Κάνοντας ευγνώμονα χρήση του μέτρου που ο κύριος Χαρδαλιάς εν τη μεγαθυμία του απεφάσισε …”ξεκαθαρίζοντας” ότι είναι πιλοτικό και μπορεί να αρθεί, περάσαμε τα όρια του δήμου μας και απομακρυνθήκαμε σε απόσταση 34 χλμ. για να επισκεφτούμε αγαπημένα μας συγγενικά πρόσωπα.
Τη στιγμή βέβαια που έστελνα το sms με το νούμερο 6 για να λάβω την έγκριση, αναρωτιόμουν : άπαξ και η μετακίνηση επιτρέπεται καθ’ όλη τη διάρκεια του Σ-Κ, χωρίς χρονικό ή τοπικό όριο “whatsoever”, ποιο ακριβώς είναι το νόημα του sms ; δεν μπορεί, απάντησα στον εαυτό μου, κάποιος λόγος θα πρέπει να υπάρχει που ο ατροφικός εγκέφαλος of us, mortals, αδυνατεί να συλλάβει.
Από καιρού εις καιρόν, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, της επίσκεψης και της επιστροφής [λίγο πριν τις 9], το ερώτημα επέστρεφε, χωρίς πειστική απάντηση : θα μπορούσε δηλ. στα καλά καθούμενα να μας σταματήσει ο κυρ-μπάτσος, για να ελέγξει αν στείλαμε το φοβερό sms, για να κάνουμε κάτι που, για τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα αποτελεί …τον κανόνα; πόσο γελοίο θα ήταν αυτό;
Απάντηση δεν βρήκα άλλη, πέρα απ’ την εξής : τα sms, αποτελούν, ξεκάθαρα και αποκρουστικά, δήλωση υποταγής στην κουστωδία της οποίας ο κύριος Χαρδαλιάς είναι εκπρόσωπος. Ταυτόχρονα, μια και όλα αυτά εκτυλίσσονται, σε απευθείας μετάδοση, σε κάποιο δοκιμαστικό σωλήνα, τα sms παρέχουν στοιχεία για την πορεία του πειράματος αποκτήνωσης του κόσμου.