Αυτά [πάνω] είχε να μας πει ο …“Eddie” συνεπικουρούμενος από ορδή μαλακίων, για την ουσία της σημερινής αγόρευσης του Πλεύρη senior: τίποτα.
Δεν θα αναπαραγάγω την αγόρευση του δικηγόρου, θα συνιστούσα να την ψάξετε στο Protagon.gr [https://www.protagon.gr/epikairotita/plevris-synigoros-lagou-dikazete-prakseis-oxi-ideologies-44342140472] το μόνο όπου μπορεί να βρει κανείς αυτούσια αποσπάσματα, αντί για τα πασαλείμματα των υπολοίπων. Τα επιχειρήματα του [αντιπαθούς κατά τ’ άλλα] ανδρός είναι καλοδιατυπωμένα και, κατά την άποψή μου, αδιάσειστα. Κρατάω μόνο μια φράση, δια το φλεγματικόν της υποθέσεως:

«Νόμιζα ότι έρχομαι σε δικαστήριο της Γαλλικής Επανάστασης, όπου υπήρχαν πλήθη απ’ έξω που αποδοκίμαζαν τους συνηγόρους των κατηγορουμένων και δεν ξέρω αν θα φύγω υγιής από αυτήν την αίθουσα. Ελπίζω να εγγυάται το δικαστήριό σας τη σωματική μου ακεραιότητα».

Ομολογουμένως, η διαδικασία της “γένεσης” του φαινομένου μου έχει διαφύγει, το πώς δηλ. φτάσαμε στο σημείο να αρνείται να ακούσει ο ένας τον άλλο. Κι ακόμα κι αν, αναγκαστικά, το κάνει, να αδυνατεί ν’ αναγνωρίσει έστω και μια αρετή σ’ αυτόν, μόνο και μόνο επειδή είναι “ο μισητός αντίπαλος”.
Θυμάμαι τις τηλεκοκορομαχίες των ’90s και ’00s, με πρωταγωνιστές τους Πλεύρη – Ραφαηλίδη. Οι οποίοι, ανεξαρτήτως εκβάσεως διαλόγου, δεν είχαν πρόβλημα να τον ξεκινήσουν.
Θυμάμαι ακόμα, μια κι αναφέρθηκα πριν στον Churchill, την εντολή που είχε δώσει στο τέλος του ΒΠΠ, όταν οι μάχες διεξάγονταν στις γειτονιές του Βερολίνου: επ’ ουδενί λόγω σύλληψη, ζωντανού, του Χίτλερ: ορθά σκεπτόμενος, δεν ρίσκαρε την αίσθηση που μπορούσε να προκαλέσει σε μια δημόσια δίκη η ρητορική δεινότητα του εχθρού.
Που σημαίνει ότι, κατ’ αρχήν, την αναγνώριζε.