Σε ό,τι με αφορά, ακόμα ένας λόγος να αποκηρύξω την Bjork ως “ατομάρα” – who gives a fuck δηλαδή, αλλά λέμε… Αυτό, μετά την εργαλειοποίησή της από τη γλοιωδία του #MeToo movement, και τις δηλώσεις που είχε κάνει περί …μητριαρχίας την οποία “καλλιεργεί μέσα απ’ τη μουσική της”. Και, ναι, ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου (πόσο μάλλον η Bjork με τα απλοϊκά κολλήματά της) μπορεί ταυτόχρονα να είναι ταλαντούχος και ενδιαφέρων.
Παρεμπιπτόντως, ο σάλος για την απόλυση (που δεν ήταν καν απόλυση) του ανεκδιήγητου Πάρι Ρύπου, συντηρείται από τους ίδιους ανθρώπους που επέχαιραν για τον αποκλεισμό της Γλυκερίας από τις συναυλίες, και τη δολοφονία χαρακτήρα της στα “σόσιαλ” μίντια…
ΥΓ. Έχω παρατηρήσει ότι οι πλέον διακεκριμένοι ηλίθιοι των σόσιαλ, έχουν μια εμμονή στα “φλου αρτιστίκ” και “φλου φιλοσοφίκ” ψευδώνυμα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τελικά υπάρχει έστω κι ένας εν ενεργεία μουσικός που να υποστηρίζει ανοιχτά την τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ? Εκτός των ίδιων των ισραηλινών εννοείται. Το έψαξα λίγο αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω κανένα. Και οι ελάχιστοι που είχαν εκφράσει παλιότερα τη συμπάθειά τους για το Ισραήλ τώρα το έχουν γυρίσει. Ακόμα και τον Χίτλερ περισσότεροι τον υποστήριζαν.
I mean στα θέματα της πανδημίας και της πολέμου της Ουκρανίας υπήρχαν κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις. Εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα.
Για παράδειγμα:
https://www.jpost.com/diaspora/antisemitism/article-804047
Ειδικά ο Eric Clapton έχει λόγους να επιζητά κάποια “εξιλέωση” μετά την κατακραυγή εναντίον του για το εμβόλιο.
Θυμίζω ότι στα late ’70s, σε μια “προφητική” έξαρση του λόγου του, ο EC είχε μιλήσει για τη μη συμβατότητα των “μεταναστών” με τη βρετανική κοινωνία και την αδυναμία της να τους ενσωματώσει, αναφωνώντας το …ασυγχώρητο “Enoch was right!” (αναφορά στη μνημειώδη ομιλία ‘Rivers Of Blood’ του Enoch Powell από τα ’60s).
Από το σάλο που δημιούργησαν οι ενορχηστρωμένοι συνάδελφοί του (το φεστιβάλ “Rock Against Fascism” ξεκίνησε τότε), αναγκάσθηκε σε αναδίπλωση. Θα συνέχιζε να απολογείται, αναφερόμενος στη “ντροπή του” για κείνο το επεισόδιο, deep into the 21th century.
Δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει και δε νομίζω ότι έχει σημασία. Οι καλλιτέχνες είναι από τις πλέον ευάλωττες ομάδες στην επιθετικότητα της κοινής γνώμης και ως εκ τούτου από τις πλέον επιρρεπείς στο virtue signaling – άσε που κατά πλειονότητα είναι πολιτικά αφελείς, για να μη πω ηλίθιοι. Σίγουρα πάντως υπάρχουν περιπτώσεις που θα φτιάχνουν ένα ποσοστό αντίστοιχο των απειροελάχιστων της πανδημίας. Θυμίζω ότι ο …Al Jourgensen (ποιος; ο Al Jourgensen) είχε βγει μπροστά με τα εμβόλια : “Mandate it!” και δε συμμαζεύεται.
Σε ό,τι με αφορά, για τη θηριωδία των Ισραηλινών δεν έχω καμιά αμφιβολία, όπως και για εκείνην των αλλαουακμπάρηδων. Στο κάτω-κάτω, Σημίτες είναι, υποτίθεται, αμφότεροι. Αλλά για το πώς μπορεί να λυθεί το θέμα, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Και φυσικά, αν μπούμε στη νουμερολογία, και στα περί λιμού, νεκρών παιδιών από ασιτία κοκ, προτιμώ να σωπαίνω, γιατί ξέρω ποιά ειναι η πηγή της ενημέρωσης. Το ίδιο ακριβώς έκανα και όταν οι Ισραηλινοί προετοίμαζαν το έδαφος για την “τελική λύση” με τους Παλαιστινίους, ιστορώντας …αποκεφαλισμούς βρεφών και τα τοιαύτα, χωρίς να κομίζουν αποδείξεις, τονίζοντας απλώς με νόημα και βάζοντας σε λούπα εμβληματικές εκφράσεις όπως “η μεγαλύτερη συμφορά μετά το ολοκαύτωμα”.
