, αν έχεις το θεό σου! Η πραγματική τέχνη ως επιβεβλημένη αποβλάκωση. Πως να μην το γυρίσουν έπειτα τα παιδιά στο τραπ?
Ιδού για του λόγου το αληθές απόσπασμα κειμένου που μπήκε στις εξετάσεις του 2020 σχετικά με το “λυτρωτικό ρόλο της λογοτεχνικής ανάγνωσης”:
“Αν στην εφηβεία μου έκλεβα χρόνο για διάβασμα, τώρα –τι
ειρωνεία!– ο χρόνος αυτός ξανακερδίζεται. Και να η θαυματουργή ίαση της λογοτεχνίας. Τέτοια κείμενα έρχονται και γιατρεύουν
την ψυχή. Χαμένοι και σωσμένοι χαρακτήρες σε παρασύρουν με τις ιστορίες τους. Γιατί η λογοτεχνία είναι αμόλυντη, κανένας ιός δεν θα τη μεταλλάξει, θα είναι πάντα εκεί και τα λογοτεχνικά αντισώματα θα μεταμορφώνουν τις ψυχές μας και θα μας οπλίζουν με
κουράγιο..”
Θα μπορούσε να το έχει γράψει κι ο Ράμφος. Τα θέματα των εξετάσεων στην έκθεση για μένα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι όλα γίνονται βάσει σχεδίου και όχι στην τύχη. Τουλάχιστον όταν θα μείνω τελείως άνεργος δεν θα χρειάζεται να λέω στα παιδιά τέτοιου είδους μαλακίες.
Το μόνο που είχε υποπέσει στηναντίληψή μου ήταν ένα του dnk στο οποίο αναφέρομαι σε προηγούμενο σημερινό σχόλιο. Με δεδομένο ότι τα προβλήματα του site έχουν υποτίθεται επιλυθεί, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη εξήγηση πέρα από το ότι, μέσα στην αναμπουμπούλα των χτεσινών [πολλαπλών] “κοινωνικών μου υποχρεώσεων” πάτησα 1-2 φορές εκ λάθους κάνα delete.
Κάτι τέτοιο σκέφτηκα κι εγώ, είπα μόνο καλού κακού να στο επισημάνω. Σχετικά με το φαινόμενο που αναφέρεις πάντως, η γνώμη μου είναι ότι το τραπ και το lifestyle που το συνοδεύει αποτελούν μια μορφή αντίδρασης των πιτσιρικάδων στο ζουρλομανδύα της πολιτικής ορθότητας. Που σημαίνει ότι αντίδραση στην αντίδραση, ακρότητα στην ακρότητα, η κατάσταση δεν μπορεί παρά να πηγαίνει συνεχώς από το κακό στο χειρότερο.
Δεν ξέρω. Αίσθησή μου είναι ότι κινητήριος δύναμη διαφόρων κυρίαρχων “τάσεων” είναι το γιούργια στον τουρβά με τα κουλούρια: me me me me me me me. Και ότι αυτό τείνει να γίνει η πολιτική ορθότητα.
Ο έξυπνος της υποθέσεως, αντίστοιχο του πάλαι ποτέ rock star wannabe, θέλει να “ξεχωρίσει” σαν νέος Steve Jobs. Τι απομένει για τους άλλους; μπάσκετ, ποδόσφαιρο, και ο δρόμος του Sin Boy.
Μια και τον ανέφερες..
https://youtu.be/z1ibBjThgZo
My faith just collapsed,καθώς ήμουν πεπεισμένος ότι η “αορατότητα” του σχολίου ήταν φυσική απόρροια της “θεϊκότητάς” του😿…