[Έχω κάποιο πρόβλημα με το log-in]
Προσωπικά πάντως δυσκολεύομαι να φανταστώ στην παρούσα κατάσταση κονσέρτο υπέρ του Ισραήλ. “Ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί για την τελική εξόντωση άοπλων και αστέγων μουσουλμάνων από τον Ισραηλινό στρατό. Για τη δόξα της Δύσης ρε γαμώτο”.
Κι εγώ αδυνατώ να φανταστώ ένα τέτοιο κονσέρτο. Μη ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι όλα τα τέτοιου είδους κονσέρτα (άντε να εξαιρέσω το Μπαγκλαντές του Harrison) ήταν σκέτο virtue signaling, με βιτρίνα πάντα τη βοήθεια σε κάποιο αδύναμο και ανυπεράσπιστο – παιδιά συνήθως.
Ένα απ’ τα κόνσεπτ που υπηρετούνται μέσω των συγκεκριμένων και άλλων δραστηριοτήτων είναι αυτό που λέει ότι …ο αδύναμος έχει πάντα δίκιο. Και πρόκειται για κόνσεπτ πολλαπλών χρήσεων.
Απο κει και πέρα, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και ότι …τη λογική της θυματοποίησης οι Εβραίοι την πρωτοεισήγαγαν, αρχικά δίκαια, σιγά-σιγά εκ του ασφαλούς, καρπούμενοι διάφορα οφέλη. Now it’s payback time.
Το ζήτημα δεν είναι ποιος “έχει δίκιο” αλλά ποιος χρειάζεται υποστήριξη, ώστε να υπάρχει ένα μέτρο και μια στοιχειώδης ισορροπία. Κι αυτός δεν είναι ο εκάστοτε – γιατί κανένας δεν είναι για πάντα – ισχυρός.
Maybe so. Aλλά αυτό που προκύπτει de facto ως “δίδαγμα” (πολλαπλών χρήσεων, επαναλαμβάνω) είναι ότι ο αδύναμος έχει πάντα δίκιο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση ούτε το ποιος “έχει δίκιο”, είναι πάντα επιδεκτικό εισαγωγικών, ούτε οι ίσες αποστάσεις είναι πάντα ενδεδειγμένη στάση όταν και οι δυο έχουν τα δίκια τους. Το πιθανότερο εδώ είναι ότι οι Ισραηλινοί έχουν ξεφύγει απ’ τον έλεγχο (ο βαθμός στον οποίο συμβαίνει αυτό, κατά την άποψή μου αγνοείται).
Απλώς αρνούμαι να αναγνωρίσω, όχι το γεγονός, αλλά τα συγκεκριμένα scums of the earth, τους απανταχού αριστερο-liberals, σαν “τιμητές” του ο,τιδήποτε.
Όχι ότι του απέναντι στρατοπέδου είναι καλύτεροι. Προσωπικά πάντως αδιαφορώ αν με την άποψή μου συμφωνούν και κάποιοι μαλάκες ή και μόνο μαλάκες. Το βρίσκω ενοχλητικό ή και ανησυχητικό βέβαια, στην τελική όμως είναι αναπόφευκτο.
Σωστά. Και εγώ δε λέω ότι “μπαίνω σε σκέψεις” για την ορθότητα αυτου που πιστεύω ανάλογα με το ποιοι συμφωνούν ή όχι. Απλώς ότι όταν βλέπω καθαρά κάτι (όπως εδώ – συμπεριλαμβανομένου του γιατί δεν μπορώ να δω καθαρά κάποια πράγματα) ποσώς με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο κόσμος, “καλλιτεχνικός” και μη.
Ως προς το προωθούμενο, πολλαπλών χρήσεων δόγμα περί “αδύνατου που έχει πάντα δίκιο”, αφορά σε μια γενικευμένη κατάσταση γύρω μας, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί “δικτατορία του συναισθήματος”.
Η λογική έτσι κι αλλιώς είναι για λίγους. Όσο το ακροατήριο μεγαλώνει, άλλο τόσο η επίκληση στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή – στο συναίσθημα δηλαδή – θα γίνεται αναπόφευκτη.
Κατά βάση βέβαια η στάση ενός ανθρώπου απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα καθορίζεται από το συναίσθημα. Η λογική απλά σου επιτρέπει να δεις ένα ευρύτερο συσχετισμό αιτίων και αποτελεσμάτων που με τη σειρά του προκαλεί καινούρια συναίσθηματα. Ή και όχι.
Θα έχεις προσέξει ότι τη λέξη “συναίσθημα” τη βάζω πάντα σε εισαγωγικά. Με δεδομένα 1. ότι το “συναίσθημα” έπεται αναγκαστικά της εποπτείας, και 2. ότι …άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας : υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικά (“…ίσες αποστάσεις”) αλλά και περισσότερο ή λιγότερα έξυπνα (κατά το κοινόν “λεπτά”) συναισθήματα.
Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί : Παγκοσμιοποίηση = αποκτήνωση μέσω “συναισθήματος”.
Και μάλιστα της κατώτερης υποστάθμης.